«چهره ماه در یک سال»
—---------------------

آیا ماه کامل همیشه یکسان دیده می‌شود؟
نه. برای دیدن این تفاوت‌های اندک، این جدول تصویری از ۱۲ ماه را ببینید.

از بالا سمت چپ به پایین سمت راست، ماه‌های کامل یک سال را از نوامبر ۲۰۱۶ تا اکتبر ۲۰۱۷ در آسمان پاکستان می‌بینیم.

همه‌ی این ماه‌های پی در پی درست با یک مقیاس نشان داده شده‌اند، بنابراین بر خلاف "خطای دید"ی که هر شب از طلوع تا غروب ماه در آسمان به نظر می‌رسد، بزرگی ماه در این عکس‌ها واقعا با هم تفاوت داشته.

دلیل این تفاوت هم اینست که مدار ماه به گرد زمین دایره‌ای نیست و بنابراین فاصله‌اش از زمین تغییر می‌کند.

یک لکه‌ی تاریک روی بخش پایینی #ماه_کامل اوت ۲۰۱۷ دیده می‌شود- این سایه‌ی زمین است که در آن هنگام یک #ماه‌گرفتگی پاره‌ای (جزیی) را پدید آورده بوده.

عکس‌ها به دلیل این که برخی پررنگ شده‌اند، با هم در رنگ نیز تفاوت دارند، ولی یک تغییر ظریف‌تر هم میان عکس‌ها دیده می‌شود که تنها اگر خوب دقت کنید متوجهش خواهید شد:

به نظر می‌رسد ماه به طور نوسانی وول می‌خورد. این پدیده "#رخ‌گردی" نام دارد و اگر بخواهید آن را بهتر ببینید، می‌توانید به تصویر پویای پست بعدی نگاه کنید که همه‌ی نوسان‌ها و وول خوردن‌های ماهانه‌ی قرص ماه را یکجا نشان می‌دهد.

#apod
https://goo.gl/52RPaM
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/month.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

در طول یک ماه، گونه‌ای حرکت لنگیدن در قرص ماه دیده می‌شود که "رخ‌گردی" نام دارد
@onestar_in_sevenskies

در این فیلم که روز ۲۵ اکتبر توسط فضاپیمای STEREOی ناسا گرفته شده، #دنباله‌دار ۹۶پی را می‌بینیم که از نزدیکترین نقطه‌ مدارش به خورشید، حدود ۱۷.۷ میلیون کیلومتری آن می‌گذرد.

@onestar_in_sevenskies

دنباله‌دار ۹۶پی یا دنباله‌دار ماخهولتز -برگرفته از نام یابنده‌اش، دان ماخهولتز که در سال ۱۹۸۶ آن را یافت- هر دور مدارش به گرد خورشید را در ۵.۲۴ سال کامل می‌کند.

در این فیلم که روز ۲۵ اکتبر ۲۰۱۷ توسط رصدخانه‌ی خورشیدیِ فضاییِ STEREOی ناسا گرفته شده، این #دنباله‌دار را می‌بینیم که از نزدیک‌ترین نقطه‌ی مدارش به خورشید، نقطه‌ای بسیار نزدیک و داغ، حدود ۱۷.۷ میلیون کیلومتری آن می‌گذرد.

@onestar_in_sevenskies

«فواره‌ای که از دنباله‌دار ۶۷پی بیرون زده»
—------------------------------------—
https://goo.gl/xvBH2U
دُم دنباله‌دارها چگونه پدید می‌آید؟

پیش از این، جاهایی در هسته‌ی دنباله‌دارها که فواره‌های سازنده‌ی دُم از آنها بیرون می‌زنند روشن و آشکار دیده نشده بود. ولی پارسال، فضاپیمای اروپایی روزتا نه تنها از فواره‌ای که از #دنباله‌دار ۶۷پی/چوریموف-گراسیمنکو بیرون زد عکس گرفت، بلکه یکراست از درون آن هم گذشت.
[ اینجا: * فواره بزرگی که ناگهان از دنباله‌دار ۶۷پی بیرون می‌زند (https://goo.gl/vwDh3r)]

در این تصویرِ گویا و رسا فواره‌ای روشن را می‌بینیم که از درون یک گودال دایره‌ای کوچک که یک سمتش با دیواره‌ای ۱۰ متری محدود شده بیرون می‌زند. بررسی داده‌های روزتا نشان می‌داد که این فواره هم از غبار و هم از یخ آب تشکیل شده.

