Forwarded from قِرتی بازی
175) شورای شهر تربت حیدریه و یک ذهن دیوانه
مردم تربت حیدریه در انتخابات شوراها لیستی رای نمی دهند. نگاه می کنند طرف آشنا یا هم محله ای باشد، تا بتواند کاری برای شان بکند. بیشتر کسانی که نامزدمی شوند هم روی همین حساب جلومی آیند. نتیجه این می شود کسی که متخصص و کاربلداست، اما حامی ندارد، توفیقی نمی یابد. پس شورا از حرفه ای ها خالی می ماند. بیشتر آن هایی هم که به شورا واردمی شوند، تجربه ی کار گروهی ندارند، و خیلی زود درگیر اختلاف و حاشیه می شوند. چون نه در یک لیست قرارداشته اند تا با هم آشناباشند، و مهم تر از آن تجربه ی کار گروهی نداشته اند. کار گروهی را باید در احزاب یا انجمن های صنفی یا نهادهای مردم نهاد فراگرفت. چنین چیزهایی هم در جامعه ی ما پانمی گیرد. تا می آیی یک کار صنفی بکنی متهم به مخالفت و براندازی می شوی، و در یک فضای امنیتی قرارمی گیری، که تحملش برای خودت و اطرافیانت سخت می شود. یکی از جاهایی که می توان امکان این تجربه ها را با هزینه ای پایین فراهم آورد، مدرسه است. دانشگاه هم خوب است. اما تا دانشگاه دیرمی شود. تربیت انسان دموکرات را باید از بچگی شروع کرد. از همان پنج سال اول زندگی که پنج سال طلایی نامیده می شود، و بعد این تربیت را در مدرسه و دانشگاه پی گرفت. فعلن مدارس ما با وجود مدیران سخت گیری که نظم و انضباط مدرسه به جان شان بسته است، جای این طور کارها نیست. گاهی هم اگر کاری انجام شود در چهارچوب بخش نامه ای است که می خواهد از بالا به پایین و با نگاه دانای کل کاری کند. در صورتی که اگر فضای نفس کشیدنی و ابراز و جودی و ابراز خلاقیتی برای دانش آموز فراهم شود، کار بهتر پیش می رود. فقط می ماند هزینه ای که باید این وسط پرداخت. هزینه ی آزمون و خطای دانش آموزان. مختصر بی نظمی ای، یا انتقادی، یا حرف درشتی یا تجمعی. هزینه ای که سرمایه ای است برای این روزهای شورای شهرمان که همه نگرانیم و منتظر.
الان ذهنم راه افتاد و رفت مقابلم ایستاد تا حرف های مهم بزند:
الف) تو فکرکردی در کلاس سی چهل نفری چه کار می شودکرد. در کلاس سی چهل نفری باس ترکه دست گرفت و دیکتاتوربود تا فقط بتوان بچه ها را ساکت کرد، تجربه ی دموکراسی پیش کش.
ب) تربیت دموکرات را باس از خانواده شروع کرد. همان پنج سال طلایی که گفتی. خیلی بچه ها به مدرسه که می رسند تحت تاثیر تربیت خانوادگی زبانی به جز زور نمی فهمند.
ج) تا حالا به حجم کتاب ها و انتظارات آموزشی توجه کرده ای؟ به کنکور توچه کرده ای که دموکراسی نمی فهمد.
ذهنم به این جا که می رسد دلش برای منی که سودای تربیت در سردارم می سوزد. برمی گردد سر جایش و سعی می کند دلداری ام بدهد. منبرمی رود، و می خواهد حرف های امیدبخش بزند که من از منبر می کشمش پایین. ذهن دیوانه.
#شورای شهر #مدرسه #تربت حیدریه
@Maher234
مردم تربت حیدریه در انتخابات شوراها لیستی رای نمی دهند. نگاه می کنند طرف آشنا یا هم محله ای باشد، تا بتواند کاری برای شان بکند. بیشتر کسانی که نامزدمی شوند هم روی همین حساب جلومی آیند. نتیجه این می شود کسی که متخصص و کاربلداست، اما حامی ندارد، توفیقی نمی یابد. پس شورا از حرفه ای ها خالی می ماند. بیشتر آن هایی هم که به شورا واردمی شوند، تجربه ی کار گروهی ندارند، و خیلی زود درگیر اختلاف و حاشیه می شوند. چون نه در یک لیست قرارداشته اند تا با هم آشناباشند، و مهم تر از آن تجربه ی کار گروهی نداشته اند. کار گروهی را باید در احزاب یا انجمن های صنفی یا نهادهای مردم نهاد فراگرفت. چنین چیزهایی هم در جامعه ی ما پانمی گیرد. تا می آیی یک کار صنفی بکنی متهم به مخالفت و براندازی می شوی، و در یک فضای امنیتی قرارمی گیری، که تحملش برای خودت و اطرافیانت سخت می شود. یکی از جاهایی که می توان امکان این تجربه ها را با هزینه ای پایین فراهم آورد، مدرسه است. دانشگاه هم خوب است. اما تا دانشگاه دیرمی شود. تربیت انسان دموکرات را باید از بچگی شروع کرد. از همان پنج سال اول زندگی که پنج سال طلایی نامیده می شود، و بعد این تربیت را در مدرسه و دانشگاه پی گرفت. فعلن مدارس ما با وجود مدیران سخت گیری که نظم و انضباط مدرسه به جان شان بسته است، جای این طور کارها نیست. گاهی هم اگر کاری انجام شود در چهارچوب بخش نامه ای است که می خواهد از بالا به پایین و با نگاه دانای کل کاری کند. در صورتی که اگر فضای نفس کشیدنی و ابراز و جودی و ابراز خلاقیتی برای دانش آموز فراهم شود، کار بهتر پیش می رود. فقط می ماند هزینه ای که باید این وسط پرداخت. هزینه ی آزمون و خطای دانش آموزان. مختصر بی نظمی ای، یا انتقادی، یا حرف درشتی یا تجمعی. هزینه ای که سرمایه ای است برای این روزهای شورای شهرمان که همه نگرانیم و منتظر.
