#пераклад #песня
#Алесь_Гулевіч

Спеў Прысцылы

Шлях пальцам пракладзі, па скуры паміж шнараў,
Каб нашы зліць шляхі, нягледзячы на лёс.
Каб залячыць дзясяткі маіх ранаў,
Хай складзяцца яны ва ўзорны плёс.

З маіх сноў уцячэш пад ранак,
Церпка як агрэст, сладка як бэз.
Хачу сніць вочы колеру фіялак.
Чарноту тваёй пасмы, што не мае меж.

Па воўчым следзе я пайду ў завеі
І сэрца ўпартае ранкам даганю.
Праз гнеў ды смутак, што закамянелі,
Я вусны запалю, замерзлы на вятру.

З маіх сноў уцячэш пад ранак,
Церпка як агрэст, сладка як бэз.
Хачу сніць вочы колеру фіялак.
Чарноту тваёй пасмы, што не мае меж.

Не знаю ці маё наканаванне.
Ці лёс сляпы я мушу шанаваць.
Калі прамовіў трэцяе жаданне,
Ці спраўды магла мяне ты пакахаць?

З маіх сноў уцячэш пад ранак,
Церпка як агрэст, сладка як бэз.
Хачу сніць вочы колеру фіялак.
Чарноту тваёй пасмы, што не мае меж.

P.S. Арыгінал: Pieśń Priscilli з вядзьмара 3 Дзікае паляванне (the Witcher 3). Пераклад выконваўся з польскай мовы.
https://t.me/aleshulevic

#верш #лаянка
#Алесь_Гулевіч

Соль табе ў вочы, аглобляю ў плечы,
Драны мярзотнік, брыдоткі пацук.
Мала цябе было б нават знявечыць.
Брэшаш хлусліва, гадлівы шчанюк.

Пранцы цябе каб узялі знянацку.
Трасца каб стаў ты ў халоднай начы.
Слова б не ўмовіў бы больш па-казацку.
І не схавацца, і не ўцячы.

Пеўні цябе каб тапталі ў пекле.
Шкардзь мардалысая, годзе ужо?
Каб твая скура ад голаду зблекла.
І ў наваколлі адно мужыччо.

https://t.me/aleshulevic

#верш #Магілёў
#Алесь_Гулевіч

1661

Стáры рыцар у срэбных латах,
З'іржавела та браня.
Што раней было як злата,
Зараз плеш ды сівізна.

Завіруха па закутах,
Як віхорам ліжа снег.
Горад звыклы да пакутаў,
Горад смерці ды пацех.

Ўжо не тыя белы вежы,
Іх мармур паела цвіль.
Не ахоўвае ён межы
Той дзяржавы ў сотні міль.

Не крычыць "Пара!" з балкону,
Не звініць у каўпакі,
І не знікнуць ў тым віхору
Акупанта ваяры.

https://t.me/aleshulevic

#верш #чорная_ноч
#Алесь_Гулевіч

Ніколі зноў (29.10.1937)

Я з куляй ў грудзях,
Шклянымі вачамі,
Між сяброў, у брудзе
Ляжу ў канаве.

Я бачу, як чорнымі
Ботамі з сталі
Топчуць краіну,
Дык кім жа вы сталі!

Мы страцілі нешта,
Чужынцам прадалі,
Згубілі свабоду,
Яе не вярталі.

Шаноўнае панства,
Не трэба медаляў.
Лепш вы працягніце,
Каб не забывалі…
Навошта ляжу ў канаве.

https://t.me/aleshulevic

#верш #каханне
#Алесь_Гулевіч

Адвядзі мяне ў ноч, і ўсю праўду скажы,
Там дзе Днепр упадае ў Дзвіну.
Я хачу шчырых словаў, кажы, не дрыжы,
Ну а я падрыхтую труну.

Мы складзём у яе думкі, стасункі і вершы,
Усю няёмкасць пагарду і страх.
Целы нашыя, нас, відавочна, найлепшых,
З тым каханнем, што ўстыла ў вачах.

Мы забудзем адно аднаго назаўсёды,
Прачынацца ня будзем ў начы.
І ўсе тыя дурныя здарэнні, прыгоды,
Ты казала мне далей ісці.

