‌‌💠 پاسخ به ادعای طلبه‌های نوجوان در #اثبات_علم_غیب

#قسمت_یازدهم

عرب دیگر عرب بادیه نبود که در تکلم زبان خویش نیازى به تعلیم و تعلم #قواعد_ادبى نداشته باشد و به صورت فطرى و خودجوش صحیح بخواند، بنویسد و سخن بگوید.
#اختلاط_عرب‏ها با ديگر اقوام خود آهسته‏ آهسته #تأثیر_منفى خود را بر روى #زبان_فصیح گذاشت، به گونه ‏اى که آنان گاه در سخن گفتن و یا کتابت دچار اشتباه میگردیدند؛ زیرا دیگر، #قریحه و ذوق خالص عربى، که آنها را از هرگونه #حرکت و #اعرابى بی نیاز میساخت، وجود نداشت.
همین امر باعث‏ شد در #قراءت_قرآن نیز که براساس «رسم عثمانى‏»(٥) بود، اشتباهاتى رخ دهد.

از اینرو غلط خوانی­ها و نادرستی­های بسیاری نمودار گردید که نومسلمانان (خصوصا ايرانيان) را درباره #اصلاح_خط_به_اندیشه واداشت.(٦)

گویند «زیاد» که #فرمانروای_عراق(٧) بود، روزی «ابوالاسود دوئلی»(٨) را نزد خود خوانده و به وى گفت:
✔️برای مردم دستوری پدید آور تا راهنمای آنان باشد و #کتاب_خدا را بدان بخوانند.(٩)
او نخست به این کار تن درنداد.(١٠)

تا اینکه در حدود سال ٦٧ هجری، روزی شنید که کسی این #آیه🔽🔽🔽

✍ "ان الله بری من المشرکین و رسوله" (سوره توبه)

را می­خواند و «هاء» «رسوله» را کسر می­داد.

https://telegram.me/joinchat/As5Azz1Qdgei1tKR5VztMA

‌💠 ‌پاسخ به ادعای طلبه‌های نوجوان در #اثبات_علم_غیب

#قسمت_چهاردهم

وی چون دریافت که مردم عراق و شام و سوریه و مصر و ایران که زبانشان جز از #زبان_عربی می‌بود، #قرآن را غلط و #نامه‌ها را غلط اندر غلط، می­خوانند به «حجاج بن یوسف ثقفی»(١٣)

#فرمانروای_عراق نوشت که:

آنچه #ابوالاسود پدید آورده، بس نیست، تو باید گروهی از دانشمندان را گرد آورده و گشادن این گره را از آنان بخواهی.

#حجاج بفرمان او دانشمندان را گرد آورده، از آنان خواست تا نشانه‌هایی بگذارند که #واتهای_همانند به کمک آنان شناخته شود.

و «نصر بن عاصم»(١٤) واتهای همانند را با گذاردن یک یا چند #نقطه در زیر و بالای آنها همچون «ب ، ت ، پ و ج ، خ » از هم جدا ساخت و بدینسان؛

#واتهای_همانند با این نقطه‌ها از هم باز شناخته شد.(١٥)

ولی باید دانست که در آغاز کار از بکار بردن #نقطه در نوشته‌ها خودداری می­کرده‌اند، مگر در جاهایی که ناچار بودند، به ویژه هنگامی­ که به یک دانشمندی #نامه می‌نوشتند گذاشتن نقطه را یک گونه #بی‌فرهنگی می‌دانستند و می‌گفتند:

✍ «کثرة النقط فی الکتاب سوء ظن فی المکتوب الیه» یعنی: فراوانی نقطه در نامه، بدگمانی است درباره کسی که نامه به او نوشته شده.(١٤)


https://telegram.me/joinchat/As5Azz1Qdgei1tKR5VztMA