حاج آقا مجتبی تهرانی رحمة‌الله‌علیه
4.98K subscribers
1.48K photos
2.54K videos
14 files
162 links
مؤسسه مصابیح الهدی
دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت الله العظمی حاج آقا مجتبی تهرانی(ره)
021-77652134
اینستاگرام:
instagram.com/mojtabatehrani.ir
ارتباط با ما:
@masabiholhoda_77652134
سروش:
https://sapp.ir/mojtabatehrani.ir
ایتا، گپ و بله:
@mojtabatehrani_ir
Download Telegram

رُوِیَ عَبدُاللهِ عَبّاسِ عن رَسُولِ اللهِ صلی الله علیه و اله قالَ:
«قِيلَ يَا رَسُولَ اللَّهِ(ص) أَيُّ الْجُلَسَاءِ خَيْرٌ قَالَ مَنْ تُذَكِّرُكُمُ اللَّهَ تَعالَی رُؤْيَتُهُ وَ يَزِيدُ فِي عِلْمِكُمْ مَنْطِقُهُ وَ يُرَغِّبُكُمْ فِي‏ الْآخِرَةِ عَمَلُهُ‏»
ترجمه: ای رسول خدا بهترین هم‌نشین‌های انسان چه کسانی هستند؟ حضرت فرمودند: کسی که وقتی به او نگاه می‌کنی، این نگاه کردن به چهرۀ او تو را به یاد خداوند متعال بیندازد. هنگامی که صحبت می‌کند این سخن گفتن او به فهم، شعور و علم شما بیفزاید. موقعی که به اعمال و رفتار او نگاه می‌کنید، رفتار او باعث میل و رغبت شما به آخرت شود.
شرح: روایت را عبدالله ابن عباس است نقل می‌کند، می گوید: به پیغمبر اکرم(ص)عرض شد که بهترین هم‌نشین‌های انسان، که انسان با او مصاحبت و معاشرت بکند. چه کسی است؟ انتخاب کند؟«أَيُّ الْجُلَسَاءِ خَيْرٌ» توجّه می‌کنید؟ حضرت سه تا مشخصه را بهش فرمودند.
اوّل:«مَنْ تُذَكِّرُكُمُ اللَّهَ رُؤْيَتُهُ» کسی را انتخاب کن که وقتی به چهره‌اش نگاه می‌کنی؛ به هیکل‌اش نگاه می‌کنی، تو را به یاد خدا بیندازد، نه به یاد شیطان بیندازد. هان؟! خیلی روشن، همین نگاه؛ هنوز به جایی نرسیده است، همین که نگاهش می‌کند آدم، نگاه به او، انسان را به یاد خدا بی‌اندازد نه به یاد شیطان. دیگر خودتان بهتر می‌دانید.
دوّم: «وَ يَزِيدُ فِي عِلْمِكُمْ مَنْطِقُهُ» خب حالا این نگاهش بود. وقتی که شروع می‌کند به صحبت کردن با شما، به فهم و هوش و دانش دینی‌ات، بی‌افزاید. علمی که این جا هست، علم دین است.
سوّم: و او این که «وَ يُرَغِّبُكُمْ فِي‏ الْآخِرَةِ عَمَلُهُ‏» کاری که انجام می‌دهد، هان؟! کارهایش موجب بشود، تو رغبت به آخرت پیدا کنی نه دنیا. می‌فهمی چه می‌گویم؟ کارهایی که می‌کند.
به تعبیر دیگر، ما در ارتباط با اشخاص از سه راه به اصطلاح ما، می‌توانیم ما بهره گیری کنیم: دیدار است، گفتار است، کردار است. سه چیز است دیگر،هان؟! دیدار، گفتار، کردار این سه تاست. درست است یا نه؟ این سه تا برای تو سازنده باشد، نه نقش تخریبی. نگاهش می‌کنی به یاد شیطان؛ شروع می‌کند به حرف زدن، شروع می‌کند به یک مسائل تا می تواند هرچی هست از مسائل به قول ما، دنیایی و مادّیت و ترقیب و...، می‌فهمی چه می‌خواهم بگویم؟ حالا بعضی‌ها هم که سطحشان پایین است، بطن و فرج و... رسیدید شما به عرض من؟ همه‌اش این جاست؛ مثل این که توی آخور است کلّه‌اش. تو را هم می‌کشاند با خودش می‌برد. شد؟ از آن طرف، کارهایی هم که می کند، توجه می‌کنید چه عرض کردم، نعوذبالله، اصلاً آدم، آخرت یادش می‌رود. می‌فهمی چه می‌خواهم بگویم؟ نه. «أَيُّ الْجُلَسَاءِ خَيْرٌ» هان کدام همنشین خیلی خوب است که آدم باهایش معاشر باشد. هان؟ یک وقت هست که یک روابط، به اصطلاح ما، عمومی است، بقالی است، عطاری‌ است، نمی‌دانم چه؟ می‌خواهد برود جنس بخرد، هرکه می‌خواهد باشد، باشد. این را نمی‌گویند جلیس؛ این را یک وقت اشتباه نکنید. آن جلیس، آن کسی است که من انتخاب می‌کنم که به قول ما، چه می‌شویم ما؟هان؟! مصاحب هم، معاشر هم، تعبیر می‌کنیم، رفیق می ‌شویم ما باهایش. درست است؟ می‌خواهی رفیق انتخاب بکنی، جلیس انتخاب بکنی، شد؟! این سه تا مشخّصه توش باشد: دیدارش، گفتارش، کردارش توجّه می‌کنید چه عرض کردم؟ همۀ این ها تو را چه کار کند؟ به معنویّت بکشد، نه به مادّیت سوق بدهد.
وسائل الشیعه، جلد 12 صفحه 23

