وقتی زندگی اینگونه بی‌وفا و ناکام است، پس مردم باید به سادگی به درون بچرخند، اما اینگونه نیست.

و اینجا مکانیسم عجيبی کار می‌کند.
چون زندگی چنین رنجی دارد،
آنها بیشتر و بیشتر امیدوار می‌شوند.
آنها برای #انكار_رنج امیدهای بزرگتر خلق می‌کنند.
آنها نمی‌توانند بازگردند.
برای انکار رنج،برای كوچک نشان دادن رنج، آنها #قله‌های_بزرگ_امید را می‌آفرينند، و آن امیدها آنها را به بیرون هل می‌دهند.
این پدیدهٔ عجيب باید درک شود.

وقتی تو در رنج هستی،
به رویای بزرگی نياز داری
تا از آن بیرون بیایی، يک امید بزرگ،
نوعی الهام، نگرشی به آینده،
بهشتی در جايی، تا بتوانی خودت را
دوباره جمع و جور کنی
و از آن بدبختی بیرون بپری.

اما مجدداً آن امید بزرگ
تبدیل به يک بدبختی بزرگ می‌شود.

و آنگاه تو باید از آن بیرون بیایی
و همچنین باید امید بزرگتری را
خلق کنی.
اینگونه است که فرد به راهش ادامه می‌دهد، دورتر و دورتر از خویشتن.

به مردم نگاه کن،
و به خودت نگاه کن؛
رها کردن بدبختی بسیار دشوار است، بسیار....

#اشو
#سخت_نگیر