#госць
#верш
#Марыя_Шкляр
нетры мінска. трымаю хватку
я трываю шчэ. я ў парадку
true пачуцці? толькі траўмы
я трывожуся. тэлю маме
трэба трошкі табе бліжэй быць
або проста трэ мне адступіць
нетры мінска ўпадабала
ды цябе.
але гэтага мала
восень, веру вар’яту ветру
іх варункі маіх партрэтаў
не люструюць мае нетры
ох, вар’ятка, паверыла ветру!
вастрыня і лязо віроў
ветры хочуць,як я,дамоў
варта творцу даверыць вір
бо ўсе вернемся проста ў жвір
восень, востра вяртаюся ў горад
не трываю, няма трывогі
атрымаем па нашай веры
разварочваю новую эру
#верш
#Марыя_Шкляр
нетры мінска. трымаю хватку
я трываю шчэ. я ў парадку
true пачуцці? толькі траўмы
я трывожуся. тэлю маме
трэба трошкі табе бліжэй быць
або проста трэ мне адступіць
нетры мінска ўпадабала
ды цябе.
але гэтага мала
восень, веру вар’яту ветру
іх варункі маіх партрэтаў
не люструюць мае нетры
ох, вар’ятка, паверыла ветру!
вастрыня і лязо віроў
ветры хочуць,як я,дамоў
варта творцу даверыць вір
бо ўсе вернемся проста ў жвір
восень, востра вяртаюся ў горад
не трываю, няма трывогі
атрымаем па нашай веры
разварочваю новую эру
#Марыя_Шкляр
#госць
#верш
і пяюць беларусы спрадвечныя песні,
і нябёсам у жыта глядзецца не цесна.
зыркім вокам утрапёна ўзіраюцца ў поле,
тут і я паглядзела на гэта прыволле.
і стаяць на пагорках драўляныя хаты.
абрамляюць лясоў іх зялёныя шаты.
ты мой лёс, часам ты і салодкі і горкі!..
а аблокі нясуцца нясуцца так гонка...
удалячынь рассцілаюцца жытнія косы,
а ўранні дыямантамі свецяцца росы.
пруд таемна іскрыста люструе праменне.
я лаўлю скрозь далоні шчасліва імгненне.
будзе вецер ласкава траву вечна гушкаць,
і кігікаць на дрэвах працягваюць птушкі...
а аблокі зямлю абдымаюць звысоку,
не спускаюць нябёсы з нас зыркае вока.
• • •
Тэлеграм
• • •
#госць
#верш
і пяюць беларусы спрадвечныя песні,
і нябёсам у жыта глядзецца не цесна.
зыркім вокам утрапёна ўзіраюцца ў поле,
тут і я паглядзела на гэта прыволле.
і стаяць на пагорках драўляныя хаты.
абрамляюць лясоў іх зялёныя шаты.
ты мой лёс, часам ты і салодкі і горкі!..
а аблокі нясуцца нясуцца так гонка...
удалячынь рассцілаюцца жытнія косы,
а ўранні дыямантамі свецяцца росы.
пруд таемна іскрыста люструе праменне.
я лаўлю скрозь далоні шчасліва імгненне.
будзе вецер ласкава траву вечна гушкаць,
і кігікаць на дрэвах працягваюць птушкі...
а аблокі зямлю абдымаюць звысоку,
не спускаюць нябёсы з нас зыркае вока.
• • •
Тэлеграм
• • •
Telegram
маша пишет
стихи, мысли и чувства одной девушки из Беларуси