عَنْ عَطِيَّةَ عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ قَالَ: قِيلَ يَا رَسُولَ اللَّهِ(ص) أَيُّ الْجُلَسَاءِ خَيْرٌ قَالَ مَنْ تُذَكِّرُكُمُ اللَّهَ رُؤْيَتُهُ وَ يَزِيدُ فِي عِلْمِكُمْ مَنْطِقُهُ وَ يُرَغِّبُكُمْ فِي‏ الْآخِرَةِ عَمَلُهُ‏.


شرح حدیث

#حاج_آقا_مجتبی_تهرانی
@mojtabatehrani_ir
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM

رُوِیَ عَبدُاللهِ عَبّاسِ عن رَسُولِ اللهِ صلی الله علیه و اله قالَ:
«قِيلَ يَا رَسُولَ اللَّهِ(ص) أَيُّ الْجُلَسَاءِ خَيْرٌ قَالَ مَنْ تُذَكِّرُكُمُ اللَّهَ تَعالَی رُؤْيَتُهُ وَ يَزِيدُ فِي عِلْمِكُمْ مَنْطِقُهُ وَ يُرَغِّبُكُمْ فِي‏ الْآخِرَةِ عَمَلُهُ‏»
ترجمه: ای رسول خدا بهترین هم‌نشین‌های انسان چه کسانی هستند؟ حضرت فرمودند: کسی که وقتی به او نگاه می‌کنی، این نگاه کردن به چهرۀ او تو را به یاد خداوند متعال بیندازد. هنگامی که صحبت می‌کند این سخن گفتن او به فهم، شعور و علم شما بیفزاید. موقعی که به اعمال و رفتار او نگاه می‌کنید، رفتار او باعث میل و رغبت شما به آخرت شود.

شرح حدیث

🎞 #كليپ_تصويرى

#حاج_آقا_مجتبی_تهرانی
@mojtabatehrani_ir

📍 فرق آزادی حیوانی با آزادی دینی و انسانی❗️
📌پیغمبر‌اکرم(ص) می‌فرماید: «أَلَا وَ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ حَرَّمَ‏ الْحَرَامَ‏ وَ حَدَّ الْحُدُودَ»؛ خداوند یک سنخ کارها را تحریم و مرزبندی کرده است. خوب دقّت کنید: فرق بین انسان با حیوانات در همین است. حیوانات، هر چه بخواهند و هر چه بتوانند انجام می‌دهند؛ یعنی همان چیزی که بعضی نام آن را آزادی می‌گذارند. این آزادی، آزادی حیوانی‌ است.اینکه هر چه بخواهم و هر چه بتوانم دنبالش بروم، معنایش این است که مثل گربه و سگ و پلنگ و شیر و امثال آن هستی که هیچ حدّ و مرزی نمی‌شناسد. حیوان این‌چنین است که هر جا برود؛ می‌خورد و هر چقدر قدرت دارد عمل می‌کند، آزادی در خواستن و توانستن. امّا انسان فرقش با حیوان این است که در مورد «هر چه بخواهد» و «هر چه بتواند» اتّفاقاً عکس عمل می‌کند. قدرت او این است که جلوی هر چه را خواسته و توانسته است، بگیرد و بتواند این مرزبندی‌های الهی را رعایت کند. شایستگی و کمال انسان در«إِنَّ اللَّهَ تَعَالَى حَرَّمَ الْحَرَامَ وَ حَدَّ الْحُدُودَ». به همین مرزبندی است که خدا کرده است.
«فَمَا أَحَدٌ أَغْیَرَ مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ»؛ هیچ موجودی غیرتمندتر از خدا نیست. «وَ مِنْ غَیْرَتِهِ حَرَّمَ الْفَوَاحِشَ»1️⃣؛ اینکه می‌بینی اعمال زشت را تحریم و نهی کرده است بر محور غیرت اوست.
1️⃣ من لا يحضره الفقيه، ج‏4، ص 12

