خبرگزاری مهر تابنده

هــو
‏۱۲۱

🔹 بخشی از کتاب #گنجینة_الاسرار (قسمت ۱۲)

💠 تألیف #عمان_سامانی

🔸 در بیان اشتداد وجد و حال و انقلاب حالت آن سید بی‌همال که مبادا فدایی آید یا بدائی رخ نماید:

زآن نمی‌آرم برآوردن خروش
ترسم او را آن خروش آید به گوش

باروش آید که ما را تاب نیست
تاب کتان در بر مهتاب نیست

رحمت آرد بر دل افکار ما
بخشد او بر ناله‌های زار ما

اندک‌اندک دست بردارد ز جور
ناقص آید بر من این فرخنده دور

سرخوشم کان شهریار مهوشان
کی به مقتل پانهد دامن‌کشان

عاشقان خویش بیند سرخ‌رو
خون روان از چشمشان مانند جو

غرق خون افتاده در بالای خاک
سوده بر خاک مذلت روی پاک

جان بکف بگرفته از بهر نیاز
چشمشان بر اشتیاق دوست، باز

لب چو بربست آن شه دلدادگان
حر ز جا جست، آن سر آزادگان

بر غریبیشان کند خوش‌خوش نگاه
بر ضعیفیشان بخندد، قاه قاه

گفت: کای صورتگر ارض و سما
ای دلت آیینۀ ایزدنما

اول این آیینه از من یافت زنگ
من نخست انداختم بر جام سنگ

باید اول از پی دفع گله
من بجنبانم سر این سلسله

شورش اندر مغز مستان آورم
می بیاد می‌پرستان آورم

پاسخش را از دو مرجان ریخت در
گفت احسنت انت فی الدارین حر

قصد جانان کرد و جان بر باد داد
رسم آزادی به مردان یاد داد

در بیان اینکه چون سالک از در ارادت درآمد و دست طلب بر دامن عنایت پیر زد، نفس کافر به عنان‌گیری خیزد و هر لحظه فتنه‌ای هولناک برانگیزد اگر سالک را دل نلرزید و ثبات و تحمل ورزید و از در مراقبه درآمده از باطن پیر استمداد نمود، آن مخالفت به مرافقت و آن منازعت به موافقت تبدیل گردد و از آنجاست که عارف ربانی و مفلق شیروانی، جناب حکیم خاقانی، قدس سره، در مسألۀ نفس فرماید:

در اول، نفس چون زنبور کافر داشتم لیکن
در آخر یافتم چون شاه زنبوران مسلمانش

در اینجا عارف، عنان‌گیری و دلیری حضرت حرّ را بدان مسأله که عبارت از نفس کافر است از بدو امر سالک، تأویل می‌نماید چه به‌مدد حضرت کامل و پرتو آن عنایت شامل، آن کفر محض به ایمان صرف مبدل آمد.

دوش گفتم با حریفی باخبر
کاندرین مطلب مرا شو راهبر

دشمنی حر و بذل جان چه بود؟
اول آن کفر آخر این ایمان چه بود؟

اول آن‌سان کافر مطلق شدن
سدّ راه اولیای حق شدن

آخر از کفر آمدن یکباره باز
جان و سر در راه حق کردن، نیاز

گفت اینجا نکته‌ای هست ای خبیر
زد چو سالک دست بر دامان پیر

خواست تا رهرو شود اندر طریق
هم‌قدم گردد به رحمانی فریق

نفس کافر دل، چو یابد آگهی
مشتعل گردد ز روی گمرهی

آرد از حرص و هوس، خیل و سپاه
راهرو را سخت گردد سد راه

مانع هرگونه تدبیرش شود
رو نهد هر سو، عنان‌گیرش شود

تلخ سازد آب شیرینش به کام
گام نگذارد که بردارد ز گام

گر گریزان گشت، سالک نیست او
در مهالک، غیر هالک نیست او

ور فشرد از همّت او پای ثبات
ماند بر جا، بر تمنای نجات

پیر را از باطن استمداد کرد
باطن پیر رهش امداد کرد

آن عنان‌گیر از وفا یارش شود
همدم و همراه و همکارش شود

ز آن سبب گفت آن حکیم شیروان
ره‌شناس قیروان تا قیروان

نفس دیدم بد چو زنبوران نخست
و آخرش چون شاه زنبوران، درست

اولش از کافری رو تافتم
آخرش عین مسلمان یافتم

این بیانم از سر تمثیل کرد
نفس را بر نفس حرّ تأویل کرد

کاول از هر کافری، کفرش فزود
آخر او، از هر مسلمان، بیش بود

‏🔹💠🔹💠🔹💠🔹

🔹 خبرگزاری #مهرتابنده

🔗 t.me/MehrTabandeh

🔗 instagram.com/MehrTabandeh