«بخشی از دیواره یک حباب کیهانی»
—-------------------------------
https://goo.gl/6WUNIA
این تصویر فریبنده بخشی از رگه‌های ابری تنُکی را نشان می‌دهد که اس‌اچ۲-۳۰۸ را پدید آورده‌اند، یک پوسته‌ی گازی کم‌چگال در فاصله ی ۵۲۰۰ سال نوری زمین در #صورت_فلکی_سگ_بزرگ.
اس‌اچ۲-۳۰۸ ساختار غبارمانندِ گسترده‌ایست که یک ستاره از گونه‌ی ستارگان بی‌اندازه بزرگ و درخشانِ #ولف_رایه به نام "ئی‌زی سگ بزرگ" را در بر گرفته است. این گونه ستارگان از جمله‌ی درخشان‌ترین و پرجرم‌ترین ستارگان کیهانند که ده‌ها برابر خورشید جرم دارند و نماینده‌ی یک گام کوتاه پیش-ابرنواختری در روند زندگی ستارگان بزرگند. ستارگان بزرگ در این گام به طور پیوسته بادهایی از مواد چگال به محیط پیرامونشان می‌دمند که لایه‌های بیرونی‌شان را از آنها جدا می‌کند.
بادهای پرسرعت یک ستاره‌ی ولف-رایه مواد پیرامونش را می‌روبد و حبابی از گاز به گِردش درست می‌کند.
همین ستاره‌ی ئی‌زی سگ بزرگ بوده که حباب اس‌اچ۲-۳۰۸ را درست کرده- با پس زدن لایه‌های بیرونی‌اش، رشته‌هایی که اینجا می‌بینیم را پدید آورده. پرتوهای نیرومند ستاره نیز با وارد کردن فشار بر #حباب، آن را بیشتر و بیشتر باد می کنند، به گونه‌ای که لبه‌های آنها تاکنون چیزی به اندازه‌ی ۶۰ سال نوری از هم فاصله پیدا کرده‌اند.
جلوه‌ی این ابرهای زیبا چندان نخواهند پایید. همان ستارگانی که آنها را پدید می‌آورد، سرانجام با انفجار سهمگین ابرنواختری آنها را در خود فرو خواهد برد.
این حباب را به طور کامل اینجا دیده بودید: * حباب ۷۰ هزار ساله (https://goo.gl/cBRS2L)
#تلسکوپ_فضایی_هابل
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/Sh2-308.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—-------------------------------
https://goo.gl/6WUNIA
این تصویر فریبنده بخشی از رگه‌های ابری تنُکی را نشان می‌دهد که اس‌اچ۲-۳۰۸ را پدید آورده‌اند، یک پوسته‌ی گازی کم‌چگال در فاصله ی ۵۲۰۰ سال نوری زمین در #صورت_فلکی_سگ_بزرگ.
اس‌اچ۲-۳۰۸ ساختار غبارمانندِ گسترده‌ایست که یک ستاره از گونه‌ی ستارگان بی‌اندازه بزرگ و درخشانِ #ولف_رایه به نام "ئی‌زی سگ بزرگ" را در بر گرفته است. این گونه ستارگان از جمله‌ی درخشان‌ترین و پرجرم‌ترین ستارگان کیهانند که ده‌ها برابر خورشید جرم دارند و نماینده‌ی یک گام کوتاه پیش-ابرنواختری در روند زندگی ستارگان بزرگند. ستارگان بزرگ در این گام به طور پیوسته بادهایی از مواد چگال به محیط پیرامونشان می‌دمند که لایه‌های بیرونی‌شان را از آنها جدا می‌کند.
بادهای پرسرعت یک ستاره‌ی ولف-رایه مواد پیرامونش را می‌روبد و حبابی از گاز به گِردش درست می‌کند.
همین ستاره‌ی ئی‌زی سگ بزرگ بوده که حباب اس‌اچ۲-۳۰۸ را درست کرده- با پس زدن لایه‌های بیرونی‌اش، رشته‌هایی که اینجا می‌بینیم را پدید آورده. پرتوهای نیرومند ستاره نیز با وارد کردن فشار بر #حباب، آن را بیشتر و بیشتر باد می کنند، به گونه‌ای که لبه‌های آنها تاکنون چیزی به اندازه‌ی ۶۰ سال نوری از هم فاصله پیدا کرده‌اند.