📚 #معارف_اسلامی
📕 #امر_به_معروف_و_نهی_از_منکر_مبانی_احکام_و_آثار_آن

📝 جلسه اول

#حاج_آقا_مجتبی_تهرانی
@mojtabatehrani_ir

📍 معنای امر به معروف و نهی از منکر❗️
📌امّا راجع‏به معروف و منکر؛ «معروف»، یعنی خوب و «منکر»، یعنی بد و زشت. از نظر عرف و لغت، معنای زشت و زیبا خیلی روشن است؛ از نظر اصطلاحی هم معنای «امر به معروف»، وادار کردن دیگری نسبت‏به عمل خوب است و «نهی از منکر» هم به‏معنای بازداشتنِ غیر، از عمل زشت است. پس امر به معروف و نهی از منکر هم مانند اصلاح، مربوط به عمل است. در این وصیّت‏نامه که آن را محور بحث قرار دادم، حضرت بلافاصله بعد از اصلاح می‏فرماید: « وَ إِنَّمَا خَرَجْتُ لِطَلَبِ الْإِصْلَاحِ فِي أُمَّةِ جَدِّي(ص)‏ أُرِيدُ أَنْ آمُرَ بِالْمَعْرُوفِ وَ أَنْهَى عَنِ الْمُنْكَرِ»1️⃣؛ یعنی من می‏خواهم دیگران را به عمل نیک وادار‏ کنم و از عمل زشت بازدارم.
1️⃣بحار الأنوار ، ج‏44، ص 329


📚 #سلوک_عاشورایی
#منزل_دوم
📕 #امر_به_معروف_و_نهی_از_منکر

📝 جلسه سوم

#حاج_آقا_مجتبی_تهرانی
@mojtabatehrani_ir

📍 مراتب و درجات امر به معروف و نهی از منکر❗️
📌در فقه ما آمده است که امر به معروف و نهی از منکر، دارای مراتب و درجات است. فقهای ما بر حسب ادلّه‏ای که در اين باب دارند، می‏فرمایند سه مرتبه یا سه درجه دارد. هر مرتبه‏ای، دارای درجات، یا هر درجه‏ای دارای مراتبی است. به‏طور کلّی درجات سه‏گانۀ امر به معروف و نهی از منکر عبارت‏اند از مراتب قلبی، لسانی و یدی.
ابتدا به یک نکتۀ دقیق اشاره می‏کنم و بعد وارد توضیح مراتب و درجات می‏شوم. بعضی در کُتُب استدلالی هم نتوانسته‏اند بین «انكار قلبی» و «نهی از منکر قلبی» جداسازی کنند؛ حرام است که شخص مؤمن و مسلمان، قلباً به عمل منکر دیگران راضی شود؛ حرام است وقتی کسی کار حرامی انجام می‏دهد من خوشحال شوم. اگر خوشحال شوم، حرام مرتكب شده و معصیت کرده‏ام. پس «رضای به منکر»، حرام است. از آن طرف هم یک عمل واجب داریم و آن «کراهت نسبت‏به منکر» است؛ یعنی نه‏تنها نباید خوشحال شوی، بلکه باید بَدَت هم بیاید. این‏ها مسئلۀ شرعی است، بحث اخلاقی نیست؛ پس حُرمت «رضا به منکر» یا «رضا به ترک معروف» يك بحث است، و وجوب «کراهت»؛ یعنی «تنفّر» نسبت‏به منکر یا «ترک معروف» هم بحث ديگری است.

