قبل از تولد ما ناموجود بوده‌ایم
و همچنین بعد از مرگ هم ناموجود خواهیم شد.

هیچ وجودی آنجا نبود و هیچ وجودی بعد از مرگ وجود ندارد.

بودا بر این بینش " #بی‌خودی"
بسیار تأکید کرده است.

زیرا تمام آرزوها در اطراف " #خود"
مفهوم پیدا می‌کنند: من هستم.

اگر من هستم،
پس هزار و یک آرزو رخ می‌دهد.

اگر من نباشم، پس آرزوها چگونه می‌توانند از هیچ رخ دهند.
این یکی از بزرگ‌ترین کمک‌های بودا
به دنیا است.

اگر آن بتواند در تو، درونی شود
که « من نیستم » ناگهان جهان ناپدید می‌شود.

با درک « من نیستم »به این درک می‌رسیم که دیگر نیازی به چیزی بودن،
چیزی داشتن و به چیزی رسیدن، نیست.

وقتی خودی نیست جاه‌طلبی نامربوط است.
و وقتی خودی هست جاه‌طلبی مربوط است.

در برخی مذاهب سعی نمی‌کنند
این دنیا را آرزو کنند،
ولی آنها شروع می‌کنند به
آرزو کردن چیزهای جهان دیگر.

ولی این دو یکسانند، آرزو یکی است.

این مهم نیست که چه آرزویی داری.
فرقی نمی‌کند که عناوین آرزویت چه باشند . آرزو یکی است.

کسی در اینجا، عمری طولانی
بدنی زیبا ، موفقیت و شهرت آرزو می‌کند.

کسی دیگر زندگی ابدی با خدا را
در بهشت آرزو می‌کند
چه فرقی می‌کند؟

فقط چنین تفاوتی وجود دارد:
دومی طمعکارتر از اولی است.

چرا مردمی که شما روحانی می‌خوانید‌،
مردمی بسیار طمعکارند؟

این تصادفی نیست که شرق بسیار طمعکار است.
به دلیل این معنویت است.
معنویتی که طمع‌های جدید می‌آفریند.

#اشو
#سخت_نگیر