جلوه‌ی این ابرهای زیبا چندان نخواهند پایید. همان ستارگانی که آنها را پدید می‌آورد، سرانجام با انفجار سهمگین ابرنواختری آنها را در خود فرو خواهد برد.
این حباب را به طور کامل اینجا دیده بودید: * حباب ۷۰ هزار ساله (https://goo.gl/cBRS2L)
#تلسکوپ_فضایی_هابل
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/Sh2-308.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«روشی برای نمایش رنگ‌های پرنورترین ستاره آسمان»
—---------------------—
شباهنگ (شعرای یمانی، آلفای سگ بزرگ) درخشان‌ترین ستاره در آسمان زمین است. شباهنگ همچنین رنگارنگ‌ترین ستاره‌ی آسمان نیز هست. این ستاره به هنگام غروب‌های بهار نیمکره‌ی شمالی، در افق جنوب باختری آسمان، رنگین‌کمانی از نور را بر سر زمین می‌افشاند.
تام واگنر از واترلوی آیووا در آمریکا توانسته به روشی جالب، رنگ‌های این ستاره را به تصویر بکشدد. وی می‌گوید: «من چند دهه پیش پی برده بودم که با تنظیم دوربین دوچشمی رو به شباهنگ و تکان دادن آن، به آسانی می‌توانم تغییر رنگ پی در پی ستاره را ببینم.» واگنر در ۱۶ آوریل با بهره از همین روش، این عکس را از پشت چشمی دوربینش گرفت.
وی می‌گوید: «این یک نوردهی ۲ ثانیه‌ای است.» «رنگ‌ها دیدنی و فریبنده بودند.»
ستاره‌شناسان به این پدیده "سوسو زدن" می‌گویند. #سوسو_زدن که به نام "#چشمک زدن" هم شناخته می‌شود، پدیده‌ایست که در اثر آشفتگی‌های دمایی در هوای زمین رخ می‌دهد. توده‌های گرم و سرد هوا با گذشتن از جلوی ستاره، نور آن را می‌شکنند. این رفتار منشور-مانند به پدید آمدن رنگ‌های رنگین‌کمانی -به ویژه نزدیک افق که نور ستاره ناچارست برای رسیدن به چشم ما، از درون لایه‌های چگال‌تر هوا با آشفتگی‌های بیشتر بگذرد- می‌انجامد.
همه‌ی ستارگان سوسو می‌زنند، ولی #شباهنگ به دلیل درخشش بیشترش این کار را نمایان‌تر از همه‌ی ستارگان انجام می‌دهد. امروز پس از غروب آفتاب بیرون بروید و در جنوب باختر آسمان، نزدیک پای شکارچی، به دنبال شباهنگ بگردید که هر چه پایین‌تر می‌رود، چشمک‌هایش هم بیشتر می‌شود. از نمایشی که اجرا می‌کند لذت ببرید!
#صورت_فلکی_سگ_بزرگ
https://goo.gl/Fn5pln
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/Sirius.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------—
شباهنگ (شعرای یمانی، آلفای سگ بزرگ) درخشان‌ترین ستاره در آسمان زمین است. شباهنگ همچنین رنگارنگ‌ترین ستاره‌ی آسمان نیز هست. این ستاره به هنگام غروب‌های بهار نیمکره‌ی شمالی، در افق جنوب باختری آسمان، رنگین‌کمانی از نور را بر سر زمین می‌افشاند.
تام واگنر از واترلوی آیووا در آمریکا توانسته به روشی جالب، رنگ‌های این ستاره را به تصویر بکشدد. وی می‌گوید: «من چند دهه پیش پی برده بودم که با تنظیم دوربین دوچشمی رو به شباهنگ و تکان دادن آن، به آسانی می‌توانم تغییر رنگ پی در پی ستاره را ببینم.» واگنر در ۱۶ آوریل با بهره از همین روش، این عکس را از پشت چشمی دوربینش گرفت.
وی می‌گوید: «این یک نوردهی ۲ ثانیه‌ای است.» «رنگ‌ها دیدنی و فریبنده بودند.»