📚 #سلوک_عاشورایی
#منزل_دوم
📕 #امر_به_معروف_و_نهی_از_منکر

📝 جلسه پنجم

#حاج_آقا_مجتبی_تهرانی
@mojtabatehrani.ir

📍 تولّد ختم رسل(ص) و رئیس مذهب(ع) ❗️
📌امشب، شب تولّد پیغمبر اکرم(ص) و امام‌صادق‌(ع) است. به این مناسبت، روایتی را می‌خوانم که البتّه با بحث ما هم رابطه‌ دارد. روایت، در اصول کافی است که در باب شناخت مطرح است. روایت را امام‌صادق(ع) از امام‌علی(ع) نقل می‌کنند:
«اِعْرِفُوا اللَّهَ‏ بِاللَّهِ‏ وَ الرَّسُولَ‏ بِالرِّسَالَةِ وَ أُولِي الْأَمْرِ بِالْأَمْرِ بِالْمَعْرُوفِ وَ الْعَدْلِ وَ الْإِحْسَانِ‌‏»؛ خدا را به خدا بشناس. در این خداشناسی، هیچ خللی وارد نیست. حتّی خطاب می‌کند که همۀ شما معرفت به خدا را به خدا بشناسید. اول خدا شناسی است. اگر بخواهید به غیر خدا، خدا را بشناسید، می‌لنگید.
دوّم، «وَ الرَّسُولَ‏ بِالرِّسَالَةِ»، پیامبر(ص) را هم با رسالتش بشناس. آنچه را رسول(ص) می‌گوید، از ناحیۀ خدا آورده است. می‌گوید: من رسولم و این را برای تو آوردم. رسول را به آورده‌هایش بشناس. هر چه آورده‌هایش ارزشمندتر، این گویای بالاترین ارزش او است؛ لذا در بین انبیا(ع) تا پیغمبر اکرم(ص)، آنچه ختم رسل آورده است، قابل قیاس نیست با آنچه که پیامبران(ع) گذشته آوردند.
سوّم، «وَ أُولِي الْأَمْرِ بِالْأَمْرِ بِالْمَعْرُوفِ وَ الْعَدْلِ وَ الْإِحْسَانِ»1️⃣؛ و امام‌را به امر به معروف بشناس. فرق بین رسالت و امامت در نظر ظاهر در همین است. رسول(ص) قوانین الهی را می‌آورد و امام آنچه را رسول ‌آورده است اجرا می‌کند. او قوّۀ مقنّنه و این قوّۀ مجریه است. غرضم این است که انبیا(ع) و رسل(ع) را به رسالت آن‌ها بشناس و ائمّه و امامت آن‌ها را به امر به معروف و نهی از منکر بشناس که جنبۀ اجرایی در سطح جامعه دارد.
امشب از نظر مشهور هم تولّد ختم رُسُل(ص) و هم تولّد رئیس مذهب(ع) است. هر دو امشب پا به عرصۀ این عالم امکان؛ یعنی عالم مادّه گذاشتند؛ لذا شرافتش از هر دو جهت است، هم رسالت هم اولی الامر که امام‌صادق(ع) است.
1️⃣اصول کافی، ج 1، ص 185

📚 #سلوک_عاشورایی
#منزل_دوم
📕 #امر_به_معروف_و_نهی_از_منکر

📝 جلسه دوازدهم

#حاج_آقا_مجتبی_تهرانی
@mojtabatehrani_ir

📍 میلاد حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم و حضرت امام جعفر صادق علیه السلام مبارک باد❗️
🔊 #کلیپ_صوتی