سطح خاکی گودال نشان می‌دهد که به احتمال بسیار، چیزی در ژرفای زیر این سطح پُرمنفذ رخ داده که به پیدایش این فواره انجامیده.

#فضاپیمای_روزتا این عکس را در ماه ژوییه‌ی گذشته گرفت، حدود دو ماه پیش از آن که ماموریتش را با برخوردی مهار شده به سطح دنباله‌دار ۶۷پی به پایان برد.

#apod

—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/CG.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

فواره‌ی بزرگی که ناگهان از دنباله‌دار ب۶۷پی/چوریموف گراسیمنکو بیرون می‌زند

توضیح آن را می‌توانید در این پست وبلاگ یک ستاره در هفت آسمان ببینید: https://goo.gl/vwDh3r
@onestar_in_sevenskies

«آگهی: یک تکه سنگ ۳۰۰ کیلومتری گم شده!»
—------------------------------------------
https://goo.gl/STmD8u
* اگر برای سنگ‌های آسمانی هم می‌شد مانند افرادِ ناپدیدشده گزارش فرستاد، در گزارش "۱۹۹۵ اس‌ان۵۵" هم چنین چیزی می‌آمد: «نخستین بار در ۲۰ سپتامبر ۱۹۹۵ دیده شد که بر پس‌زمینه‌ای از ستارگان به پیش می‌رفت. آخرین بار چند هفته بعد دیده شد و از آن هنگام دیگر کسی آن را ندیده.»

ساده بگوییم... گم شده! ما بر پایه‌ی حرکت آن در بخش کوتاهی از مسیرش می‌دانیم که احتمالا از نقطه‌ای درون مدار کیوان گذشته و سپس تا نزدیکی مدار پلوتو رفته بوده. این را هم می‌دانیم که چنین مداری حدود صد سال زمان می‌برد.

از روی میزان روشنایی‌اش می‌توان گفت بزرگ بوده- شاید به پهنای ۳۰۰ کیلومتر. بنابراین ۱۹۹۵ اس‌ان۵۵ را می‌توان یکی از بزرگ‌ترین، یا چه بسا بزرگ‌ترین #ریزسیاره‌ ی رده‌ی سانتور دانست. سانتورها اجرام شگفت‌انگیزی‌اند که در منطقه‌ی ناپایداری از سامانه‌ی خورشیدی، زیر نفوذ گرانش سهمگین غول‌های گازی در گردشند.

ولی درباره‌ی این جرم گمشده چیزی بیش از این نمی‌دانیم. ۱۹۹۵ اس‌ان۵۵ نخستین بار توسط نیکول دنزل و آریانا گلیسون از پشت تلسکوپ پروژه‌ی دیده‌بان فضا در کیت پیک آریزونا دیده شد. ولی در پایان اکتبر ۱۹۹۵، رد این جرم در عکس‌هایی که گروه دیده‌بان فضا گرفت ناپدید شد- و از آن هنگام دیگر اثری از آن یافته نشده.

چنین چیزی در اخترشناسی نوین با این همه دقت و توانمندی‌ها تکان‌دهنده به نظر می‌رسد. جرمی بزرگ‌ترین از نوع خود باشد و ما نتوانیم پیدایش کنیم؟

واقعیت اینست که گم شدن اجرام سامانه‌ی خورشیدی همیشه رخ می‌دهد.

بیایید چند صد سال به گذشته برگردیم. گالیله در سال‌های ۱۶۱۲ و ۱۶۱۳ چیزی که فکر می‌کرد یک ستاره است را دید. ولی آن چیز یک ستاره نبود- نپتون بود، سیاره‌ای که پس از یک قایم‌باشکِ بیش از دو سده‌ای با بشر، به طور رسمی در ۲۴ سپتامبر ۱۸۴۶ شناسایی شد. [در این باره خواندید: * واکاوی تاریخ: چه کسی واقعا نپتون را کشف کرد؟ (https://goo.gl/Nq87Cy)]

یا مورد دنباله‌دار ۴۱پی/تاتل-جاکوبینی-کرساک را در نظر بگیرید که هر ۵.۴ سال یک بار خورشید را دور می‌زند. این جرم نخستین بار سال ۱۸۵۸ یافته، و سپس گم شد. در سال ۱۹۰۷ دوباره آن را یافتند و دوباره غیبش زد تا سال ۱۹۵۱ که دوباره و برای آخرین بار پیدا شد. امروزه این دنباله‌دار به نام هر سه "یابنده‌اش" شناخته می‌شود.

