«رگههای تیره سطح مریخ: آب روان یا شن روان؟ »
—---------------------------------------------
* پژوهشهای تازه نشان میدهد رگههای تیرهرنگ روی تپههای سیارهی بهرام که گمان میرفت در اثر سرازیر شدن آبهای بیرون زده از زیر سطح پدید آمدهاند (اینجا: https://goo.gl/qCcnKh)، در حقیقت جریان خاک و ریزدانههای شنی هستند که به پایین تپهها میلغزند و ردهایی تیرهرنگ پدید میآورند.
ادامهی بررسی این رگههای تیرهی فصلیِ پرسشبرانگیز با یکی از دوربینهای پرقدرت فضاپیمای #مدارگرد_شناسایی_بهرام ناسا (امآراو) نشان میدهد که این رگهها تنها روی بلندیهایی پدید میآیند که شیب رویهی بادپناهشان به آن اندازه هست که دانههای شن خشک بتوانند به شیوهای که دیده شده از آن رو به پایین سرازیر شوند.
این یافتهها که گزارششان در نشریهی نیچر جئوساینس منتشر شده نشان میدهند که میگوید که بر خلاف آنچه گمان میرفت، در این بخشها به اندازهی کافی آب مایع برای رشد جانداران ذرهبینی وجود ندارد. ولی این که دقیقا چگونه این جریانهای پرشمار آغاز میشوند و کم کم درازتر میشوند هنوز نامعلوم است. نویسندههای گزارش چند پیشنهاد ارایه دادهاند از جمله وجود مقدار اندکی آب که به گفتهی آنها، همین هم باعث پدید آمدن نمکهای هیدراتهای شده که در برخی از این جاها شناسایی شدهاند.
این پدیدهها از زمان یافته شدنشان در سال ۲۰۱۱ (اینجا: https://goo.gl/mcF2Rw) تاکنون، از این که شاید نشانهی آب مایع شور روی سیارهای خشک باشند بسیار توجهبرانگیز بوده و به بحثهای بیشماری دامن زدهاند. اینها رگههای تیرهای هستند که در فصلهای گرم به آهستگی رو به پایین کشیده میشوند، سپس در زمستان ناپدید شده و سال بعد دوباره پدید میآیند. روی زمین، تنها جیزی که با این رفتار میشناسیم آب نشتی است، ولی این که چگونه در محیط خشک بهرام پدید میآیند هنوز یک راز است.
@onestar_in_sevenskies
هزاران مورد از این ویژگیها که "رگههای بازآیندهی سراشیبی" یا آراسآی (#RSL) نام گرفتهاند، در بیش از ۵۰ نقطهی سراشیب سنگی، از استوا تا نیمهی راه قطبها شناسایی شدهاند.
کالین داندس از مرکز علوم اخترزمینشناسی سازمان زمینشناسی آمریکا در فلگستف آریزونا میگوید: «ما گمان میکردیم آراسآیها جریانهای احتمالی آب مایعند، ولی بیشتر به چیزی که از شن خشک انتظار میرود میمانند. شناخت تازهی ما از پدیدهی آراسآی تاییدیست بر شواهد دیگری که نشان میدهند بهرام امروزه جایی بسیار خشک است.»
داندس نویسندهی اصلی این گزارش است که بر پایهی عکسهای گرفته شده با دوربین علمی تصویربرداری با وضوح بالا (هایراز) در فضاپیمای امآراو نوشته شده. بخشی از این دادهها مدلهایی سهبعدی از شیب سرازیریهاست که با بهره از یک جفت عکس، برای برجستهسازی درست شده. داندس و دیگر نویسندگان ۱۵۱ نمونهی آراسال را در ۱۰ نقطهی بهرام بررسی کردند.
تقریبا همهی آراسآلها در دامنههایی با شیب بیش از ۲۷ درجه دیده شدهاند. هر یک از این جریانها روی بخشهایی از دامنه به پایان میرسند که "زاویهی نشست" تغییرپذیر آنها با زاویهای که برای شنهای خشک فروریزنده از تلماسههای زمین و بهرام دیده شده همخوانی دارد. اگر #آب مایع بود، به سادگی میتوانست تا بخشهای کمشیبتر تپه پایین بیاید.
سربازرس هایرایز، آلفرد مکایون از دانشگاه آریزونا در توسان، و یکی از نویسندگان گزارش میگوید: «آراسالها تا دامنههای کمشیبتر پایین نمیآیند، و درازایشان چنان رابطهی تنگاتنگی با زاویهی نشست تغییرپذیر دارد که نمیتواند تنها یک همرویدادی اتفاقی باشد.»
رگههای فصلی تیره به عنوان ...