ستاره‌شناسان به این پدیده "سوسو زدن" می‌گویند. #سوسو_زدن که به نام "#چشمک زدن" هم شناخته می‌شود، پدیده‌ایست که در اثر آشفتگی‌های دمایی در هوای زمین رخ می‌دهد. توده‌های گرم و سرد هوا با گذشتن از جلوی ستاره، نور آن را می‌شکنند. این رفتار منشور-مانند به پدید آمدن رنگ‌های رنگین‌کمانی -به ویژه نزدیک افق که نور ستاره ناچارست برای رسیدن به چشم ما، از درون لایه‌های چگال‌تر هوا با آشفتگی‌های بیشتر بگذرد- می‌انجامد.
همه‌ی ستارگان سوسو می‌زنند، ولی #شباهنگ به دلیل درخشش بیشترش این کار را نمایان‌تر از همه‌ی ستارگان انجام می‌دهد. امروز پس از غروب آفتاب بیرون بروید و در جنوب باختر آسمان، نزدیک پای شکارچی، به دنبال شباهنگ بگردید که هر چه پایین‌تر می‌رود، چشمک‌هایش هم بیشتر می‌شود. از نمایشی که اجرا می‌کند لذت ببرید!
#صورت_فلکی_سگ_بزرگ
https://goo.gl/Fn5pln
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/Sirius.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«ابرهای پیرامون یک ستاره غول‌پیکر»
—---------------------------------
تلسکوپ فضایی اِسا/ناسای هابل هنوز برای کاوش کیهان حقه‌هایی در آستین دارد. برای نمونه، می‌تواند همزمان از دو بخش کنار هم در آسمان عکس بگیرد. او این کار را با دو دوربین گوناگون انجام می‌دهد- یک دوربین رو به هدف اصلی تنظیم می‌شود و دیگری رو به تکه‌ای دیگر از آسمان در همان نزدیکی. بنابراین مناطق شگفت‌انگیزی از کیهان می‌توانند همزمان رصد شوند، ترفندی که به نام رصد "میدان‌های همراستا" شناخته می‌شود.
این عکس بخشی از یک ابر گازی حباب-مانند (یک سحابی به نام اس‌اچ۲-۳۰۸) را نشان می‌دهد که ستاره‌ی بزرگ و خشن "ئی‌زی سگ بزرگ" را در بر گرفته. این تصویر با بهره از دوربین پیمایشی پیشرفته‌ی هابل گرفته شده و میدانی همراستا با بخش دیگری از سحابی را نشان می‌دهد که با دوربین میدان‌گسترده‌ی شماره ۳ هابل گرفته شده بود.
ئی‌زی سگ بزرگ که در #صورت_فلکی_سگ_بزرگ جای دارد، به عنوان یک ستاره‌ی #ولف_رایه شناخته شده و یکی از درخشان‌ترین ستاره‌های این گونه است. پوسته‌ی گازی بیرونی ستاره از بین رفته و لایه‌های درونی آن که از عنصرهای سنگین‌تری که با دماهایی بی‌اندازه بالا می‌سوزند تشکیل شده آشکار شده است. ئی‌زی سگ بزرگ با پرتوهای شدیدش بادهایی چگال و انبوه می‌وزاند که همچون شلاقی بر مواد پیرامون فرود می‌آیند و آنها را پس رانده و دگرگون می‌کنند.
این فرآیندها دست به دست هم داده و گازهای پیرامون ستاره را به شکل یک حباب گسترده و بزرگ در آورده‌اند. سحابی‌های حبابی که توسط ستارگان ولف-رایه پدید می‌آیند از هیدروژن یونیده (HII یا اچ۲) درست شده‌اند و اغلب در فضای میان‌ستاره‌ای دیده می‌شوند. در این مورد، این حباب همان لایه‌های هیدروژنی بیرونی ئی‌زی سگ بزرگ هستند که سیل پرتوهای ستاره‌ی مرکزی دارد آن را مانند بادکنکی باد می‌کند. چنان چه در این تصویر دیده می‌شود، لبه‌های این حباب ابری و تنُک هستند.