به گفته‌ی ملیسا بروکر، عضو گروه دیده‌بان فضا از دانشگاه آریزونا در توسان، این مشکل هنوز هم رایج است. وی می‌گوید به زبان اخترشناسی نوین، "گمشده" به این معناست که ستاره‌شناسان شانس بهتری دارند تا این اجرام را بر پایه‌ی مدارشان، در پیمایش‌های دیگری که مربوط به آن هم نیست شناسایی کنند.

هم‌اکنون صدها جرم سراغ داریم که در کمربند کویپر (کمربندی از تکه‌های یخ‌زده در بخش بیرونی #سامانه‌_خورشیدی) ناپدید شده‌اند.

هشداردهنده‌تر این که، در همین لحظه ۱۳۵ سیارک نزدیک زمین را گم کرده‌ایم که نامشان در رده‌ای به عنوان "برخوردگرهای مجازی" ثبت شده. این بدان معناست که تا جایی که از مدارهای این اجرام می‌دانیم، شانسی -گرچه بسیار کم ولی بالاتر از صفر- وجود دارد که روزی به زمین برخورد کنند.

بستن پرونده
الکس پارکر از بنیاد پژوهشی جنوب باختر در سن آنتونیوی تگزاس می‌گوید برای ۱۹۵۵ اس‌ان۵۵ دو چیز می‌توانسته رخ داده باشد. یکی این که نقص‌ها و خطاهایی در عکس‌های دیده‌بان فضا باعث شده مسیر آن به اشتباه شناسایی شود که این هم باعث شده جستجوهای بعدی در جاهای نادرستی از آسمان انجام شوند.

دیگری این که این جرم غول‌پیکر آسمانی شاید اصلا وجود نداشته. می‌توانسته جرمی کوچک‌تر باشد که در اثر فوران یا فروپاشی به طور موقت پرنور شده؛ یا دو جرم کوچک‌تر به هم کوبیده و زمان کوتاهی روشن شده بوده‌اند، و به این ترتیب، دانشمندان سیاره‌ای را فریب داده و "پی نخود سیاه" فرستاده باشند!

—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
www.1star7sky.com/2017/11/SN55.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«ساعت نجومی پراگ»
—------------------—

در مرکز شهر پراگ ساعتی به بزرگی یک ساختمان هست که هر روز مردم بسیاری به تماشای نمایش زنگ زدن آن سر هر ساعت گرد می‌آیند.

این "ساعت نجومی پراگ" صفحه‌ی بسیار پیچیده‌ای دارد که نه تنها زمان بر پایه‌ی جابجایی خورشید در آسمان (زمان خورشیدی) را نشان می‌دهد، بلکه زمان بر پایه‌ی ستارگان (زمان نجومی)، زمان طلوع و غروب آفتاب، زمان در خط استوا، گام‌های ماه، و بسیاری از چیزهای دیگر را هم نشان می‌دهد.

این #ساعت ساعت در سال ۱۴۱۰ آغاز به کار کرد و حتی با این که بیشتر سازه‌های درونی‌اش چندین بار نوسازی شده، ولی بخش‌های اصلی آن دست نخورده مانده‌.

زیر پای این ساعت هم یک گاهشمار خورشیدی تقریبا هم‌اندازه‌ی آن، ولی ثابت و ایستا جای دارد.

این عکس که در نخستین ساعت‌های بامداد یکی از روزهای مارس سال ۲۰۰۹ گرفته شده، ساعت نجومی پراگ را به تنهایی و بدون هیچ بازدیدکننده‌ای نشان می‌دهد.

ساعت نجومی پراگ و برج کهنسال پشت آن اکنون یک بار دیگر دارند بازسازی می‌شوند و انتظار می‌رود ساعت در ژوئن ۲۰۱۸ دوباره کار خود را آغاز نماید.

