#верш #дзеньроднаймовы
#Паша_Падыход


К+М+В 2015

У Віцебску выпаў сьнег.
У пад'ездзе смярдзела трупам.
Кудакушы – гэта калі чалавек
Памірае самотным дарэмна і глупа.
Ужо нават забыўся калі
Стаўся дзедам, выходзячым з дому,
Толькі каб стаць бліжэй да зямлі,
Сесьці на лаўцы й павярнуцца ізноў.
Невядомай хваробай блукаючы
Сярод месцаў даўно абрыдлых,
Намагаюся штодня адшукаць
Нешта даўно ўжо зьніклае.
Багоўкі жоўтыя ў маім пакоі,
Труна чакае ў пад'ездзе,
А мы ня людзі даўно, нам з табой
Удваіх у ёй ня хопіць месца.
Я шкадую, што я чалавек.
У пад'ездзе смярдзіць кудакушы.
Даруй мне, халодны Віцебскі Сьнег,
Даруй і ўратуй нашы душы.

#верш #дзеньроднаймовы
#Паша_Падыход


Жывёльная прырода аўтобусных калёс
Няспынна шукае мяне.
Слізкім асфальтам не ўзнагародзіў лёс
І імклівым натхненьнем.
У гэтым тыдні толькі вядомы сум і сьмяротная хвароба.
У набітым аўтобусе мной званятуе натоўп і будзе выць тлум.
У сляпыя вокны б'е шэры дым завода.

Змарнаваным вераснем і балючым сьветам
Праз натоўп аўтобуса прашпацыраваў.
Я шукаю ветлую ў душы нясьветлай,
У далёкім краі так і заблукаў.

#верш #дзеньроднаймовы
#Паша_Падыход


Я ішоў дадому з працы і раптам памёр.
А потым я стаў нібы галінка.
Хвілінку паляжаў, тым часам краем нажа
Мяне завастрылі, забілі сабаку бяздомнага.
Я зноў ляжаў беспрытомна. Далей было тры прыгоды:
Выкінулі ў сьметнік, дзе змешаныя адходы.
Закрылі крышку, каб не ваняў тут.
Дворнік гадзіну са мной гуляў,
а потым я зьнік назаўсёды.