#سوال_از_اشو

اشو عزیز، لطفا از نشانه های عشق حقیقی بگویید.
آیا عشق میتواند جایگزینی مناسب برای مراقبه باشد؟

#پاسح:

نشانه های عشق حقیقی، سه تاست.

#اول، اغنای محض. یعنی به هیچ چیز دیگری نیاز نیست.
#دوم ، آینده ای وجود ندارد. یعنی همین لحظه ی عشق ابدیت است.
نه لحظه بعد و آینده،عشق امری است که در زمان حال رخ میدهد
#سوم، وجود از میان برمی خیزد
یعنی دیگر تو وجود نداری.

اگر هنوز وجود داشته باشی معنی اش این است که هنوز وارد معبد عشق نشده ای.
اگر این سه چیز اتفاق بیفتد.
اگر وجود تو از میان برخیزد،
پس چه کسی مراقبه خواهد کرد؟
و چه نیازی به مراقبه خواهد بود؟
اگر در همین لحظه به اغنای محض رسیده باشی، دیگر انگیزه ای برای مراقبه نداری.
چون تمام هدف مراقبه رساندن تو به همین اغنای محض است.
اگر کسی احساس کرد عاشق است.
باید این سه نشانه که گفتم برای او معیار و سنجش باشد.
باید ببیند این سه چیز در او رخ میدهد یا نه؟
اگر رخ نمیدهد به معنی این است که  این حالتش، نه عشق، بلکه میتواند چیزهای دیگری باشد.
میتواند شهوت یا میل جنسی باشد.
احساس مالکیت باشد.
میتواند صرفا چیزی باشد که تنهایی شما را پر کند.
برای من، عشق حقیقی همان مراقبه است.
بنابراین امتحانش کن
با معشوقت به مراقبه بنشین.
حضور همدیگر را تبدیل به مراقبه کنید.
ساکت باشید. یکدیگر را وسیله ای کنید برای کنار گذاشتن ذهن
فکر نکنید. اگر به فکر کردن بپردازی آنوقت معشوق با شما نخواهد بود.
با هم خواهید بود، اما فرسنگها دور از هم.
عشق حقیقی یعنی توقف افکار،
در چنین حالتی به هم نزدیک خواهید بود.
در اعماق بدنهایتان چیزی مرزها را درهم میشکند.
روابط خودتان را تبدیل به یک پدیده مقدس کنید.
نسبت به محبوبتان احساس تکریم و ستایش کنید.
اگر نتوانی تقدس را در وجود محبوتان ببینید،
پس این تقدس را در هیچ کجا نخواهید دید.
اگر بتوانی خدا را در معشوقت حس کنی، دیر یا زود خدا را در همه جا حس خواهی کرد.
اینگونه است که عشق شما به محبوب ،
تبدیل به دری میشود برای عشق ورزیدن به کل هستی.
پس بین عشق و مراقبه انتخاب نکن.
همراه با مراقبه عاشقی کن.
یا همراه با عشق مراقبه کن.
بین شان تمایزی قایل نشو.

"عشق، خودِ مراقبه است. "

اشو

#سوال_از_اشو

ﭼرا ﻣﺎ اﯾﻧﭼﻧﯾن ﻣﺷﺗﺎق ﻓراﻣوش کردن ﺧود ھﺳﺗﯾم ؟

#پاسح:

ﻓﮑر ﻧﮑن ﮐه ﻓﻘط ﮐﺳﺎﻧﯽ ﮐه ﺑه دﯾدن ﻓﯾﻠم ﻣﯽ روﻧد ﻣﯽ ﺧواھﻧد ﺧودﺷﺎن را فراﻣوش ﮐﻧﻧد .
ﮐﺳﺎﻧﯽ ﮐه ﺑه ﻣﻌﺑد ﻣﯽ روﻧد ﻧﯾز ﺑه ھﻣﺎن دﻟﯾل ﻣﯽ روﻧد ، ﺗﻔﺎوﺗﯽ وﺟود ﻧدارد .
ﻣﻌﺑد روﺷﯽ ﻗدﯾﻣﯽ ﺑرای ﻓراﻣوﺷﯽ ﺧود اﺳت ؛ ﻓﯾﻠم روﺷﯽ ﻧو اﺳت
اﮔر اﻧﺳﺎن ﺑﻧﺷﯾﻧد و آواز راﻣﺎ راﻣﺎ ﺑﺧواﻧد ، ذکر بگوید ، نیایش کند ،
ﻓﮑر ﻧﮑن ﮐه دارد ﮐﺎر دﯾﮕری متفاوت با ﮐﺳﯽ ﮐه
ﺑﺎ ﺷﻧﯾدن آواز و ﻓﯾﻠم  سعی در فراموشی خود دارد ، انجام می دهد .
ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﻣﯾﺎن اﯾن دو وﺟود ﻧدارد
چه آن ذکر  راﻣﺎ ﺑﺎﺷد ، چه فیلم ، چه موسیقی ،
ﭼه  ﺗﻼش ﺑرای درﮔﯾر ﺷدن در ھر ﭼﯾزی ﺑﯾرون از ﺧود ،
ﺗﻼش ﺑرای درﮔﯾر ﺷدن در ھر ﭼﯾزی در اﺻل کاری ﻧﯾﺳت 
ﺟز ﺗﻼش ﺑرای ﻓرار از ﺧود .
ﻣﺎ همه ﻣﺷﻐول ﺗﻼش ﺑرای ﻓرار از ﺧود ﺑه روشهای ﮔوﻧﺎﮔون ھﺳﺗﯾم .
اﯾن ﻧﺷﺎن ﻣﯽ دھد ﮐه وﺿﻊ درون ﻣﺎ ﺑدﺗر ﺷده
و ﻣﺎ ﺣﺗﯽ ﺷﮭﺎﻣت ﻧﮕﺎه ﮐردن ﺑه آن را ﻧﯾز از دﺳت داده اﯾم .
ﻣﺎ از ﻧﮕﺎه ﮐردن ﺑه آنسو ﺑﺳﯾﺎر   ﻣﯽ ﺗرﺳﯾم .
وقتی چیزی را پنهان می کنی اینطور نیست که از بین رفته باشد .
آﺷﮑﺎر ﻧﺑودن و وﺟود ﻧداﺷﺗن ھﯾﭻ رﺑطﯽ ﺑه ھم ﻧدارﻧد .
اﮔر ﭼﯾزی آﺷﮑﺎر ﺑود ﺷﺎﯾد ﻣﯽ ﺗواﻧﺳﺗﯾم ﺗﻐﯾﯾرش دھﯾم ،
اﻣﺎ ﺗﺎ آﺷﮑﺎر نباشد ، ﺗﻐﯾﯾر ﻣﻣﮑن ﻧﯾﺳت . 
در درون ﻣﺎﻧﻧد ﯾﮏ زﺧم رﺷد ﻣﯽ ﮐﻧد و پنهان می ماند .

#اشو
#سفر_درونی

#سوال_از_اشو

ﭼرا ﻣﺎ اینچنین ﻣشتاقِ ﻓراﻣوش کردن ﺧودمان هستیم؟

#پاسح:

مپندار که فقط کسانیکه به دﯾدن فیلم ﻣﯽ روﻧد ﻣﯽ ﺧواهند ﺧودﺷﺎن را فراﻣوش کنند.
کسانیکه به معبد یا خانه های خدا ﻣﯽ روند نیز به همان دلیل می‌روند، هیچ ﺗﻔﺎوﺗﯽ بین آنان وﺟود ندارد.
معبد روﺷﯽ ﻗدﯾﻣﯽ ﺑرای ﻓراﻣوﺷﯽ خداوند است و فیلم دیدن روﺷﯽ جدید.
اﮔر انسان بنشینید و آواز راﻣﺎ راﻣﺎ(خدا، خدا) سر دهد. ذکر بگوید، دعا و نیایش کند، ﻓﮑر ﻧﮑن که دارد ﮐﺎر دﯾﮕری متفاوت با کسانیکه ﺑﺎ شنیدنِ آواز و دیدنِ فیلم سعی در فراموشی خداوند دارند، انجام می دهد.
در واقع ﺗﻔﺎوﺗﯽ میان اﯾن دو وﺟود ﻧدارد
چه آن ذکر  راﻣﺎ(خدا) ﺑﺎﺷد، چه فیلم، چه موسیقی،
چه ﺗﻼش ﺑرای درگیر ﺷدن در ھر ﭼﯾزی ﺑﯾرون از ﺧود،
ﺗﻼش ﺑرای درگیر ﺷدن در ھر چیزی در اﺻل کاری نیست  ﺟز ﺗﻼش ﺑرای ﻓرار از ﺧود.
ﻣﺎ همه ﻣﺷﻐول ﺗﻼش ﺑرای ﻓرار از ﺧود به شیوه ها و روشهای ﮔوﻧﺎﮔون هستیم تا سرمان را مشغول کنیم.
اﯾن ﻧﺷﺎن ﻣﯽ دھد ﮐه وﺿﻊ درون ﻣﺎ بدتر ﺷده و ﻣﺎ حتی شهامت ﻧﮕﺎه ﮐردن به درونمان را نیز از دست داده اﯾم.
ﻣﺎ از ﻧﮕﺎه ﮐردن ﺑه آنسو بسیار می‌ترسیم.
وقتی چیزی را پنهان می کنیم اینطور نیست که از بین رفته باشد.
آﺷﮑﺎر نبودن و وﺟود نداشتن هیچ ربطی به ھم ندارند.
اﮔر چیزی آﺷﮑﺎر ﺑود، ﻣﯽتوانستیم ببینیم و بفهمیم و تغییرش دهیم،
اﻣﺎ ﺗﺎ آﺷﮑﺎر نباشد، تغییرش غیره ﻣﻣﮑن است. 
در درون ﻣﺎنند ﯾﮏ زخم رشد ﻣﯽ کند و پنهان می ماند.

#اشو
#سفر_درونی