#apod
https://goo.gl/BBk7fk
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/Pragueorloj.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«این واقعا حفره‌ای در فضاست»
—---------------------------

این چشم‌انداز شبح‌وار توسط تلسکوپ فضایی هابل به تصویر کشیده شده و نمایی مانند مِهی دارد که چراغ خیابان با چرخش به گرد یک حفره‌ با شکل عجیب آن را روشن کرده- و یک جورهایی هم همینطور است. اینجا "مه" در واقع گاز و غبار میان‌ستاره‌ای است که توسط یک ستاره روشن شده، و "حفره" هم یک تکه‌ی خالی در آسمان است.

نخستین بار که از این لکه‌ی تیره عکس گرفته شد، آن را به عنوان یک ابر بسیار سرد و فشرده‌ی گاز و غبار شناسایی کردند که به اندازه‌ای چگال است که در طیف نور دیدنی (مریی) به کلی مات است و جلوی همه‌ی نوری که از اجرام پشتش آمده را گرفته. به طور کلی چنین گویچه‌هایی را پیله‌هایی کوچک برای پرورش ستارگان تازه می‌دانند. ولی تلسکوپ فضایی هرشل سازمان فضایی اروپا که می‌توانست هر گونه ردی از ستاره‌زایی را در طیف فروسرخ ببیند، هیچ چیزی در آن ندید و با بررسی‌های دیگر توسط رصدخانه‌های روی زمین، اخترشناسان پی بردند که این به راستی یک بخش کاملا تهی در آسمانست.

به باور اخترشناسان این حفره زمانی پدید آمده که فواره‌های گازیِ برخی از ستارگان جوان در منطقه‌ی گسترده‌ترِ پیرامونی، این لایه‌ی گاز و غبار را شکافت و سوراخی در آن درست کرد. پرتوهای نیرومند یک ستاره‌ی بالغ در آن نزدیکی هم احتمالا به روفتن و تهی کردن حفره کمک کرده.

ستاره‌ی پرنوری که اینجا دیده می‌شود ستاره‌ی "وی۳۸۰ شکارچی" است، ستاره‌ای جوان و متغیر به جرم ۳.۵ برابر خورشید. دمای سطح این ستاره به حدود ۱۰ هزار درجه‌ی سانتیگراد -تقریبا دو برابر دمای سطح خورشید- می‌رسد و به همین دلیل سفیدرنگ دیده می‌شود. این ستاره به اندازه‌ای جوانست که هنوز ابرهای مواد زاینده‌اش آن را در بر گرفته‌اند. مواد درخشان درون تصویر تنها به کمک نور این ستاره روشن و پدیدار شده‌اند و خودشان در طیف دیدنی (مریی) پرتویی نمی‌گسیلند، و این ویژگیِ یک "سحابی بازتابی" است. این #سحابی_بازتابی که به نام ان‌جی‌سی ۱۹۹۹ شناخته می‌شود، پهنایی حدود ۰.۳ سال نوری دارد و با فاصله‌ی ۱۵۰۰ سال نوری از زمین، در راستای #صورت_فلکی_شکارچی (جبار) دیده می‌شود.
https://goo.gl/BfqN6G
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/NGC1999.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«ابر کیهانی که چهره‌اش را تغییر می‌دهد»
—-------------------------------------

چه چیزی باعث تغییرات سحابی متغیر هابل می‌شود؟

سحابی شگفت‌انگیزی که در این عکس می‌بینید در عرص چند هفته، ظاهر خود را به گونه‌ی چشمگیری تغییر می‌دهد.

این سحابی که نخستین بار بیش از ۲۰۰ سال پیش یافته و پس از آن به عنوان ان‌حی‌سی ۲۲۶۱ رده‌بندی شد، نام ادوین هابل را بر خود دارد، کسی که در آغاز سده‌ی گذشته آن را بررسی کرد. و عکسی که اینجا از آن می بینید را نیز همنام هابل گرفته: #تلسکوپ_فضایی_هابل.

سحابی متغیر هابل یک #سحابی_بازتابی درست شده از گاز و غبار نرم است که با پیکره‌ای بادبزن-مانند از کنار ستاره‌ی "آر تکشاخ" به بیرون گسترده شده.

این سحابی پهنایی نزدیک به یک سال نوری دارد و با فاصله‌ی ۲۵۰۰ سال نوری از زمین، در راستای صورت فلکی تکشاخ دیده می‌شود.

نظریه‌ی اصلی برای چراییِ تغییرات این سحابی اینست که توده‌های فشرده‌ی غبار از کنار ستاره‌ی آر تکشاخ می‌گذرد و سایه‌هایی متحرک بر روی غبارهایی که نور ستاره را باز می‌تابانند می‌اندازد.

