تفکر طالبانی بار دیگر سرشت زن‌ستیز خود را به رخ جامعه می‌کشد؛ تفکری که در بنیان خود به چیزی جز حذف تمام‌عیار زنان از عرصه‌ی جامعه رضایت نمی‌دهد. پس از پیش‌روی‌ها و مبارزات و مقاومت‌های زنان برای احقاق حقوق خود و به‌ویژه پس از صحنه‌های درخشانی که در خلال قیام ژینا از زنان دیدیم و آتش به جان ارتجاع انداخت، نیروهای واپس‌گرا با دو هدف معین به یاد ددخویی‌های پدران‌شان افتاده‌اند که در صد و اندی سال پیش هم با آتش زدن مدارس دختران سعی در حفظ نظم مردسالار داشتند. آنان از سویی می‌خواهند با این اقدامات هراس‌افکنانه و پیشگیرانه مانع حضور دختران نوجوان و جوان در صحنه‌ی اجتماعی شوند و به این طریق از ورود نیرویی بزرگ به عرصه‌ی پیکار با ارتجاع جلوگیری کنند، و از سوی دیگر می‌خواهند افق وضعیتی را نشان دهند که در صورت پیگیری مبارزات مردم گریبان‌گیر تمامی جامعه می‌شود: نظم جنگل، سلطه‌ی وحشیان عنان‌گسیخته و قدرت محافل ارتجاعی «ناشناس» و «خودسر». و آن‌گاه آن‌چه به عنوان حافظ جان نوجوانان و جوانان ظاهر می‌شود حاکمیت ارتجاعی کنونی است که به‌سان دستگاهی «بی‌طرف» قد‌علم می‌کند. اما این خیال خامی بیش نیست، شالوده‌های این نظم مردسالار سست‌تر از آن است که با این توحش‌ها کاری از پیش ببرد. مبارزه‌ی فعالانه با چنین اقداماتی دقیقاً باید بر همان نقطه ضعفی انگشت گذارد که رژیم از آن می‌پرهیزد: به‌هم پیوستن خانواده‌ها، معلمان و آحاد جامعه برای ابراز انزجار و حفاظت از دختران دانش‌آموز. حمایت همه‌جانبه‌‌ی زنان و مردان، اعم از آنان که در خانه دانش‌آموزی دارند یا ندارند و گشودن عرصه‌ی دیگری از مبارزه‌ی اجتماعی با حضور آموزگاران و خانواده‌ها در کنار عزیزان‌شان. تنها راه مقابله و برچیدن بساط این نوع اقداماتْ مبارزه‌ی اجتماعی در همان قلمروهایی است که رژیم و محافل ارتجاعیِ هم‌بسته‌اش خواهان برچیدن‌شان هستند. امروز باید با همه‌ی ابزارهای اعتراضی ممکن از حق آموزش و حیات دختران‌مان دفاع کنیم.

#زن_زندگی_آزادی
#حق_آموزش
#مسموم‌سازی_دانش‌آموزان_دختر
#حمله_شیمیایی


https://t.me/naghd_com/864