الان ذهنم راه افتاد و رفت مقابلم ایستاد تا حرف های مهم بزند:
الف) تو فکرکردی در کلاس سی چهل نفری چه کار می شودکرد. در کلاس سی چهل نفری باس ترکه دست گرفت و دیکتاتوربود تا فقط بتوان بچه ها را ساکت کرد، تجربه ی دموکراسی پیش کش.
ب) تربیت دموکرات را باس از خانواده شروع کرد. همان پنج سال طلایی که گفتی. خیلی بچه ها به مدرسه که می رسند تحت تاثیر تربیت خانوادگی زبانی به جز زور نمی فهمند.
ج) تا حالا به حجم کتاب ها و انتظارات آموزشی توجه کرده ای؟ به کنکور توچه کرده ای که دموکراسی نمی فهمد.
ذهنم به این جا که می رسد دلش برای منی که سودای تربیت در سردارم می سوزد. برمی گردد سر جایش و سعی می کند دلداری ام بدهد. منبرمی رود، و می خواهد حرف های امیدبخش بزند که من از منبر می کشمش پایین. ذهن دیوانه.
#شورای شهر #مدرسه #تربت حیدریه
@Maher234
✅شورای شهر تربت حیدریه و یک ذهن دیوانه
مردم تربت حیدریه در انتخابات شوراها لیستی رای نمی دهند. نگاه می کنند طرف آشنا یا هم محله ای باشد، تا بتواند کاری برای شان بکند. بیشتر کسانی که نامزدمی شوند هم روی همین حساب جلومی آیند. نتیجه این می شود کسی که متخصص و کاربلداست، اما حامی ندارد، توفیقی نمی یابد. پس شورا از حرفه ای ها خالی می ماند. بیشتر آن هایی هم که به شورا واردمی شوند، تجربه ی کار گروهی ندارند، و خیلی زود درگیر اختلاف و حاشیه می شوند. چون نه در یک لیست قرارداشته اند تا با هم آشناباشند، و مهم تر از آن تجربه ی کار گروهی نداشته اند. کار گروهی را باید در احزاب یا انجمن های صنفی یا نهادهای مردم نهاد فراگرفت. چنین چیزهایی هم در جامعه ی ما پانمی گیرد. تا می آیی یک کار صنفی بکنی متهم به مخالفت و براندازی می شوی، و در یک فضای امنیتی قرارمی گیری، که تحملش برای خودت و اطرافیانت سخت می شود. یکی از جاهایی که می توان امکان این تجربه ها را با هزینه ای پایین فراهم آورد، مدرسه است. دانشگاه هم خوب است. اما تا دانشگاه دیرمی شود. تربیت انسان دموکرات را باید از بچگی شروع کرد. از همان پنج سال اول زندگی که پنج سال طلایی نامیده می شود، و بعد این تربیت را در مدرسه و دانشگاه پی گرفت. فعلن مدارس ما با وجود مدیران سخت گیری که نظم و انضباط مدرسه به جان شان بسته است، جای این طور کارها نیست. گاهی هم اگر کاری انجام شود در چهارچوب بخش نامه ای است که می خواهد از بالا به پایین و با نگاه دانای کل کاری کند. در صورتی که اگر فضای نفس کشیدنی و ابراز و جودی و ابراز خلاقیتی برای دانش آموز فراهم شود، کار بهتر پیش می رود. فقط می ماند هزینه ای که باید این وسط پرداخت. هزینه ی آزمون و خطای دانش آموزان. مختصر بی نظمی ای، یا انتقادی، یا حرف درشتی یا تجمعی. هزینه ای که سرمایه ای است برای این روزهای شورای شهرمان که همه نگرانیم و منتظر.