🏞 #پوستر

#حاج_آقا_مجتبی_تهرانی
@mojtabatehrani_ir

📍 گناه قلبی و درونی❗️
📌 گاهی سؤال می‏کنند آیا معصیت قلبی و درونی هم داریم یا نه؟ جواب این است که بله؛ معصیتِ دلی هم داریم. برای مثال در باب توبه، اگر کسی معصیت کرد، توبه بر او واجب است و اگر توبه نکرد، کار حرام کرده است؛ پس توبه واجب است و وجوب فوری هم دارد؟ توبه یعنی چه؟ آیا توبه، یعنی «استغفرالله» گفتن است؟ آیا اگر گناهکار در دلش پشیمان نباشد، همین‏كه به صورت لفظی بگوید «استغفرالله»، آیا عمل واجبش را انجام داده است؟ اصلاً و ابداً. خیر؛ این‏طور نیست
باید در درون از گناهی که کرده، پشیمان شود. حقیقت توبه، عبارت از ندامت و پشیمانی نسبت‏به گناه است. بعد از پشیمانی هم بايد بنا را بر این بگذارد که دیگر به آن گناه بازگشت نکند. همۀ این‏ها امور درونی و جوانحی است و هیچ ربطی به امور بیرونی و جوارحی ندارد. استغفار لفظی، مُبرِز و کاشف از آن ندامتی است که در درون فرد است. رضا و کراهت، مقابل هم هستند. رضا، میل و خشنودی است و کراهت، تنفّر درونی است؛ بنابراین، هم واجب درونی و قلبی داریم، هم حرام درونی. این همان است که می‏گویم: رضای به منکر حرام است و کراهت نسبت‏به عمل منکر، واجب است.

📚 #سلوک_عاشورایی
#منزل_دوم
📕 #امر_به_معروف_و_نهی_از_منکر

📝 جلسه پنجم

#حاج_آقا_مجتبی_تهرانی
@mojtabatehrani_ir

📍 کسی که به انجام گناه راضی باشد، گویا دو گناه انجام داده❗️
📌 در نهج‌البلاغه حکمت یکصد و پنجاه ‌و چهار امام‌علی(ع) می‌فرماید: «الرَّاضِي‏ بِفِعْلِ‏ قَوْمٍ‏ كَالدَّاخِلِ فِيهِ مَعَهُمْ»؛ کسی که راضی باشد، خشنود باشد و بپسندد عمل گروهی را، مثل این ا‌ست که با آن‌ است.
این جمله خودش دارای مطلب است؛ «وَ عَلَى كُلِّ دَاخِلٍ فِي بَاطِلٍ إِثْمَانِ»؛ کسی که گناهی را مرتکب می‌شود، گویا دو گناه انجام داده است، اگر از کاری که کرده در درون خوشش بیاید؛ یعنی اگر بپسندد و خوشحال ‌شود از اینکه این گناه و کار زشت را انجام داده است، «وَ عَلَى كُلِّ دَاخِلٍ فِي بَاطِلٍ إِثْمَانِ»؛ مرتکب دو گناه شده است. «إِثْمُ الْعَمَلِ بِهِ وَ إِثْمُ الرِّضَىٰ بِهِ»1️⃣؛ یک گناه مربوط‌به عمل بیرونی‌اش است که انجام داده و یک گناه برای رضای درونی‌اش از این گناه. یعنی کار را پسندید و از آن خوشحال هم شد. لازم به ذکر است که در باب گناهان هیچ مانعی ندارد که انسان گناهی را مرتکب شود و در حین ارتکاب عمل از نظر درونی ناراحت باشد که چرا چنین کاری می‌کند؛ چون می‌فهمد در حال انجام خلاف است و خیلی هم اتّفاق می‌افتد. فرض کنید که دروغ می‌گوید؛ امّا خودش از نظر درونی ناراحت است که چرا در این موقعیّت قرار گرفته که این دروغ را بگوید. امّا یک وقت هست خیلی هم خوشحال است که توانسته چنین دروغی بگوید. این، مطلب ظریفی است. می‌فرماید کسی که عمل خارجی خلاف و باطلی را انجام داد و از انجام آن خوشحال شد، دو گناه مرتکب شده است؛ یکی، نفس عمل گناه و دوّم، خشنودی او نسبت‌به انجام این عمل.
1️⃣نهج البلاغه، حکمت 154