#میدان_همراستا
https://goo.gl/h1eKCn
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/08/sh2-308.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------------
تلسکوپ فضایی اِسا/ناسای هابل هنوز برای کاوش کیهان حقه‌هایی در آستین دارد. برای نمونه، می‌تواند همزمان از دو بخش کنار هم در آسمان عکس بگیرد. او این کار را با دو دوربین گوناگون انجام می‌دهد- یک دوربین رو به هدف اصلی تنظیم می‌شود و دیگری رو به تکه‌ای دیگر از آسمان در همان نزدیکی. بنابراین مناطق شگفت‌انگیزی از کیهان می‌توانند همزمان رصد شوند، ترفندی که به نام رصد "میدان‌های همراستا" شناخته می‌شود.
این عکس بخشی از یک ابر گازی حباب-مانند (یک سحابی به نام اس‌اچ۲-۳۰۸) را نشان می‌دهد که ستاره‌ی بزرگ و خشن "ئی‌زی سگ بزرگ" را در بر گرفته. این تصویر با بهره از دوربین پیمایشی پیشرفته‌ی هابل گرفته شده و میدانی همراستا با بخش دیگری از سحابی را نشان می‌دهد که با دوربین میدان‌گسترده‌ی شماره ۳ هابل گرفته شده بود.
ئی‌زی سگ بزرگ که در #صورت_فلکی_سگ_بزرگ جای دارد، به عنوان یک ستاره‌ی #ولف_رایه شناخته شده و یکی از درخشان‌ترین ستاره‌های این گونه است. پوسته‌ی گازی بیرونی ستاره از بین رفته و لایه‌های درونی آن که از عنصرهای سنگین‌تری که با دماهایی بی‌اندازه بالا می‌سوزند تشکیل شده آشکار شده است. ئی‌زی سگ بزرگ با پرتوهای شدیدش بادهایی چگال و انبوه می‌وزاند که همچون شلاقی بر مواد پیرامون فرود می‌آیند و آنها را پس رانده و دگرگون می‌کنند.
این فرآیندها دست به دست هم داده و گازهای پیرامون ستاره را به شکل یک حباب گسترده و بزرگ در آورده‌اند. سحابی‌های حبابی که توسط ستارگان ولف-رایه پدید می‌آیند از هیدروژن یونیده (HII یا اچ۲) درست شده‌اند و اغلب در فضای میان‌ستاره‌ای دیده می‌شوند. در این مورد، این حباب همان لایه‌های هیدروژنی بیرونی ئی‌زی سگ بزرگ هستند که سیل پرتوهای ستاره‌ی مرکزی دارد آن را مانند بادکنکی باد می‌کند. چنان چه در این تصویر دیده می‌شود، لبه‌های این حباب ابری و تنُک هستند.
#میدان_همراستا
https://goo.gl/h1eKCn
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/08/sh2-308.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«درخشش "کلاهخود ثور" در آسمان»
—------------------------------—
این ابر کیهانی کلاهخود-مانند، زایده‌های "بال"-مانندش به نام "کلاهخود ثور" شناخته می‌شود و پهنایی در حدود ۳۰ سال نوری دارد، ابعادی که حتی برای ثور (Thor) که یکی از خدایان اسکاندیناوی‌ست هم بزرگ و قهرمانانه به نظر می‌رسد.
این کلاهخود بیشتر همانند یک حباب میان‌ستاره‌ای است که از تندبادی که از ستاره‌ی درخشان نزدیک مرکز منطقه‌ی آبی‌فامش می‌وزد به وجود آمده. باد، ابر مولکولی پیرامون ستاره را در می‌نوردد و آن را "باد" می‌کند.
ستاره‌ی مرکزی که به عنوان یک ستاره‌ی ولف-رایه شناخته می‌شود، ستاره‌ی غول‌پیکر بی‌اندازه داغیست که به نظر می‌رسد در گام کوتاهِ پیش-ابرنواختری به سر می‌برد و چیزی به انفجارش نمانده.
#سحابی_گسیلشی کلاهخود ثور به نام ان‌جی‌سی ۲۳۵۹ فهرست‌بندی شده و با فاصله‌ی حدود ۱۲۰۰۰ سال نوری از ما، در #صورت_فلکی_سگ_بزرگ دیده می‌شود.
این تصویر واضح و باکیفیت که با فیلترهای پهن‌باند و باریک‌باند گرفته شده، جزئیات چشمگیری از ساختار افروزه‌ها یا همان رشته‌های برافروخته‌ی سحابی را نشان می‌دهد.