#apod
https://goo.gl/7mtVNB
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/RMon.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«پاندورا، آشوبگر ناکام»
—------------------—

فضاپیمای کاسینی ناسا در مسیر رویارویی مرگبارش با سیاره‌ی کیوان (زحل)، دمی رو برگرداند و نگاهی به پاندوورا، ماه کوچک این سیاره در کنار حلقه‌ی F این سیاره که مانند خطی نازک دیده می‌شد انداخت.

کاسینی در درازنای ماموریتش به دانشمندان در شناخت پاندورا کمک کرد و نشان داد که نقش پاندورا در پیکربندی این حلقه‌ی باریک کمتر از چیزیست که در آغاز گمان می‌رفت.

هنگامی که کاسینی در سال ۲۰۰۴ به #کیوان رسید، بسیاری از دانشمندان فکر می‌کردند پاندورا و پرومتئوس (پرومته) هر دو با هم، کار چوپانی حلقه‌ی ‌F که میانشان است را بر عهده دارند و ساختار شگفت‌انگیز آن را می‌تراشند و می‌بافند. ولی داده‌های کاسینی نشان داد که این دو ماه در حقیقت با گرانش خود حلقه‌ی F را به هم می‌زنند و با آشفتن آن، الگوی "شکاف و درفشک" در آن پدید می‌آورند [عکس و ویدیوی بعدی را ببینید].

شبیه‌سازی‌های تازه، که تصاویر کاسینی هم آنها را تایید می‌کرد نشان داده که تنها پرومته است که با ویژگی‌های مداری‌اش، پیکره‌ی حلقه‌ی F را محدود کرده. پرومته مواد حلقه‌ی F را وارد جاهای پایداری می‌کند که در آنها، بازآوایی‌های (رزنانس‌های) گرانشی خودش کمترین تداخل را با گرانش پاندورا دارد.

دیدگاه این تصویر رو به سمت روشن حلقه‌ها و حدود ۲۸ درجه بالاتر از صفحه‌ی آنهاست.عکس در طیف دیدنی (مریی) با دوربین زاویه‌باریک #فضاپیمای_کاسینی ناسا در روز ۱۴ سپتامبر ۲۰۱۷ گرفته شده.

در زمان گرفتن عکس، فاصله‌ی کاسینی از پاندورا حدود ۵۷۷۰۰۰ کیلومتر، و زاویه‌ی خورشید-فضاپیما-کاسینی (زاویه‌ی گام) ۱۱۹ درجه بود. هر پیکسل تصویر در اندازه‌ی اصلی هم‌ارز ۳.۵ کیلومتر است.

فضاپیمای کاسینی ماموریت خود را در روز ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۷، با شیرجه‌ای به درون جو سیاره‌ی کیوان ه پایان برد.
https://goo.gl/oqesB1
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/Pandora.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

الگویی که پرومته در حلقه‌ی F کیوان پدید می‌آورد
@onestar_in_sevenskies

رقص پرومته با حلقه‌ی F کیوان
سمت راست: پرومته، سمت چپ: پاندورا

@onestar_in_sevenskies

رود نیل، از خارطوم در سودان تا قاهره در مصر.
عکسی که پائولو نسپولی، فضانورد اروپایی ایستگاه فضایی بین‌المللی در روز ۷ نوامبر ۲۰۱۷ گرفت و در تویتر خود منتشر کرد.

@onestar_in_sevenskies

«نیمرخ تاب‌خورده یک کهکشان غول‌پیکر»
—-------------------------------------

کهکشان مارپیچی بزرگ و زیبای ان‌جی‌سی ۱۰۵۵ عضو برجسته‌ی یک گروه کهکشانی کوچک در فاصله‌ی ۶۰ میلیون سال نوری زمین است که در #صورت_فلکی_نهنگ، هیولای آبزی دیده می‌شود.

این جزیره‌ی کیهانی که از دید ما یک کهکشان لبه‌نما است (از لبه دیده می‌شود) قطری بیش از ۱۰۰ هزار سال نوری دارد و کمی بزرگ‌تر از راه شیری خودمانست.