📚 #سلوک_عاشورایی
#منزل_دوم
📕 #امر_به_معروف_و_نهی_از_منکر

📝 جلسه دوم

#حاج_آقا_مجتبی_تهرانی
@mojtabatehrani_ir

رُوِیَ اَنَّهُ جاءَ رَجُلٌ اِلیَ الصّادِقِ عَلَیهِ السَّلامُ:
«فَقَالَ لَهُ بِأَبِي أَنْتَ وَ أُمِّي يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ عَلِّمْنِي مَوْعِظَةً فَقَالَ لَهُ (ع): إِنْ كَانَ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى قَدْ تَكَفَّلَ‌ بِالرِّزْقِ‌ فَاهْتِمَامُكَ‌ لِمَاذَا وَ إِنْ كَانَ الرِّزْقُ مَقْسُوماً فَالْحِرْصُ لِمَاذَا وَ إِنْ كَانَ الْحِسَابُ حَقّاً فَالْجَمْعُ لِمَاذَا وَ إِنْ كَانَ الثَّوَابُ عَنِ اللَّهِ تعالی حَقّاً فَالْكَسَلُ لِمَاذَا وَ إِنْ كَانَ الْخَلَفُ مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ حَقّاً فَالْبُخْلُ لِمَاذَا وَ إِنْ كَانَ الْعُقُوبَةُ مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ النَّارَ فَالْمَعْصِيَةُ لِمَاذَا ... »
ترجمه: ای فرزند رسول خدا! پدر و مادر فدای تو باد؛ مرا پندی بیاموزید. حضرت فرمودند: اگر خداوند تبارک و تعالی ضامن روزی تو شده است، پس برای چه غصّه می‌خوری ؟ و اگر قبول داری که خداوند روزی تو را تقسیم می کند، پس برای چه حرص می‌ورزی؟ و اگر حسابرسی خداوند حق و درست است، پس برای چه این همه مال روی هم جمع و انباشته می‌کنی؟ و اگرپاداش از خداوند متعال حق است، برای چه احساس خستگی و کسالت می‌کنی و اگر هر چه در راه خداوند بدهی، خداوند جای آن را حتماً پُر می‌کند، پس برای چه بُخل می‌ورزی؟ و اگر کیفر خداوند در مقابل عمل زشت و گناه، آتش است پس برای چه معصیت می‌کنی؟! ...
شرح: دارد: شخصی آمد خدمت امام صادق صلوات الله علیه، عرض کرد: پدر و مادرم فدای شما باد، پسر پیغمبر! (ص)به من یک پندی بیاموزید. «جاءَ رَجُلٌ اِلیَ الصّادِقِ ؟ع؟: فَقَالَ لَهُ بِأَبِي أَنْتَ وَ أُمِّي يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ عَلِّمْنِي مَوْعِظَةً »؛حضرت شروع کردند جملاتی بهش فرمودند ،که حالا من پنج، شش تایش را خواندم، بیشتر هم هست. بهش فرمودند به این که: اگر خدا متکفّل روزی و رزق شده، «إِنْ كَانَ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى قَدْ تَكَفَّلَ‌ بِالرِّزْقِ»؛ اگر او آمده تعّهد کرده و تکفّل کرده، من روزیت را به تو می‌دهم. درست است؟ پس غصّه واسه چی می‌خوری؟ هان! حالا من یک مثال می زنم؛ گرچه خیلی پایین است، چاره‌ای ندارم. بابا‌ گفت:باباجان من خرجیت را به تو می‌دهم، هان! این بچّه غصّه دارد، هان؟! واسه خرجی. هان؟ بابا به بچّه‌اش بگوید، نگاه کن، نه خدا،ها! بابا به بچّه‌اش بگوید من تو را اداره‌‌ات می‌کنم، برو دنبال کارت. بچّه غصّه می‌خورد دیگر این جا؟ واسه چی؟ واسه خرجیش؟! نه. «إِنْ كَانَ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى قَدْ تَكَفَّلَ‌ بِالرِّزْقِ‌ فَاهْتِمَامُكَ‌ لِمَاذَا»؛ می فهمی؟ این یک چیزی که هست، همّ بگیرد، غصّه، به اصطلاح اهتمام، می‌فهمی؟ اندوه.
«وَ إِنْ كَانَ الرِّزْقُ مَقْسُوماً فَالْحِرْصُ لِمَاذَا»؛ اگر واقعاً قبول داری این را که خداست که سهم بندی می‌کند روزی را. درست است یا نه؟ حرص واسه چی می زنی تو؟هان! بی‌خود چرا اعصابت را خراب می‌کنی؟هان؟ من تقسیم می‌کنم، درست است یا نه؟ این جور نیست، تو بخواهی برای خودت چکار بکنی؟ سقف روزی درست کنی. من سقف بندیش می‌کنم. درست است؟! «فَالْحِرْصُ لِمَاذَا»؛ این در و آن در می زنی، حلال و حرام ، هرچی. می‌فهمی چی می‌گویم؟! از هر راهی دست می‌اندازد.
«وَ إِنْ كَانَ الْحِسَابُ حَقّاً»؛ حضرت بهش فرمود: اگر قیامتی در کار است، حسابی در کار است. کتاب و حساب، آن جا باید حساب پس بدهی. درست است؟«في حَلالِها» چی؟؛ تازه فی حلالش را حضرت حساب کرد، نه فی حرام‌ها، حلالش را فقط گرفته حضرت. «وَ إِنْ كَانَ الْحِسَابُ حَقّاً» اگر به این اعتقاد داری؟ «فَالْجَمْعُ لِمَاذَا»؛ چرا رو هم انباشته می‌کنی؟هان؟ چیزی که احتیاج هم نداری. هان؟ هی روی هم
می‌گذاری. اگر واقعاً اعتقاد داری آن جا باید برای همین حلال‌هایش، فرض کنیم از شیر مادرت هم حلال‌تر، دیگر بالاتر از این که نداریم. هان؟ «فَالْجَمْعُ لِمَا ذَا»؛ هان؟ آن جا هی باید حساب پس بدهی دیگر، درست است یا نه؟ گذاشتی هم رفتی.
«وَ إِنْ كَانَ الثَّوَابُ عَنِ اللَّهِ تَعالی حَقّاً»؛ اگر پاداش برای کارهای اطاعتی تو، به تعبیر من، می‌فهمی؟ آن جا که داری اطاعت خدا می‌کنی. درست است یا نه؟ «حَقّاً»؛ درسته؟ یعنی قبول داری که خدا به تو پاداش می‌دهد، راجع به این کارهایی که می‌کنی، کارهای نیک، عمل صالح. به قول ما، شد؟«فَالْكَسَلُ لِمَاذَا»؛ چرا بعد از آن خستگی احساس می‌کنی؟ چرا کسل می‌شوی؟ فهمیدی؟! چرا کسل می‌شوی؟ کسی که اطاعت می‌کند باید بعدش خوشحال بشود. چرا؟چون می‌داند، پاداش هست آن جا بهش می‌دهند، هان؟! یک کسی کار می‌کند برای دیگری، می‌داند یک پول حسابی می‌خواهد بهش بدهد؛ بعد آخر سر، آن قدر خوشحال می‌شود که کار را کردیم؛ بعد به ... {پول را بهمان می‌دهد}. ای دنیا! ای دنیا! خیلی شوخی ما می‌کنیم تو دنیا، یکی از شوخی‌هایش هم همین است.
«وَ إِنْ كَانَ الْخَلَفُ مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ حَقّاً فَالْبُخْلُ لِمَاذَا»؛ اگر این را قبول داری؛ هرچه در راه خدا بدهی، جایش را پُر می‌کند، دیگر بالاتر از این نیست، هان؟خَلَف یعنی جایش را پُر می‌کند. شد؟! بگو ببینم اینجا«فَالْبُخْلُ لِمَاذَا»؛ چرا چیزی هان! نمی‌دهی؟ بخل معنایش چیه؟ امساک کردن، جایی را که سزاوار است شرعاً، عقلاً انسان چکار بکند؟ از آن چه را که دارد، انفاق بکند. جلویش را بگیریم، این را بهش می‌گویند بخل. فهمیدی؟ «فَالْبُخْلُ لِمَاذَا»؛
«وَ إِنْ كَانَ الْعُقُوبَةُ مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ النَّارَ»؛ اگر این را اعتقاد داری که خدا، اگر عمل زشت انجام بدهی، تو را کیفر می‌کند. درست است؟ و کیفرش هم آتش جهنّم است، «فَالْمَعْصِيَةُ لِمَاذَا»؛ پس چرا داری گناه می‌کنی تو؟ خیلی هست، من دیگر بیش از این نمی‌گویم. یک، دو، سه توجّه می‌کنید چه می‌خواهم بگویم؟ همه‌اش تنبّه بود. همه هم راجع به امور اعتقادیت بود. درست است؟ که اگر تو به این‌ها اعتقاد داری؛ پس این ها، چی چیه؟ هان!؟ اگر راست می‌گویی، این کارها دیگر چی هست؟ هان؟! بنشینید فکر کنید خودتان .