ادامه در پست بعد 👇👇👇👇
—---------------------------------------------
* پژوهشهای تازه نشان میدهد رگههای تیرهرنگ روی تپههای سیارهی بهرام که گمان میرفت در اثر سرازیر شدن آبهای بیرون زده از زیر سطح پدید آمدهاند (اینجا: https://goo.gl/qCcnKh)، در حقیقت جریان خاک و ریزدانههای شنی هستند که به پایین تپهها میلغزند و ردهایی تیرهرنگ پدید میآورند.
ادامهی بررسی این رگههای تیرهی فصلیِ پرسشبرانگیز با یکی از دوربینهای پرقدرت فضاپیمای #مدارگرد_شناسایی_بهرام ناسا (امآراو) نشان میدهد که این رگهها تنها روی بلندیهایی پدید میآیند که شیب رویهی بادپناهشان به آن اندازه هست که دانههای شن خشک بتوانند به شیوهای که دیده شده از آن رو به پایین سرازیر شوند.
این یافتهها که گزارششان در نشریهی نیچر جئوساینس منتشر شده نشان میدهند که میگوید که بر خلاف آنچه گمان میرفت، در این بخشها به اندازهی کافی آب مایع برای رشد جانداران ذرهبینی وجود ندارد. ولی این که دقیقا چگونه این جریانهای پرشمار آغاز میشوند و کم کم درازتر میشوند هنوز نامعلوم است. نویسندههای گزارش چند پیشنهاد ارایه دادهاند از جمله وجود مقدار اندکی آب که به گفتهی آنها، همین هم باعث پدید آمدن نمکهای هیدراتهای شده که در برخی از این جاها شناسایی شدهاند.
این پدیدهها از زمان یافته شدنشان در سال ۲۰۱۱ (اینجا: https://goo.gl/mcF2Rw) تاکنون، از این که شاید نشانهی آب مایع شور روی سیارهای خشک باشند بسیار توجهبرانگیز بوده و به بحثهای بیشماری دامن زدهاند. اینها رگههای تیرهای هستند که در فصلهای گرم به آهستگی رو به پایین کشیده میشوند، سپس در زمستان ناپدید شده و سال بعد دوباره پدید میآیند. روی زمین، تنها جیزی که با این رفتار میشناسیم آب نشتی است، ولی این که چگونه در محیط خشک بهرام پدید میآیند هنوز یک راز است.
@onestar_in_sevenskies
هزاران مورد از این ویژگیها که "رگههای بازآیندهی سراشیبی" یا آراسآی (#RSL) نام گرفتهاند، در بیش از ۵۰ نقطهی سراشیب سنگی، از استوا تا نیمهی راه قطبها شناسایی شدهاند.
کالین داندس از مرکز علوم اخترزمینشناسی سازمان زمینشناسی آمریکا در فلگستف آریزونا میگوید: «ما گمان میکردیم آراسآیها جریانهای احتمالی آب مایعند، ولی بیشتر به چیزی که از شن خشک انتظار میرود میمانند. شناخت تازهی ما از پدیدهی آراسآی تاییدیست بر شواهد دیگری که نشان میدهند بهرام امروزه جایی بسیار خشک است.»
داندس نویسندهی اصلی این گزارش است که بر پایهی عکسهای گرفته شده با دوربین علمی تصویربرداری با وضوح بالا (هایراز) در فضاپیمای امآراو نوشته شده. بخشی از این دادهها مدلهایی سهبعدی از شیب سرازیریهاست که با بهره از یک جفت عکس، برای برجستهسازی درست شده. داندس و دیگر نویسندگان ۱۵۱ نمونهی آراسال را در ۱۰ نقطهی بهرام بررسی کردند.
تقریبا همهی آراسآلها در دامنههایی با شیب بیش از ۲۷ درجه دیده شدهاند. هر یک از این جریانها روی بخشهایی از دامنه به پایان میرسند که "زاویهی نشست" تغییرپذیر آنها با زاویهای که برای شنهای خشک فروریزنده از تلماسههای زمین و بهرام دیده شده همخوانی دارد. اگر #آب مایع بود، به سادگی میتوانست تا بخشهای کمشیبتر تپه پایین بیاید.
سربازرس هایرایز، آلفرد مکایون از دانشگاه آریزونا در توسان، و یکی از نویسندگان گزارش میگوید: «آراسالها تا دامنههای کمشیبتر پایین نمیآیند، و درازایشان چنان رابطهی تنگاتنگی با زاویهی نشست تغییرپذیر دارد که نمیتواند تنها یک همرویدادی اتفاقی باشد.»
رگههای فصلی تیره به عنوان ...
ادامه در پست بعد 👇👇👇👇