ستارگان رنگارنگی که در گوشه و کنار این نمای نزدیک ان‌جی سی ‌۱۰۵۵ دیده می‌شوند همگی ستارگان پیش‌زمینه‌اند و در کهکشان خودمان جای دارند. ولی لکه‌های صورتی‌رنگی که در این کهکشان دیده می‌شود همگی مناطق ستاره‌زایی هستند که در دل رگاه‌های غبار در راستای صفحه‌ی پیچ‌خورده‌ و نازک این #کهکشان_مارپیچی پدید آمده‌اند.

این تصویر ژرف (با نوردهی بلند) افزون بر کهکشان‌های دورتر از ان‌جی‌سی ۱۰۵۵، یک هالیه‌ی جعبه‌مانند را هم نمایان کرده که تا بالا و پایین کوژی مرکزی و صفحه‌ی ان‌جی‌سی ۱۰۵۵ گسترده شده.

در خود این هاله هم ساختارهای باریک و کم‌نوری دیده می‌شود که می‌توانند آوارها و پسماندهای به هم ریخته و پخش شده‌ی یکی از کهکشان‌های ماهواره‌ای ان‌جی‌سی ۱۰۵۵ باشند که حدود ۱۰ میلیارد سال پیش، توسط این مارپیچی بزرگ از هم گسیخته شده بوده.

#apod
https://goo.gl/ReZetU
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/NGC1055.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«کشف یک "ستاره زامبی" که چندین بار مرده و زنده شده!»
—----------------------------------------------------

* اخترشناسان یک "ستاره‌ی زامبی" یافته‌اند که با انفجارهای سهمگینی که به طور معمول هر ستاره‌ای را از پا در می‌آورد نیز جان نداده. این ستاره که با فاصله‌ی نیم میلیارد سال نوری از زمین، در راستای صورت فلکی خرس بزرگ دیده می‌شود، از سال ۱۹۵۴ تاکنون چندین بار منفجر شده و باز زنده شده، ولی گویا سرانجام دارد راهی گورستان کیهانی‌اش می‌شود.

این نخستین بارست که اخترشناسان می‌بینند یک ستاره چندین بار منفجر می‌شود. تا امروز هر چه ابرنواختر دیده شده رویدادهای یکباره بوده‌اند. ابرنواخترها مرگ درخشان و خیره‌کننده‌ی ستارگانی‌اند که همه‌ی سوخت خود را سوزانده‌اند.
@onestar_in_sevenskies
ایار ارکاوی، اخترشناس رصدخانه‌ی لاس کامبرز می‌گوید: «این شگفت‌آورترین ابرنواختریست که تاکنون دیده‌ایم. نخستین بارست که چند انفجار در یک نقطه می‌بینیم.» هیچ نظریه‌ای برای توضیح چیزی که دیده شده وجود ندارد.

این رویداد عجیب زمانی آشکار شد که اخترشناسان ابرنواختری را در سپتامبر ۲۰۱۴ با تلسکوپ iPTF نزدیک سن دیگو مشاهده کردند. ستاره‌ای که منفجر شده بود در نگاه نخست چیز چشمگیری به نظر نمی‌رسید، ولی رصدهای چهار ماه بعد نشان داد که برخلاف انتظار، این ابرنواختر به جای آن که رو به خاموشی بگذارد در حقیقت پرنورتر شده.

ارکاوی نخست فکر کرد یکی از ستارگان کهکشان خودمان که در همان راستا بوده، جلوی این ابرنواختر آمده. وی می‌گوید: «حاضر بودم خودرویم را سر آن شرط ببندم. ولی خوشحالم که این کار را نکردم. ما شگفت‌زده شدیم از این که دیدیم این همان ابرنواختر است.»
@onestar_in_sevenskies
هنگامی که ستارگان در پایان زندگیشان منفجر می‌شوند، می‌توانند ۱۰۰ میلیون برابر از خورشید درخشان‌تر شوند و پس از سه ماه و اندی هم در خاموشی فرو می‌روند. ابرنواختر سال ۲۰۱۴ که به نام iPTF14hls نامیده شده، تا بیش از دو سال درخشان ماند و در این مدت نورش دستکم پنج بار کاهش و افزایش یافت. به نظر می‌رسد نوری که در سال ۱۹۵۴ دیده شده بود هم از همین نقطه بود. محاسبه‌های اخترشناسان نشان می دهد که به احتمال ۹۵ تا ۹۹ درصد آن انفجار هم از همین ستاره بوده.

