#Алесь_Гулевіч
#любоўная_лірыка
#верш
Я цалаваў яе ў губы
І пачуваў магутны жар.
Чаму абрала гэты грубы,
Не роўна выгалены твар?

Чаму прыйшла сюды уночку,
Праз слізгацень і дробны дождж?
Здымаеш мокрую сарочку,
Дрыжыш, быццам балотны хвошч.

Мы разап'ём бутэльку трунку
І будзем танчыць басанож.
На смак не горш таго ласунку.
Ці я шчаслівы? Анягож!

Мы забутэлімся, каб шэрань
Прыбраць з вільготных кудзяроў.
Мы з снежня трапім зразу ў чэрвень,
Каб закахацца мог ізноў.

І я чытаю вершы ціха,
Пра ўласны крыўды візаві¹.
Я зберагу цябе ад ліха
Сваёй бязлітаснай любві.

Яе душу да сініх плямаў,
Хоць станік пэўна не бюсцье²,
Я ўсё ж не маю пэўных планаў,
Апроч карункі зняць твае.

Нарэшце спіць, далёкі ложак,
Неперасяжна цяжкі крок.
Мільёны думак быццам мошак.
Іх утвараю як станок.

Раней за зімняе світанне,
Я абдымаю ейны стан,
Не мару нават аб каханні,
Нам дастае душэўных ран.

Пяшчотны дотык цераз дзверы,
Зарыю нос сярод валос.
Мой карабель разбілі шхеры³,
Я ледзь трамаю ўзгалос.

І вось сышла, мінулі хвілі,
Развеяў вецер церпкі пах,
Я пераадолею ўсё мілі,
Каб бачыць бляскат у вачах.

1) Візаві—з вока на вока (запазыч. з фр.)
2) Бюсцье—фірма па вырабу станікаў
3) Шхеры—скалісты бераг (запазыч. з швэдск.)
https://t.me/aleshulevic