Як паганскае свята, гарыць над вадою,
Там у цемры пануе любоў.
Неруплівыя, вольныя сталі сабою,
Канчаткова крануўшы багоў.

https://t.me/aleshulevic

#фільм #агучка
#Алесь_Гулевіч

Карты, зёлы, два ружжы па-беларуску і з агучкай (літэральна падручнік беларускай лаянкі).
https://la-cmok.me/film/Karty-zioly-dva-ruzzy

https://t.me/aleshulevic

#верш
#Алесь_Гулевіч

Не пра поле і не пра міны

Па міннаму полю, заплюшчыўшы вочы,
З шчаслівай усмешкай іду наўздагад.
Мне не замінае упэўнена крочыць
Ні воклік, ні пацер¹, ні гучны загад.

Няхай я не маю ніводнага шанца
І першы праз поле няхай не прайду
І з краю чакае мяне сігуранца²
Вяртацца—запозна, чакаць—не магу.

На старасці год не шукайце ў ложку,
Прад смерцю ўласнай не ўчуйце мой енк.
Не буду стагнаць, і маліць наапошку,
Бо зараз жыву і бо я чалавек!

1)Пацер—малітва.
2)Сігуранца—таемная паліцыя Румуніі часоў другой сусветнай.

https://t.me/aleshulevic

#верш
#Алесь_Гулевіч

Праз ільды і снегу груду
Хуткі поезд рвецца ў бой,
Каб мне даць хвілінку цуду,
Каб паспець да ночы мрой.

Каб са свету тысяч вокнаў
І нязлічаных кабет,
Хуткіх і рашучых крокаў,
Шчырасць дзе як дыямент.

Трапіць у свет дзе ўласна зору
Не хапае на абшар.
Дзе стары касцёл угору
Высіцца між шэрых хмар.

З бацькам зноў пайсці да рэчцы,
Як ў дзяцінстве, па баброў.
Ну а потым каля печцы
Грэцца не шкадуя дроў.

Хуткі поезд рвецца зноўку
Ў свет мастацтва і віна,
Кіньце ўжо сваю насоўку,
Нас уцягвае дрыгва.

https://t.me/aleshulevic

#Алесь_Гулевіч
#пераклад
#верш

Каханай сэрца ў камянях
Скрозь тлушчу лёду не ўглядзіш.
Я чую: "тут яго няма"
І: "мабыць" шэптам цераз ціш.

Як камень полымя гары,
Не аддае пякельны жар.
Не сцерпіць здрады да любві,
Без шкоды погляд на ахвяр.

Што пікі прагнучы нябёс,
Храбрэйшым сэрцам выклік кінуць.
Сякерай, кошкай на ўцёс,
Увысь угору ўпарта рынуць.

Вяршыня ё сярод хрыбта,
Што іншыя пакрыла ценю.
І безліч з'ела чарната
Шукальнікаў, нібы насення.

Таранам браму не разбіць,
Магутнасць ціску не істотна.
Упартасцю яе схіліць,
Як той ручай, цячэ пяшчотна.

Мае каханне дзень пры дні,
Як сонца ўсход, як кроплі з лёду,
Калісь разбурыць камяні.
Калісьці дасць да сэрца ходу.

Я жыў сярод спрадвечных скал,
Мой горад высечаны кроўю.
Я столькі год душу шукаў,
Што створыць дом сваёй любоўю.

Дзесці з тыдзень таму выйшаў у бэту мод-беларусізатар на TES5 Skyrim. Распрацоўшчыкі папярэджвалі, што яшчэ не пераклалі пару спеваў, верш і кнігі, таму я вырашыў трошкі дапамагчы ім у такой шляхетнай справе. Дадзены верш пераклад з ангельскай любоўнага ліста да Фалін
https://t.me/aleshulevic

#Алесь_Гулевіч
#праграмісцкі_верш
#верш

Элемент масіву мінус першы,
Без спасылкі, індэксу і права,
Здольны толькі злосна шкрабаць вершы
Пёркам без чарніла, шаркаю кульгава.

Злы на свет, абдзелены бязбожна:
Ростам, тактам, талентам і лёсам.
Крочыць па жыццю неасцярожна,
Бо між крумкачоў ён стаў бялёсым.

І гады мінаюць без прыпынкі,
Рэкурсіўны дзень пачнецца зноўку,
Без умовы выхаду, памінкі.
На сто дваццаць кінулі ў духоўку.

Ён калісці вырве сэрца з грудзяў,
Ускінуўшы яго над галавою!
І памрэ, бо не патрэбны людзям
Свет ягоны, каб зіма была вясною.

https://t.me/aleshulevic

#Алесь_Гулевіч
#любоўная_лірыка
#верш
Я цалаваў яе ў губы
І пачуваў магутны жар.
Чаму абрала гэты грубы,
Не роўна выгалены твар?

