#пава_рамонак
#музыка
#госць

Вітанкі! На сувязі Пава Рамонак! Мой пяты альбом мае назву "Зялёны" і ён выйдзе 3 сакавіка. Я не веру, што прэзэнтую працу апошніх месяцаў, якая з'яўляецца інтэрлюдыяй у тое, што я адчуваю і адчуваў) Вясна- час адраджэння, і вас ад мяне чакае шмат чаго! Чакайма альбом)

#Гілеўска
#верш
#госць

вецер спытае мяне:
"якая твая мова?
родная
непахісная
мова дзяцінства ў вёсцы,
мова першых падручнікаў,
якая яна
і чаму спіць?
ёй зручна?
у яе цёплая коўдра? утульнае месца?
ці чаму яна так доўга спіць?"

я не ведаю, што адказаць
гэты самы вецер раскідаў літары па свеце,
а мне зараз збіраць

словы схаваліся ў норы
і не высоўваць носа

выразы ўтапіліся ў моры
нават маленькая косачка збегла

як скласці мову?

як lego, так проста?

наўрадці

"Калі мова спіць, то можна завесці будзільнік і яна прачнецца!" — падказвае мне сястра

было б усё так проста

"паспрабуй паклікаць пеўня" —
кажа бабуля

А певень ужо і сам спявае на невядомай мове,
не вызначыўся.
якую абраць?
забыў,
на якой спяваў яго певень-бацька

Калі б я змагла,
як на дзіцячым свяце,
гучна паклікаць мову
і яна прыйдзе
Я б крычала голасна
Я б крычала моцна
хай прачнецца мова
і Беларусь агарне.

Беларусі зябка,
патрэбен шалік,
так можна і захварэць.

альбо яна ўжо хварэе?

ці можа краіна хварэць на бязмоўе?
якія абраць лекі?
Яні існуюць?

паспрабаваць варэнне з сумленных людзей,
напаіць гарбатай з нац свядомасцю,
наляпіць на спіну некалькі слоўнікаў,

мабыць яна адыдзе?

хварэць не страшна,
але трэба лякавацца,
пачынаць адразу,
як заўважны першыя сімптомы.

А яны на твары,
твары цэлай краіны
і кожнага з нас увасобку

мова прачнецца
мова складзецца
мова разляціцца на цытаты,
а пакуль
усе мы беларусы — немаўляты

#ТоЯ #малюнак
З днём усіх закаханых, шаноўныя!
🍷💖✨

#верш
#госць
#Паўлінка

Дзякуй, Вінсэнт...

Зоркі з неба над Ронай
Павольна апускаюцца на раны,
Якія ніяк не хацелі загойвацца,
А цяпер дыхаць стала лягчэй,
Нібы гэта вечная летняя ноч.

У маім жыцці не было белага,
Толькі чорнае,
Толькі чорныя вароны
Дзякуй, што забраў іх
З майго жыцця
У сваю карціну...

Хачу вялікі саламяны капялюш,
Як на тваім аўтапартрэце,
Каб патануць у ім...
Не атрымалася ж у ЯГО абдымках

Я на ганку шчасця,
Вакол сцяжына і столькі руж...
Ты паспеў намаляваць кветкі,
Пакуль іх не патаптаў ЁН.
Яшчэ адна карціна
На магіле кахання.

Калі свет пачне разбурацца,
Людзі будуць шукаць сонейка
У вачах сваіх каханых,
А я — глядзець на твае сланечнікі.

#Тарас_Ташкевіч
#верш

У цнатлівых джунглях загранічча,
На сховішчы жывой зямлі,
Увесь дзень трапляюць прамяні
На суцішнае аблічча
Зялёных кронаў, што ў агні
Ад промняў тых сьляпога сонца,
Нібы смажацца бясконца,
Ад буйных вод удалечыні.

Казыча, лашчыць дрыгатліва,
Павевам сьвежасьці сваёй,
І, нібы, сілаю ня ўсёй,
А толькі трэцьцю, дабрытлівы
Спакойны ветрык, кроны той
Лясіны ціхай, што даткліва,
Чакае свайго лёсу збой.

У лесе гэтым, беражліва,
Захоўваюцца пад травой
Празрыстай, ранішняй расой,
Пустыя кроплі, што імкліва,
Натхняюць сілаю жывой
Усе расьліны, да самой
Гіганта гожай верхавіны.

Стаіць у джунглях ганарліва,
Схаваны ад позірку вачэй,
Да рэшты сваіх дзён бліжэй,
Каменны мур, што беражліва,
Калісьці, нехта тут ствараў.
Сабе ахову будаваў,
Таму імкнуўся асабліва,
Ды не лайдачыў, працаваў.

У чорным колеры, як дзіва,
Стаіць, пакінуты на век,
Як непатрэбны чалавек -
Пакутаў помнік нешчасьлівы,
Бо назаўжды схаваў у сабе,
Як памяць а вусьцішным сьне
Сваю гісторыю стаўленьня.
І як вяліка дасягненьне,
Што й цяпер ён моўчкі, хціва,
Хапаецца за сьвет і мсьціва
Ўсё назірае за карцінай
Цнатлівых джунгляў забыцьця.

І ўсё стаіць, стаіць, дужае,
У праменьнях ціхага сьвятла.
Ды наглядае, як імгла
Павольна лёс увесь ахінае,
Яго як спальвае датла.

13.02.2023

•••
Тэлеграм
•••

#Лаўрэнсій_Урса
#малюнак
#госць

Бульбяная мыш - што бывае, калі прарастаюць вочкі.

#верш
#госць
#Міхась_Корж

Сонца

Зорка,
што асвятляе кожны шлях,
крыніца ясных думак,
сярод туманнасцей нясе агульны сцяг,
і для цемры нібы смутак,

Цуд як агнявая мыска,
што ўсім стварае радасць,
чыя радзіма - зорная калыска,
не ўявіць яе дакучлівую старасць.

Зорка,
што прызвана знішчыць люты мрак,
як компас для заблудных душаў,
у змроку свеціць быццам бы маяк,
час яго не стане смерцю душаў.

Вялічыню цяжка ўявіць,
А ўтварэнне не прадставіць,
Дапамагла вадзе жыццё стварыць
Сярод арбіт чалавека на нагі паставіць.

Зорка,
няўяўнай сілай уладае,
у космасе халодным існуе,
здалёк на адлегласці трымае,
у любы сезон трывала саграе.

І бачыць усё,
што тварылі людзі,
на вышыні сваіх пакут і славы.
Безнадзейна выпаліць ўсё,
што стварылі людзі,
насычаныя, і пажынаючыя лаўры.

І дзякуючы зорнаму стварэнню,
чалавек,
які праз забыццё закінут у імгле,
і ўдзячны першаму праменню,
жыве, і будзе жыць,
пакуль Зорка існуе.

• • •
Instagram
• • •

#малюнак #ТоЯ Авой, якая парачка🍷💖

#верш
#Вальдэмар_Громаў

«Боль»

Больна, чаму так больна?
Як гэты крык мне затрымаць?
Мне больна так, як не было ніколі.
Больна так, што ад крыві ў горле, я нават не магу ўздыхаць.

Я не магу трымацца,
Ўжо даўно ніякіх сіл няма.
І ў галаве толькі адна ёсьць думка:
Думка аб тым, што гэта ўсё мая віна.

І я крычу, як не крычаў ніколі,
Але ніхто ня слыша гэты крык.
Бо я адзін у гэтым цёмным поле.
Дый увогуле заўстаўся я адзін.

#верш
#Максім_Крывіч

Калі знікне са свету дзень,
мае вочы заплюшчыць цень.
Я прашу цябе:
Ты пачуй мяне!
Ты пакліч мяне!...

Адшукаю цябе
сярод цемры, людской хлусні —
наш свет тоне у мітусні,
мы з табою — над ім.

Мы сустрэліся над ракой —
я да зор дасягаў рукой.
Ты казала: "Ён будзе мой!"
Я казаў: "Пачакай, пастой..."
Помніш, разам жадалі мы
стварыць новы, шчаслівы свет
сярод зорных шляхоў камет
на маленькай Зямлі?
Помніш, як я маўчаў тады
ля крыштальнай начной вады;
як маўчала са мной і ты
пад мільёнам начных свеціл?

Разышліся з табой даўно,
хоць, павер, мне не ўсё адно!
Не прыняць, што была ты сном,
Хоць найлепшым з усіх...

....Калі знікне са свету ноч,
мае вочы расплюшчыць дождж...

• • • • •

Kali źniknie sa śvietu dzień,
maje vočy zapluščyć cień.
Ja prašu ciabie:
Ty pačuj mianie!
Ty paklič mianie!...

Adšukaju ciabie
siarod ciemry, ludskoj chłuśni —
naš śviet tonie u mituśni,
my z taboju — nad im.

My sustrelisia nad rakoj —
ja da zor dasiahaŭ rukoj.
Ty kazała: ”Jon budzie moj!”
Ja kazaŭ: ”Pačakaj, pastoj...”
Pomniš, razam žadali my
stvaryć novy, ščaślivy śviet
siarod zornych šlachoŭ kamiet
na maleńkaj Ziamli?
Pomniš, jak ja maŭčaŭ tady
la kryštalnaj načnoj vady;
jak maŭčała sa mnoj i ty
pad miljonam načnych śviecił?

Razyšlisia z taboj daŭno,
choć, pavier, mnie nie ŭsio adno!
Nie pryniać, što była ty snom,
Choć najlepšym z usich...

....Kali źniknie sa śvietu noč,
maje vočy raspluščyć doždž...

• • •
Telegram
• • •

#малюнак #ТоЯ
Мая менталка вось такое выдае ў гэтым месяцы 😔

#Бурбалка
#верш
#госць

Пятага лютага

⚠️ верш можа быць траўматычны

Пятага лютага — твой дзень.
Пятага лютага — твой цень.
Пятага лютага — цябе ня стала.
Пятага лютага — цябе нястала.

Серада. Будзень. Сышоў студзень.
Чорная раніца. Такіх яшчэ будзе.
Плачуць настаўніцы, сяброўкі, іншыя.
Усе іншыя. Ці быў іншы я?..

Мы ведалі адно аднога, сядзелі разам,
Былі ў кінатэатры, ты ў гасьцях аднаго разу,
Жылі мы побач, мне з акна відаць твой дом.
Усё яшчэ відаць. Усё яшчэ акно.

Тут не было рамантыкі ці чагось гэткага,
Было толькі сяброўства паміж падлеткамі.
Класам да цябе хадзілі, калі ты зламала сьпіну,
У цябе яшчэ была марская сьвінка скіні.

Ты пырскала вадой, было непрыемна.
Цябе дражнілі ў класе. І я. Дарэмна.
Чаму я зь імі быў. Чаму тады ня зьнік.
Дзе быў тады мой розум. Калі пайшоў адлік?

Я дрэнна памятаю, што тады было. Мы
Ня гутарылі больш з тады. Ты
Абрала паралельны "Б", а я
Застаўся ў сваім "А".

Пятага лютага. Хтосьці ўсім кажа навіну.
Я не разумею, ня веру, прымаю. Дзіўна.
Думалі, спазьняецца. А ты сьпяшалася.
Хтось кагосьці абдымае. Сьвятлее раніца.

Усім было блага. Кагось адпусьцілі з урокаў.
У мяне страх са сьмехам. Я абразіў сяброўку.
Гэты дзень не забыць. Гэты дзень — гэта ты.
Гэты дзень не адпусьціць ніяк праз гады.

Гэта быў вечар. Усе мы ў царкве.
Ва ўсіх у нас кветкі. Звычайна па дзьве.
Стаім вакол труны. Вочы — на твар,
Хтосьці заплача. Нервы бы з карт.

Гадзіну ці болей. Стаіць, хто можа.
Бацькі стаяць долей. Пакінулі ложа.
І ноч. І ранак. І быццам наноў.
Зь месца пустога ня зрушыць вачоў.

Празь месяцы чуў, ты рэзала рукі.
Жыцьцё апынулася горкай прынукай.
Радок у журнале зь імем адсутнага.
Імем тваім. Імем пятага лютага.

#Яварынка #навіны

Вітанкі, родныя беларусікі! Хто сумаваў за мною?)
Я даўно не зьяўлялася ў публічнай прасторы, але заўтра я правяду гутарку вось тут @supermovachat

21 лютага ў суполцы Супер мова пройдзе сьвяточная гутарка ў гонар Дня роднай мовы.

Паразмаўляем пра тое, што мы можам зрабіць, каб беларускае мовы навокал стала больш, як стварыць беларускае асяродзьдзе, калі ніхто не размаўляе па-беларуску, і пра сьвята роднай мовы.

Час 19:00 па Менску.

Каб удзельнічаць у размове, патрэбна далучыцца да суполкі @supermovachat і зайсьці ў галасавы чат.

Запрашаю ўсіх і буду радая пачуць кожнага!💚💜