بحار جلد 75 صفحه 190
عَنْ أَبَانٍ الْأَحْمَرِ عَنِ الصَّادِقِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ (ع)‌ أَنَّهُ جَاءَ إِلَيْهِ رَجُلٌ فَقَالَ لَهُ بِأَبِي أَنْتَ وَ أُمِّي يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ عَلِّمْنِي مَوْعِظَةً فَقَالَ لَهُ (ع) إِنْ كَانَ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى قَدْ تَكَفَّلَ‌ بِالرِّزْقِ‌ فَاهْتِمَامُكَ‌ لِمَا ذَا وَ إِنْ كَانَ الرِّزْقُ مَقْسُوماً فَالْحِرْصُ لِمَا ذَا وَ إِنْ كَانَ الْحِسَابُ حَقّاً فَالْجَمْعُ لِمَا ذَا وَ إِنْ كَانَ الثَّوَابُ عَنِ اللَّهِ حَقّاً فَالْكَسَلُ لِمَا ذَا وَ إِنْ كَانَ الْخَلَفُ مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ حَقّاً فَالْبُخْلُ لِمَا ذَا وَ إِنْ كَانَ الْعُقُوبَةُ مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ النَّارَ فَالْمَعْصِيَةُ لِمَا ذَا ... وَ إِنْ كَانَ الْمَوْتُ حَقّاً فَالْفَرَحُ لِمَا ذَا وَ إِنْ كَانَ الْعَرْضُ عَلَى اللَّهِ حَقّاً فَالْمَكْرُ لِمَا ذَا وَ إِنْ كَانَ الشَّيْطَانُ عَدُوّاً فَالْغَفْلَةُ لِمَا ذَا وَ إِنْ كَانَ الْمَمَرُّ عَلَى الصِّرَاطِ حَقّاً فَالْعُجْبُ لِمَا ذَا وَ إِنْ كَانَ كُلُّ شَيْ‌ءٍ بِقَضَاءٍ وَ قَدَرٍ فَالْحُزْنُ لِمَا ذَا وَ إِنْ كَانَتِ الدُّنْيَا فَانِيَةً فَالطُّمَأْنِينَةُ إِلَيْهَا لِمَا ذَا.