این دانشمندان بیشتر نظریه‌های رایج ابرنواخترها را کنار گذاشتند، ولی یکی را یافتند که بخشی از رفتار نامعمول این ستاره را توضیح می‌داد. بر پایه‌ی "مدل اَبَرنو‌اختر ناپایداری تپشی جفت"، ستارگانی با جرم دستکم ۱۰۰ برابر خورشید می‌توانند تا پیش از مرگ، چندین بار منفجر شوند و در هر انفجار انبوه غول‌آسایی از مواد را به فضا بفرستند. هر از گاهی مواد بیرون زده از ستاره می‌توانند به مواد دفعه‌ی پیش برسند و با برخورد به آنها برق درخشانی پدید بیاورند. ارکاوی می‌گوید: «این نظریه همه چیز را توضیح نمی‌دهد، ولی تنها چیزیست که به آن نزدیکست.»
@onestar_in_sevenskies
وی می‌افزاید: «چیزی که می‌توانیم درباره‌ی یک ابرنواختر بگوییم اینست که چه مدت پیش منفجر شده بوده. شگفت این که این یکی حتی با گذشت دو سال، نمایی مانند یک ابرنواختر دو ماهه دارد.» انگار که انفجار این ستاره با حرکت آهسته رخ داده است.

فهمیدن این که رواج ستارگانی با انفجارهای چندگانه چقدر است کار ناممکنیست. ارکاوی می‌گوید: «درست است که این نخستین موردیست که یافته‌ایم، و به اندازه‌ی درخشان است که به سختی می‌تواند نادیده‌اش گرفت، ولی مانند معمولی‌ترین ارنواخترها دیده می‌شود... ما نمی‌دانیم چند تا از آنها را تاکنون دیده‌ایم و [چون مانند دیگر ابرنواخترها بوده‌اند] دیگر هیچگاه نگاهشان نکرده‌ایم [تا ببینیم باز هم منفجر می‌شود یا نه]. شاید آنها را از دست داده باشیم.»

بر پایه‌ی مقاله‌‌ای که ...

ادامه در پست بعد 👇👇👇👇👇

ادامه‌ی پست پیشین 👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽

... بر پایه‌ی مقاله‌‌ای که در نیچر منتشر شده، رصدهای تازه‌ترِ این ستاره نشان می‌دهد که انفجار ۲۰۱۴ احتمالا آخرین انفجارش بوده. اخترشناسان برای رصد کم‌نور شدنش به سراغ تلسکوپ‌های دیگر رفته‌اند و به زودی تلسکوپ فضایی هابل را نیز به کار خواهند گرفت. به زودی، مرکز ابرنواختر -جایی که اکنون یک سیاهچاله پنهان شده- را باید بشود دید. ار کاوی می‌گوید: «ما تصمیم قاطع داریم که از این یکی چشم بر نداریم.»

استن ووزلی، مدیر مرکز پژوهش ابرنواخترها در دانشگاه کالیفرنیا، سانتا کروز می‌گوید شناخت این #ابرنواختر می‌تواند به شناخت ما از فرگشت پرجرم‌ترین ستارگان کیهان، و پیدایش گونه‌های ویژه‌ای از سیاهچاله‌ها کمک کند. وی می‌گوید: «در این زمان، این ابرنواختر بزرگ‌ترین دلهره‌ی اخترشناسان شده: چیزیست که نمی‌دانند چیست.»

* توضیح تصویر:
نمودار زرد: ابرنواختر iPTF14hls - نمودار آبی: یک ابرنواختر معمولی. نور iPTF14hls دستکم پنج بار در مدت دو سال کاهش و افزایش یافت
https://goo.gl/BzjeSv
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/iPTF14hls.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

انفجاری که در سال ۱۹۵۳ در جای iPTF14hls دیده شده بود. چنان چه در تصویر سال ۱۹۹۳ می‌بینید، اثری از آن نیست
مربوط به این پست:
https://t.me/onestar_in_sevenskies/3175

طلوع آفتاب از پشت لایه‌ آبی‌فام جَو زمین، از چشم ساکنان ایستگاه فضایی. این فضانوردان که با سرعت ۲۸۱۶۴ کیلومتر بر ساعت به گرد زمین می‌چرخند، روزی ۱۶ بار این طلوع‌ها را می‌بینند.

