آرمیتا و غزه

می‌گویید به خاک و خون افتادن هزاران انسان در غزه، از کودکان نوزاد گرفته تا سالخوردگان بیمار و ناتوان، به فرمان آدم‌کشان درنده خوی رژیم اسراییل را نمی‌توان با قتل یک دختر جوان، آرمیتا گراوند، به فرمان آدم‌کشان درنده خوی رژیم جمهوری اسلامی، در دو کفه‌ی هم‌سنگ نهاد. اما با کدامین لمس؟ لمس نظاره‌گر تصاویر دلخراش رسانه‌ها از خون و شیون مردمان غزه، یا لمس دلِ خونین و جگر آتش‌گرفته‌ی مادر و پدر و خویشان و عزیزان آرمیتا؟ از این منظر دوم و با این لمس، هردو، فاجعه‌ای هم‌سرشت‌اند. رنج و زجر و خشمِ استیصال دربرابر تیغ‌بدستانی ظالم. آن‌جا مردمان را بی‌هیچ راه گریزی در قفس کرده‌اند و با شراره‌ی مرگ‌بار گلوله‌ها و بمب‌ها قفس را به آتش کشیده‌اند. این‌جا سلاخان جمهوری مرگ و شکنجه و زندان، دختر نازنین ۱۶ ساله‌ات، پاره‌ی تنت، را کشته‌اند، تن بیمارش را ربوده و گروگان گرفته‌اند، حتی پیکر بی‌جانش را به تو نمی‌دهند که در شهر و دیارت به خاک بسپاری‌اش و چنگال پلیدشان گلویت را می‌فشارد، مبادا بر جنازه‌ی فرزندت مویه کنی و سوگواری‌ات را فریاد بزنی. امروز فقط کسی می‌تواند از ژرفای درونش بر رنج ‌و زجر و استیصال فلسطینیان غزه دربرابر قداره‌بندان آن‌جا بگرید که آهش، این‌جا، از سینه‌ی سوزان مادر و پدر و عزیزان و خویشان و نزدیکان آرمیتا برآمده باشد. رنج‌هایی هم‌سرشت و هم‌سرنوشت.

🖋@naghd_com