💢الان ذهنم راه افتاد و رفت مقابلم ایستاد تا حرف های مهم بزند:
الف) تو فکرکردی در کلاس سی چهل نفری چه کار می شودکرد. در کلاس سی چهل نفری باس ترکه دست گرفت و دیکتاتوربود تا فقط بتوان بچه ها را ساکت کرد، تجربه ی دموکراسی پیش کش.
ب) تربیت دموکرات را باس از خانواده شروع کرد. همان پنج سال طلایی که گفتی. خیلی بچه ها به مدرسه که می رسند تحت تاثیر تربیت خانوادگی زبانی به جز زور نمی فهمند.
ج) تا حالا به حجم کتاب ها و انتظارات آموزشی توجه کرده ای؟ به کنکور توجه کرده ای که دموکراسی نمی فهمد.
ذهنم به این جا که می رسد دلش برای منی که سودای تربیت در سردارم می سوزد. برمی گردد سر جایش و سعی می کند دلداری ام بدهد. منبرمی رود، و می خواهد حرف های امیدبخش بزند که من از منبر می کشمش پایین. ذهن دیوانه.
#شورای شهر #مدرسه #تربت حیدریه ✍️ نوشته ی آقای جواد ماهر - فعال فرهنگی کانال مدیریت شهری تربت حیدریه @mshthy
مردم تربت حیدریه در انتخابات شوراها لیستی رای نمی دهند. نگاه می کنند طرف آشنا یا هم محله ای باشد، تا بتواند کاری برای شان بکند. بیشتر کسانی که نامزدمی شوند هم روی همین حساب جلومی آیند. نتیجه این می شود کسی که متخصص و کاربلداست، اما حامی ندارد، توفیقی نمی یابد. پس شورا از حرفه ای ها خالی می ماند. بیشتر آن هایی هم که به شورا واردمی شوند، تجربه ی کار گروهی ندارند، و خیلی زود درگیر اختلاف و حاشیه می شوند. چون نه در یک لیست قرارداشته اند تا با هم آشناباشند، و مهم تر از آن تجربه ی کار گروهی نداشته اند. کار گروهی را باید در احزاب یا انجمن های صنفی یا نهادهای مردم نهاد فراگرفت. چنین چیزهایی هم در جامعه ی ما پانمی گیرد. تا می آیی یک کار صنفی بکنی متهم به مخالفت و براندازی می شوی، و در یک فضای امنیتی قرارمی گیری، که تحملش برای خودت و اطرافیانت سخت می شود. یکی از جاهایی که می توان امکان این تجربه ها را با هزینه ای پایین فراهم آورد، مدرسه است. دانشگاه هم خوب است. اما تا دانشگاه دیرمی شود. تربیت انسان دموکرات را باید از بچگی شروع کرد. از همان پنج سال اول زندگی که پنج سال طلایی نامیده می شود، و بعد این تربیت را در مدرسه و دانشگاه پی گرفت. فعلن مدارس ما با وجود مدیران سخت گیری که نظم و انضباط مدرسه به جان شان بسته است، جای این طور کارها نیست. گاهی هم اگر کاری انجام شود در چهارچوب بخش نامه ای است که می خواهد از بالا به پایین و با نگاه دانای کل کاری کند. در صورتی که اگر فضای نفس کشیدنی و ابراز و جودی و ابراز خلاقیتی برای دانش آموز فراهم شود، کار بهتر پیش می رود. فقط می ماند هزینه ای که باید این وسط پرداخت. هزینه ی آزمون و خطای دانش آموزان. مختصر بی نظمی ای، یا انتقادی، یا حرف درشتی یا تجمعی. هزینه ای که سرمایه ای است برای این روزهای شورای شهرمان که همه نگرانیم و منتظر.
💢الان ذهنم راه افتاد و رفت مقابلم ایستاد تا حرف های مهم بزند:
الف) تو فکرکردی در کلاس سی چهل نفری چه کار می شودکرد. در کلاس سی چهل نفری باس ترکه دست گرفت و دیکتاتوربود تا فقط بتوان بچه ها را ساکت کرد، تجربه ی دموکراسی پیش کش.
ب) تربیت دموکرات را باس از خانواده شروع کرد. همان پنج سال طلایی که گفتی. خیلی بچه ها به مدرسه که می رسند تحت تاثیر تربیت خانوادگی زبانی به جز زور نمی فهمند.
ج) تا حالا به حجم کتاب ها و انتظارات آموزشی توجه کرده ای؟ به کنکور توجه کرده ای که دموکراسی نمی فهمد.
ذهنم به این جا که می رسد دلش برای منی که سودای تربیت در سردارم می سوزد. برمی گردد سر جایش و سعی می کند دلداری ام بدهد. منبرمی رود، و می خواهد حرف های امیدبخش بزند که من از منبر می کشمش پایین. ذهن دیوانه.
#شورای شهر #مدرسه #تربت حیدریه ✍️ نوشته ی آقای جواد ماهر - فعال فرهنگی کانال مدیریت شهری تربت حیدریه @mshthy