@onestar_in_sevenskies

«رشته دایره‌ای کمیاب روی خورشید»
—------------------------------—

رصدخانه‌ی دینامیک خورشیدی ناسا (SDO) چیز شگفت‌انگیزی را روی خورشید به تصویر کشیده که تاکنون بسیار کم مانندش دیده بود: یک رشته‌ی تاریک که به گرد یک منطقه‌ی فعال حلقه زده (۲۹ تا ۳۱ اکتبر ۲۰۱۷).

رشته‌های خورشیدی ابرهایی از ذرات باردارند که میدان مغناطیسی خورشید آنها را بر فراز سطح شناور کرده. آنها به طور معمول مانند رگه‌های بلند و کشیده‌‌ی ناهمواری دیده می‌شوند [اگر این رشته‌ها روی لبه‌ی خورشید، یعنی بر پس‌زمینه‌ی فضا دیده شوند، "زبانه‌ی خورشیدی" نام می‌‌گیرند- م]. تاکنون شمار بسیار کمی از این رشته‌های دایره‌‌مانند دیده شده.

منطقه‌ی سیاه در سمت چپِ منطقه‌ی فعال درخشان یک "سوراخ تاجی" است، منطقه‌ای که در آن، خطوط میدان مغناطیسی #خورشید "باز می‌شوند": خطوطی که از سطح بیرون زده اند، به جای آن که دوباره به درون بخش دیگری از سطح خورشید بروند، به درون فضای میان‌سیاره‌ای کشیده می‌شوند.

اگرچه این رشته‌های دایره‌ای از نظر علمی اهمیت چندانی ندارند، ولی کمیاب بودنشان از آنها پدیده‌هایی چشمگیر ساخته.

#رصدخانه‌_دینامیک_خورشیدی این عکس را در طیف نهایت فرابنفش گرفته.
https://goo.gl/SDgydu
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/SDO.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«"گردگیر فلمینگ" در آسمان»
—------------------------—

این رشته‌های در هم تنیده‌ی گازهای برافروخته که با نمای آشفته‌شان بخشی از "سحابی پرده"‌اند که در آسمان سیاره‌ی زمین، در راستای #صورت_فلکی_ماکیان دیده می‌شود. خود سحابی پرده یک "پسماند ابرنواختر" است، ابر گسترنده‌ای که با انفجار مرگبار یک ستاره‌ی بزرگ در آسمان پخش شده.

خود سحابی پرده پسماند‌های بزرگ یک ابرنواختر است، ابری گسترنده که از انفجار مرگبار یک ستاره‌ی بزرگ بر جای مانده. نور انفجار آن ابرنواختر بیش از ۵۰۰۰ سال پیش به زمین رسیده بود. موج شوک میان ستاره‌ای که در پی این رویداد سهمگین و فاجعه‌بار پدید آمد در فضا به پیش رفت و با برخورد به مواد میان ستاره‌ای، آن را برانگیخت.

این رشته‌های برافروخته در واقع بیشتر مانند چین‌هایی بلند در یک برگه هستند که تقریبا از لبه دیده می‌شود، و به گونه‌ی چشمگیری، تابش اتم‌های یونیده‌ی هیدروژن به رنگ سرخ و و اکسیژن به رنگ‌ آبی در آن جدا از هم دیده می‌شود.

سحابی پرده که به نام حلقه‌ی ماکیان هم شناخته می‌شود، اکنون پس از چند هزار سال پهنه‌ای به اندازه‌ی حدود ۳ درجه، یا تقریبا ۶ برابر قطر ماه کامل را در آسمان زمین می‌پوشاند.

پهنای کل این سحابی در فاصله‌ی برآورد شده‌ی ۱۵۰۰ سال نوری آن، هم‌ارز ۷۰ سال نوریست ولی بخشی از آن که در این چارچوب می‌بینیم کمتر از یک سوم را در بر دارد.
مجموعه‌ی این رشته‌ها با هم به نام سه‌گوش پیکرینگ یا مثلث پیکرینگ (برگرفته از نام چارلز پیکرینگ، مدیر رصدخانه‌ی کالج هاروارد) و با عنوان رده‌بندی ان‌جحی‌سی ۶۹۷۹ شناخته می‌شود، ولی شاید نام مناسب‌تر برای آن "گردگیر سه‌گوش فلمینگ باشد، برگرفته از نام یابنده‌اش، اخترشناس ویلیامینا فلمینگ.

#پسماند_ابرنواختر #apod
https://goo.gl/CEZdqr
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/Veil.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies