#верш
#Nichto_Absalutna

Колькі неахайных радкоў пра веліч(-ыню?)

Ну так, я вялікі.
І ты вялікі (вялікая?),
Два квадратныя мэтры скуры
Патрабуецца,
Каб пакрыць твой неабсяжны
І недасяжны ўнутраны сьвет,
Дый галавою ўжо біўся
Ці білася?
Аб уяўныя сьцены, паліцы,
Абуйся, выходзьма разам
Ў нешта
Большае.

#верш #эстраґон_адысэй

думайце.

т. дэ шардэну
***
выбух мі(е)нскае наасферы
***
апякае часцей дыхання
жарам вераснёвым
плыве выквінтным зданем
вежы пераплёўвае
цягнік у нябыты

зазірае ў бездань свіслачы
пускаючы дым
не знаходзіць там мыслячых
скокае праз тын
прывід незабыты

лунае вуліцаю скарыны
бегае на ляхаўцы
ўтаропліваецца ў брудныя спіны
каб зноўку жахацца
ґадо пабіты

над усім што было
каб стаў антракт непазбежным
гасіць лямпы святло
нехта бязмежна драпежны
мефіста твой выхад

выходзячы з зацямнення
Ніхто не знаходзіць Нікога
знікаюць жа сцэны сцені
новая хутка прыгода
паходжанне новых відаў

тэатр скончыў свой выступ
сумны як тэарэма яўклідава
той хто зайграў ролю біскупа
не стане шукаць строй відара
а я не знойду эпітэты

струны нерваў пад смыкам блогаў
падзеі бурай нясуць нас у жорны
я маю напэўна імя жывога
хоцяж на рэчы самай мёртвы
а што робіш ты тады

ps
я выбухнуў як трыста тон тратылу
ў выбліску містычнага чуцця
сябе мне наасфера праявіла
і счэзла як трамвайная ралля
паснулі ў шабанох каты

#верш
#Хросная

Я хаджу па краме
Зыру на паліцы
Толькі ў гэтай драме
Марам усё ж не збыцца
І мінаюць хвілі
Можа, і стагоддзі
Што хачу я з'есці
Не знайду ў прыродзе

#верш #эстраґон_адысэй

што?

пад чорным сцягам
разбітага неба
ў глупых сагах
забітага феба
са сцёртых старонак
пякельнага летапісу
пра мудрых фараонаў
зґвалтаваных плебсам
выходзілі дзікія зверы
якія ўпарта з хлуслівай надзеяю
шукалі зніклыя дзверы
і ціха пыталіся «дзе я
што дзею я?»

а ніхто не адказваў на такія пытанні
паміралі без болю забытыя здані
садоў гефсіманіі й зрытых ґалґофаў
яны не прымалі абрыдлых ім строфаў
якія расказвалі жудкія клоўны
абы пры етым не здацца шматслоўнымі
а выходзіла токма багатаслойна
цяпер зразумець ужо цяжка мяноўна
пра што ішла гутарка там.

#верш
#Nichto_Absalutna

Пятніца, лістапад, 5 кляса

- Загарніце мне трошачкі сэнсу,
А сам дыхаў на мокрую шыбу,
На далёкім ад дома прыпынку,
І жаваў з пакеціка грэнкі.

- Разгарніце мне сьвет прад вачыма,
Покі зь неба сьцякае гора,
Покі гэты агораны горад,
Захлынаецца бросьняю ў стыках.

Далі чыпсаў і шакалядку,
Я шчасьлівы пашлёпаў дахаты.
Малявалі па лужынах хмары,
Поруч лёталі супрацьтуманкі,
І гарнулася пухкае шчасьце.

#верш #эстраґон_адысэй

Прыпадабненне Ігару

асмялела слоўца
чыркнула аб лёс
пабялела сонца
ды напяла плёс

паляцелі стрэлы
паламаўся крык
стаў выразным венаў
ледзь не кожны штрых

абгарэлі вочы
загаіўся лёд
паміралі ночы,
стыглі навылёт

распадаўся холад
біў нас па мазґах
а вялікі сморад
распрыгоніў страх

вечнае змаганне
сумрачная раць
пра маё каханне
гальмы завішчаць

#верш
#Хросная

Аблокі аблятаюць ахапкамі,
апускаюцца аповедамі,
ахінаюць абшарамі,
аповеды апынаюцца апокрыфамі, Арыядны апынаюцца Артэмідамі, архітэктары Арахны абвіваюць аскепкі, арлекіняць,
апантаныя адлюстраваннямі артысты арыгінальнічаюць.
Аблога абапал.
Алісы абіраюць апяваць, агаркі адплываюць атрутай...
асэнсоўваецца ашаламляльнасць.
Аблокі аблятаюць ахапкамі...

#верш
#Хросная
Бездарожжам басанож бегучы
будуем безуяўную будучыню
Бездань бязвіннасці
бурчыць
Бартэр безгалосасці -
біблейская бездань балаганаў
брамы, берагі, бярвенне
Безэквівалентнасць бязгучнасці
бяда будуе буран
Бура бурыць берагі
Берагі б'юцца бітумам
Бездарожжам басанож бегучы
Будуем безуяўную будучыню

#верш
#Хросная
Валацуга Вергілій вандруе
Веру выдумалі вартаўнікі, варажбіты, вар'яты
Вецер выцінае ветразі
Ветразі выгінаюцца вугламі
Вокны выцякаюць воцатам, вогнішчы вырастаюць віхорамі
Валуны выдумваюць вякі
Вякі - вечныя, выносяць вагу вялікага выбару
Выбар выцінае ветразі
Вуглі выцягваюць вецер
Вецер выплывае вечнасцю
Вытанчанасць вачэй
Вада вякоў
Ветразі выступаюць вераю
Веру выдумалі вартаўнікі, варажбіты, вар'яты
Валацуга Вергілій вандруе

#верш #пан_які_прапаў

Я бачу боскага анёла, калі сплю,
А прачынаюся - няма салодкай здані,
Жыву я дзень: хаджу, кажу, люблю -
Чакаю доўгія гадзіны, покі стане
Насоўвацца надвечарак, тады
Я занураюся ў раку чорнай вады.
Нават ў глыбі я не магу напіцца:
Я вадкасьць удыхаю, п'ю, глытаю -
Нямае плёну. Ў вір тады сплываю,
Каб патануць ў рацэ на імя Сон
У гэты момант мусіць паявіцца
Анёл. Ўздымаю вочы - вось жа ён!
Але мне боская выява не да рэчы
Скажу хулу, прабачце, спадары:
Ён - цень ад гераіні той сустрэчы,
Красе якой пазайздрылі б бары,
Дубровы, сасьнякі й беразьнякі
(калі, вядома, ўмелі зайздрыць бы).
Я ўдзень ды ўночы ў думках ажыўляю
Яе усьмешку, і скажу, сябры:
Што мне анёл, я б пекла батагі
Цярпеў да скону сьвету, прысягаю,
За лішнюю гадзінку ля каханай!
Хоць будзе кара неба мне паганай,
Адно прашу: пакінь мне, пане Божа
Вочы - глядзець ды вусны - цалаваць
Таксама сэрца, што кахаці зможа,
Ды рукі - дарагую абдымаць.