شرح حدیث

#حاج_آقا_مجتبی_تهرانی
@mojtabatehrani_ir
حاج آقا مجتبی تهرانی رحمة‌الله‌علیه
Video

رُوِیَ اَنَّهُ جاءَ رَجُلٌ اِلیَ الصّادِقِ عَلَیهِ السَّلامُ:
«فَقَالَ لَهُ بِأَبِي أَنْتَ وَ أُمِّي يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ عَلِّمْنِي مَوْعِظَةً فَقَالَ لَهُ (ع): إِنْ كَانَ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى قَدْ تَكَفَّلَ‌ بِالرِّزْقِ‌ فَاهْتِمَامُكَ‌ لِمَاذَا وَ إِنْ كَانَ الرِّزْقُ مَقْسُوماً فَالْحِرْصُ لِمَاذَا وَ إِنْ كَانَ الْحِسَابُ حَقّاً فَالْجَمْعُ لِمَاذَا وَ إِنْ كَانَ الثَّوَابُ عَنِ اللَّهِ تعالی حَقّاً فَالْكَسَلُ لِمَاذَا وَ إِنْ كَانَ الْخَلَفُ مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ حَقّاً فَالْبُخْلُ لِمَاذَا وَ إِنْ كَانَ الْعُقُوبَةُ مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ النَّارَ فَالْمَعْصِيَةُ لِمَاذَا ... »
ترجمه: ای فرزند رسول خدا! پدر و مادر فدای تو باد؛ مرا پندی بیاموزید. حضرت فرمودند: اگر خداوند تبارک و تعالی ضامن روزی تو شده است، پس برای چه غصّه می‌خوری ؟ و اگر قبول داری که خداوند روزی تو را تقسیم می کند، پس برای چه حرص می‌ورزی؟ و اگر حسابرسی خداوند حق و درست است، پس برای چه این همه مال روی هم جمع و انباشته می‌کنی؟ و اگرپاداش از خداوند متعال حق است، برای چه احساس خستگی و کسالت می‌کنی و اگر هر چه در راه خداوند بدهی، خداوند جای آن را حتماً پُر می‌کند، پس برای چه بُخل می‌ورزی؟ و اگر کیفر خداوند در مقابل عمل زشت و گناه، آتش است پس برای چه معصیت می‌کنی؟! ...

شرح حدیث

🎞 #كليپ_تصويرى

#حاج_آقا_مجتبی_تهرانی
@mojtabatehrani.ir