Чаму прыйшла сюды уночку,
Праз слізгацень і дробны дождж?
Здымаеш мокрую сарочку,
Дрыжыш, быццам балотны хвошч.

Мы разап'ём бутэльку трунку
І будзем танчыць басанож.
На смак не горш таго ласунку.
Ці я шчаслівы? Анягож!

Мы забутэлімся, каб шэрань
Прыбраць з вільготных кудзяроў.
Мы з снежня трапім зразу ў чэрвень,
Каб закахацца мог ізноў.

І я чытаю вершы ціха,
Пра ўласны крыўды візаві¹.
Я зберагу цябе ад ліха
Сваёй бязлітаснай любві.

Яе душу да сініх плямаў,
Хоць станік пэўна не бюсцье²,
Я ўсё ж не маю пэўных планаў,
Апроч карункі зняць твае.

Нарэшце спіць, далёкі ложак,
Неперасяжна цяжкі крок.
Мільёны думак быццам мошак.
Іх утвараю як станок.

Раней за зімняе світанне,
Я абдымаю ейны стан,
Не мару нават аб каханні,
Нам дастае душэўных ран.

Пяшчотны дотык цераз дзверы,
Зарыю нос сярод валос.
Мой карабель разбілі шхеры³,
Я ледзь трамаю ўзгалос.

І вось сышла, мінулі хвілі,
Развеяў вецер церпкі пах,
Я пераадолею ўсё мілі,
Каб бачыць бляскат у вачах.

1) Візаві—з вока на вока (запазыч. з фр.)
2) Бюсцье—фірма па вырабу станікаў
3) Шхеры—скалісты бераг (запазыч. з швэдск.)
https://t.me/aleshulevic

#Алесь_Гулевіч
#песня #музыка
#пераклад
Бумбокс—Вахцёрам, мой уласны пераклад (часткова з расейкай, часткова з украінскай версіі) і выкананне (спадзяюся прыстойнае). Тэкст ё па спасылцы

https://t.me/aleshulevic

#Алесь_Гулевіч
#шыза))
#верш

Выключу ліхтар у цемры непрагляднай,
Крэйдай на падлозе намалюю круг,
Каб пачуццем роспачы каляднай
Не запырскаць навакольны луг.

Я ўглядаюся у чорну бездань,
Бездань жа ўглядаецца ў мяне.
Параўнаць такія душы мімаездам,
Як не закахацца па вясне.

Я б ляжаў жыццё на той канапе,
З гуму штучнай похвай націрая струк.
Дой мой б знік на электроннай мапе.
Я б сядзеў у сетцы як павук.

Адысея ж прывязалі дротам,
Каб пачуць ён мог напевы скал.
Усё жыццё—то бой з вадаваротам.
Я ў жыцці—прыроджаны змагар.

https://t.me/aleshulevic

#Алесь_Гулевіч
#рэферэнс
#верш

Вітаю ўсіх, хто вырашыў заскочыць.
І сталых, пастаянных слухачоў.
Вы паспрабуйце дужа не пясочыць,
Бо я ўсяго адзін з тых юнакоў.

Хацелася б пачуць напэўна, панства,
Не пра тугу, збянтэжанасць і сум,
Аднак вярхоўнае... кхм-кхм... султанства
Не дазваляе мне падобных дум.

Таму я пераблытаў канчаткова
Свае імя, нікнэйм і псеўданім.
Нязграбна распачатая прамова,
Адзеты як бадзяга-пілігрым.

Трымчу, нервова бегаю вачыма.
Вы думайце забыў які радок?
А можа ён спужаўся? Ну магчыма.
Аднак імкнецца позірк мой у бок,

Дзе паўзакрытая музейным экспанатам
Вагнём гарыць паэткі галава.
Не будзь я сто разоў такім эмпатам,
"Ты не такая", дрыжыцца мысля.

Ты не фарбуеш вусны у чырвоны,
Не цягнеш дым ад танных цыгарэт,
Цябе не вабяць заляцанкаў ферамоны,
Не пагадзішся на адпомслівы мінет. (дуэт)

Мяне такое вабіць, буду шчыры.
Давай скрыжуем шаблі, хто каго!?
Сумленна буду біцца ва ўсе сілы,
Насмешнікам і скептыкам назло.

P.S. Праз адсутнасць агульнага меркавання сярод маіх дарадцаў я пакінуў варыятыўнасць чытання аднаго слова ў дужках
P.P.S. Верш напісаны з велічэзнай спасылкай на творчасць адной маладой паэткі, калі каго зацікаваць вось спасылка

Ну а гэта я