رنگ آبی درون تصویر نشانگر تابش نیرومندیست که از اتم‌های اکسیژن موجود در گاز برافروخته می‌تابد.
#apod
https://goo.gl/8gCCSy
—---------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/ThorHelmet.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—------------------------------—
این ابر کیهانی کلاهخود-مانند، زایده‌های "بال"-مانندش به نام "کلاهخود ثور" شناخته می‌شود و پهنایی در حدود ۳۰ سال نوری دارد، ابعادی که حتی برای ثور (Thor) که یکی از خدایان اسکاندیناوی‌ست هم بزرگ و قهرمانانه به نظر می‌رسد.
این کلاهخود بیشتر همانند یک حباب میان‌ستاره‌ای است که از تندبادی که از ستاره‌ی درخشان نزدیک مرکز منطقه‌ی آبی‌فامش می‌وزد به وجود آمده. باد، ابر مولکولی پیرامون ستاره را در می‌نوردد و آن را "باد" می‌کند.
ستاره‌ی مرکزی که به عنوان یک ستاره‌ی ولف-رایه شناخته می‌شود، ستاره‌ی غول‌پیکر بی‌اندازه داغیست که به نظر می‌رسد در گام کوتاهِ پیش-ابرنواختری به سر می‌برد و چیزی به انفجارش نمانده.
#سحابی_گسیلشی کلاهخود ثور به نام ان‌جی‌سی ۲۳۵۹ فهرست‌بندی شده و با فاصله‌ی حدود ۱۲۰۰۰ سال نوری از ما، در #صورت_فلکی_سگ_بزرگ دیده می‌شود.
این تصویر واضح و باکیفیت که با فیلترهای پهن‌باند و باریک‌باند گرفته شده، جزئیات چشمگیری از ساختار افروزه‌ها یا همان رشته‌های برافروخته‌ی سحابی را نشان می‌دهد.
رنگ آبی درون تصویر نشانگر تابش نیرومندیست که از اتم‌های اکسیژن موجود در گاز برافروخته می‌تابد.
#apod
https://goo.gl/8gCCSy
—---------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/ThorHelmet.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«جرمی که به مدت چهار سده در نور خیره‌کننده یک ستاره پنهان شده بود»
—---------------------------------------------------------------—
اگر در چند هفته‌ی گذشته آسمان شب را نگاه کرده باشید، احتمالا چشمتان به ستاره‌ای پرنور نزدیک صورت فلکی شکارچی افتاده است. این شباهنگ است، درخشان‌ترین ستاره‌ی آسمان سیاره‌ی زمین که تقریبا در همه جا، به جز مناطق شمالگان دیده می‌شود. این ستاره در حقیقت یک سامانه‌ی دوتایی، و با فاصله‌ی تنها ۸ سال نوری، یکی از نزدیک‌ترین ستارگان به زمینست.
شباهنگ از دیرباز برای مصریان باستان شناخته شده و نقش مهمی در زمان‌سنجی و کشاورزی برایشان داشته- بازگشت آن به آسمان نشانه‌ی طغیان سالانه‌ی رود نیل بوده. در اسطوره‌های یونان باستان هم شباهنگ نشانگر چشم سگ بزرگ آسمان [#صورت_فلکی_سگ_بزرگ] که پا به پای شکارچی آسمان [صورت فلکی شکارچی] پیش می‌رفته بوده.
ستارگان پرنوری مانند شباهنگ برای اخترشناسان هم موهبتند و هم دردسر. آنها از سویی به اندازه‌ی کافی روشن دیده می‌شوند که اخترشناسان بتوانند ویژگی‌هایشان را بررسی‌کنند، و از سوی دیگر با نور خیره‌کننده‌ی خود جلوی دیده شدن اجرام دیگری که از بخت بدشان در آسمان با آنها همسایه شده‌اند را می‌گیرند.
به همین دلیل است که اخترشناس آماتور، هرالد کایزر از کارلسروهه در جنوب باختر آلمان، به هنگام گرفتن این عکس در روز ۱۰ ژانویه، چهره‌ی #شباهنگ را پوشانده است.
