#верш #Сьвятлана_Зьнічка

«Жылка»
Д.
*
Сваю зюкню я кіну наапашкі,
укрыўшы белых плечаў хараство,
наўмысна й для мяне
адкрытых на Раство.
Хоць плямкі ейныя,
як быццам бы манашкі,
трымцяць пад сарамлівым прусаком,
іх, бы трафей сямейны, я
цішком
сьцяне прыдам ды буду цалаваць.
Адну, другую, трэцюю...
Пляваць,
калі пазьней яны ў полымі згараць!..

А покі я ў радоўцы шчаснай жыткі
малёгаць не саромелася наўды,
плыла вышэй ад малімоньня
жылка
па Моры Годнасьці, па Моры Праўды...
Я прыхілілася к яе дрыгкому ўлоньню,
укленчыла, як дазваляла сілка,
каб падабраць далоню...
У ёй маўкліва пульсавала жылка.

* * *

«Пад жылкай»

*
...Ліхтар праз пыл каханую фігуру
пялегаваў дапытлівым сьвятлом,
калі ступнёй я цалавала дол,
намацваючы жылку языком,
ды раптам галаву працяў укол:
а што пад ёй?
Там халадок нахабна лез пад скуру,
здаволены няшчаднай глыбінёй
ды – ён драпежнік – і сабой,
а я...
сачыць за тым была ня здольная.
Нашто зьнясільваць беднае дзяўчо
у лапах чужака, калі я ўжо
на плямках граю мяккі паланэз?
Адна, другая, трэцяя гучаць...
Кратацца іх ня мог
нат сам Вялес,
а я
танюткі лён сьцялю кульком ля ног.
Занідзьбела ад ціхае любосьці,
аліж, каханая,
зусім ня бачна штосьці
па выгінах тваіх агністых плямак,
каб ты хацела ператрушчыць косьці
да злосьці
ад мілосьці.
А я хачу, і енк ружовых ямак
мяне таўхае жылку разадраць.
Ў зубах – кулай,
крыві – акрай
і хутка будзе гаць...
А раць, а кэй яе
цьвяточкі пакласьцё вы на труне!..
Ну што, мая красуня, неўстаюшкі?
Ня прыйдуць болі ў хату твае дружкі,
ня ўбачаць етых захмялелых воч,
ані растушкі,
ані пацягушкі
не перарвуць надосталь тваю ноч.
Задрочыла я ём ружовых ямак
ды спапяліла засьць агністых плямак...
Прысьпеў твой кон,
збрадлівы палкі ўлон.
Мне на калені языком бы лістам
знурыўся лён, што не чакаў на скон,
ды, шчыра, я плявала на ўсё чыста
акрыма тога, што білося ў ёй.
Там холад збайсаў заўсяе настырні,
упіўшыся крывёй,
ой-ёй,
здаволіўся няшчаднай глыбінёй –
часіна мне спатоліцца і ёй.
Мне стрэлася цяпло ў ейным целе,
назьдзіў яго дасюль ня зьелі
пакуты забіцьця.
І разяваты час астаўся ззаду,
і пошасьці адзінага чуцьця
зь ім аніякага ня мелі ладу,
калі мая мілосьніцкая сілка
дазволіла апошні раз укленчыць...
А мілка,
а ты зноўку енчыць?..
У ёй маўкліва пульсавала жылка...

Творчы канал аўтаркі 🫁

#верш
#Хросная

У палацы светлым, залатым
Памірала гожая багіня
Дні яе сыходзілі, як дым
У палацы светлым, залатым
Тонкія абрысы ціхіх ліній
І сляза бурштынамі застыне
Быццам бы лілея на карціне
У палацы светлым, залатым
Памірала гожая багіня.

У палацы светлым, залатым
Там царква з'ядала яе сілу
Дні яе сыходзілі як дым
У палацы светлым, залатым
Самы час для вогнішча і вілаў
Косы ёй абрэзалі і крылы
Дабрынёю выцягнулі жылы
У палацы светлым, залатым

Быццам бы лілея на карціне
У палацы светлым, залатым
Памірала гожая багіня

#верш
#Максім_Крывіч

Вы
— тыя, хто любяць мяне,
Вы
— тыя, хто мной пагарджаюць,

Я тут,

перад вамі,

распяты,

з душою, расчыненай свету.

У ёй — мая роль чалавека:
настаўніка,
воя,
паэта.

Сячыце, кляніце яе,
цалуйце ў халодныя вусны:
за светам яна не заплача,
усмешка яе не кране.

Пацешцесь у светлым падмане
вы
— тыя, хто мной пагарджалі,
і вы,
хто любілі мяне.

• • •

#верш
#Maksim_Kryvich

Белы свет,
белы дзень,
белы падаконнік.
Расцвітае ў полі бэз
і стракоча конік.
Сонца з гор смяецца нам,
свет здаецца раем,
толькі дым струменіць там,
дзесь за небакраем...

• • •

#верш
#Nichto_Absalutna

Незвычайнае неба на Наваградчыне,
Там лунаюць духі страчанай спадчыны,
Над руінамі замкаў - аблокаў валы
Зь несканчоных пагоркаў цікуюць дубы.

Край зямлі пачынаецца за дваццаць крокаў,
То за пяць кілямэтраў, то няўглядна далёка.
На бусьліныя гнёзды
Анягож, часьцяком
Тут бракуе слупоў.
І шляхетна трымаюцца нават хрушчоўкі.

Па-над шпіляў касьцёлаў -
Плынных формаў мастацтва,
Над чырвонай дахоўкаю
Ўсьцяж разьясьняецца
Незвычайнае неба на Наваградчыне.

#верш
#Хросная

Калі шмат думаць
- можна дадумацца
Дваіцца
Траіцца
Чацвярыцца
Жрыца ці Жніца?
Пераварыцца
Перасварыцца з сабою

Тое, што ў галаве
Падзялі на дзве
сябе

Ножанькі-ножкі
Абыйшлі дарожкі
Прыдумалі словы
Ды ілжывай мовы

Калі шмат думаць
Можна дадумацца
Дадыміцца

Вадзіца-сястрыца
Дай мне напіцца
Каб бачыць уночы
Каб бачыць уранку
з'ядаці маланку
ў галаве

Тое, што ў галаве
Падзялі на дзве
сябе

#верш
#Nichto_Absalutna

Суворы беларускі даўншыфтынг

Калі я наемся шырэнных праспэктаў,
Калі надакучаць мэтро ды мэдцэнтры...
Я, знаеш, ў Карэлічы пераеду.
Як да мяне Карэлічы
Хутчэй
Не пераедуць.

#верш
#куткі

Чаму ня сьпіце?

Пакуль цела глыжаком качаецца,
Знутры нешта выдрацца жадае.
А давайце выклікаем сьвятара?
Я апантаныя, патрэбна вызваляць!
Прыйдзе й выгукне нешта па-лацінску,
Дык вось чаму вучаць на медыцынскім!
А цяпер чарга мілагучнай медытацыі,
Якая заплюшчыць трывожную чакру!
А можа прэч ляноту й выпіць лекі?
Яны ніколі не падводзілі,
Чым саманазваныя знаўцы.

─────────≪✷≫────────
Больш іншай творчасьці

#А_Б #верш

На выспах,
Астравах,
Абтоках,

Схаванае,
Вядомае,
Цёмнае,

Шуканае,
Блізкае,
Новае,

Тваё,
Маё,
Наша.

─────────≪✷≫────────
Канал аўтара