با پوشاندن شباهنگ و حذف پرتوی مزاحمش، چیزی جالب در سمت چپ آن پدیدار شد: خوشه‌ی ستاره‌ای "گایا ۱"، که نخستین بار همین پارسال با بهره از داده‌های ماهواره‌ی اروپایی گایا (Gaia) شناسایی شده بود [با دایره نشان داده شده].
گایا ۱ یک #خوشه_باز است- خانواده‌ای از ستارگان که همگی همزمان [و از یک ابر ستاره‌زا] به دنیا آمده‌اند و با نیروی گرانشی اندکی کنار هم مانده‌اند. فاصله‌ی این خوشه از ما ۱۵۰۰۰ سال نوریست و همسایگی شانسی آن با ستاره‌ی درخشان و نزدیک (شباهنگ) باعث شده بود از چشم نسل‌های پیشین اخترشناسانی که در همه‌ی چهار سده‌ی گذشته آسمان را با تلسکوپ‌هایشان می‌کاویدند پنهان بماند. ولی نتوانست خود را از چشم جستجوگر گایا، که تاکنون از بیش از ۱ میلیارد ستاره از ستارگان کهکشان راه شیری نقشه برداشته پنهان بماند.
https://goo.gl/hQoxqk
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/02/Gaia1.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—---------------------------------------------------------------—
اگر در چند هفته‌ی گذشته آسمان شب را نگاه کرده باشید، احتمالا چشمتان به ستاره‌ای پرنور نزدیک صورت فلکی شکارچی افتاده است. این شباهنگ است، درخشان‌ترین ستاره‌ی آسمان سیاره‌ی زمین که تقریبا در همه جا، به جز مناطق شمالگان دیده می‌شود. این ستاره در حقیقت یک سامانه‌ی دوتایی، و با فاصله‌ی تنها ۸ سال نوری، یکی از نزدیک‌ترین ستارگان به زمینست.
شباهنگ از دیرباز برای مصریان باستان شناخته شده و نقش مهمی در زمان‌سنجی و کشاورزی برایشان داشته- بازگشت آن به آسمان نشانه‌ی طغیان سالانه‌ی رود نیل بوده. در اسطوره‌های یونان باستان هم شباهنگ نشانگر چشم سگ بزرگ آسمان [#صورت_فلکی_سگ_بزرگ] که پا به پای شکارچی آسمان [صورت فلکی شکارچی] پیش می‌رفته بوده.
ستارگان پرنوری مانند شباهنگ برای اخترشناسان هم موهبتند و هم دردسر. آنها از سویی به اندازه‌ی کافی روشن دیده می‌شوند که اخترشناسان بتوانند ویژگی‌هایشان را بررسی‌کنند، و از سوی دیگر با نور خیره‌کننده‌ی خود جلوی دیده شدن اجرام دیگری که از بخت بدشان در آسمان با آنها همسایه شده‌اند را می‌گیرند.
به همین دلیل است که اخترشناس آماتور، هرالد کایزر از کارلسروهه در جنوب باختر آلمان، به هنگام گرفتن این عکس در روز ۱۰ ژانویه، چهره‌ی #شباهنگ را پوشانده است.
با پوشاندن شباهنگ و حذف پرتوی مزاحمش، چیزی جالب در سمت چپ آن پدیدار شد: خوشه‌ی ستاره‌ای "گایا ۱"، که نخستین بار همین پارسال با بهره از داده‌های ماهواره‌ی اروپایی گایا (Gaia) شناسایی شده بود [با دایره نشان داده شده].
گایا ۱ یک #خوشه_باز است- خانواده‌ای از ستارگان که همگی همزمان [و از یک ابر ستاره‌زا] به دنیا آمده‌اند و با نیروی گرانشی اندکی کنار هم مانده‌اند. فاصله‌ی این خوشه از ما ۱۵۰۰۰ سال نوریست و همسایگی شانسی آن با ستاره‌ی درخشان و نزدیک (شباهنگ) باعث شده بود از چشم نسل‌های پیشین اخترشناسانی که در همه‌ی چهار سده‌ی گذشته آسمان را با تلسکوپ‌هایشان می‌کاویدند پنهان بماند. ولی نتوانست خود را از چشم جستجوگر گایا، که تاکنون از بیش از ۱ میلیارد ستاره از ستارگان کهکشان راه شیری نقشه برداشته پنهان بماند.
https://goo.gl/hQoxqk
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/02/Gaia1.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky