چرا ویتگنشتاین؟


چون درِ گوش‌ات می‌خواند تابع هیچ فیلسوفی و خط فکری خاصی هم نباش و به هیچ جریانِ تاریخی و فلسفی‌ وصل نشو. تمرین کن حتی از من هم عبور کنی، نردبان را دور بیندازی و شیوه‌ی دیدنِ خودت را به‌دست بیاوری.

«فکر نکن، تماشا کن!»
تا سرشار شوی از ذوقِ زیستن، چه‌بسا که برای «خوب زیستن» باید همواره جانِ چیزها را صدا بزنی و بر لبه‌ی اسرار زندگی کنی!
.
«سفید» رازآلود است، خنثی نیست، شفاف هم نیست اما بنا به عادت آن را این‌طور می‌‌بینیم و همین نمونه نشان می‌دهد «عادت» چه طور تیزی و زیرکیِ نگاه ما را می‌گیرد تا فرصت رازورزی با شگفتیِ عظیمی که جلوی چشم‌مان نشسته است را از دست بدهیم.
ظهورِ «سفید» بر ما مثلِ رنگ‌های دیگر، معمایی است و رنگ‌ها بخشی از رازآمیزی جهانی است که بر ما پدیدار شده‌اند اگر تمرین کنیم تواناییِ دیدنِ آن‌چه جلوی چشم ماست به دست بیاوریم، ناگهان به دعوتِ ویتگنشتاین، درمی‌یابیم که آن رازِ بزرگ، خودِ بودنِ این جهان است، نه چگونگیِ آن...!



@MasomehAbedini🦋

درمانگران، شمنِ مدرن هستند!


#کارل_یونگ🍃

تی تی بر شاخسار
یک به یک شُماره می‌کُنم
روزهایِ رفته را...



#معصومه_عابدینی🦋
@MasomehAbedini


«تی تی در زبانِ گیلکی به معنایِ شکوفه‌های بهاری می‌باشد»

رهایی از نقاب


#آلن_واتس

آن هنگامی‌که سکوتی عمیق...
روحِ تو را به سمتِ خودش فرا می‌خواند؛
خویشتن را فارغ از هر آن‌چه
که هست، در میانه‌ی آشوب‌ها
و هیاهوهای ذهن تقديمِ و تسلیمِ آن کن،
تسلیمِ سکوت شو تا از غبارِ اوهام و روزمرگی هایش آزاد شوی و رهایی یابی...



#معصومه_عابديني🦋
@MasomehAbedini

وقتی در من نگاه می‌کنی
زخم‌هایِ من آرام می‌گیرند...



#شمس_لنگرودی



@MasomehAbedini🦋

نیمه‌ی پنهانِ ماه
بر فرازِ کوهستان سایه‌ی مردی تنها
حالا که من برکه‌ای خاموشم...
به‌ یقین کوه‌ها هم در جهانی دیگر
به یکدیگر خواهند رسید.




#معصومه_عابدینی🦋
#تانکا
@MasomehAbedini

■ فضیلتِ هنرمند در این است که در این جهانِ بیمار به دنبالِ درمان باشد نه تسکین، به دنبالِ تفهیم باشد نه تزیین، طبیبِ غم‌خوار باشد نه دلقکِ بی‌عار...





#احمد_شاملو🍃
@MasomehAbedini

واژه‌ها و معانیِ عرفان و معنا همچنان که از نامهاشان نیز پیداست؛ اغلب برای پدید آوردنِ فهمی درست و ارزشی متعالی_ همچنین درنگِ توجه و هرچه عمیق‌تر تأمل نمودن بر تمامیتِ هستیِ وجود، و ژرفایِ ژرف هستی کیهانی بنیان نهاده شده است، و نه برای پیوسته رنگ عوض کردن و نه برای به کار بستن در جهتِ توسعه‌ی نفسِ ایگوئستیکِ محدود...
واژگانِ معنا، هماره معنایی تازه و فراتر از فهمِ زمانه ی خود، پختگیِ ادراکی عمیق‌تر و نبوغی بدیعانه تر را نیز خلق می‌نمایند.



#معصومه_عابديني🦋
@MasomehAbedini

رنج...
خلوصِ پاکی،
نجابت...
زیبایی‌ و معصومیتِ ساده
روحِ یک روستایی!
همه به یک‌باره
جمع شده در این‌جا...

چه می‌توان کرد؟
دختر است دیگر...!

@MasomehAbedini🦋

رازِ آفرینش
به تاریکایِ شب مانَد
بزرگ است این.
فریب هایِ دانش اما
مِه بامدادی را مانَد.




#رابیندرانات_تاگور
📚مرغانِ آواره

@MasomehAbedini🦋

دلم می‌خواهد
ناممکن را بگویم
از ناممکن ها بگویم
و هرچه گفتنی است دربارۀ
ناممکن ها بگویم
و ناممکن ها را تمام کنم
با گفتنم؛
و هم گفتنی‌ها را برای
گفتن از ناممکن بگویم


#بیژن_جلالی🦋
📚شعرِ پایان، شعرِ دوری



@MasomehAbedini🤍

بارانِ بهاری
آهسته تر؛ آنسویِ باغ
پروانه‌ای....!


#معصومه_عابدینی🦋
@MasomehAbedini

ترکیبِ صدایِ آتیش+صدایِ باران+ گیتار
برایِ آرامشِ امشبِ


موسیقی با چشمانِ بسته...

@MasomehAbedini🦋

قهرمان و‌ قدیس با هم...✨

انسانِ واقعی کسی است که مقاومت می کند. مبارزه می کند و به هنگامِ نیازِ بزرگ نمی ترسد از اینکه به خدا هم «نه» بگوید.

این هیجانِ تازه را نمی توانستم به رشته‌ی کلمات دربیاورم اما در آن مرحله از زندگی ام نیازی به کلمات نداشتم؛ بدونِ کمک عقل یا کلمات می فهمیدم. دریافتم، خدشه ناپذیر بود.
وقتی قدسیان را می دیدم که با بازوانِ بغل کرده، دم درِ بهشت نشسته و ملتمسانه انتظارِ باز شدن در را می کشیدند، اندوه سراپایِ وجودم را فرا می گرفت.

قدسیانِ جدید، درخواست صدقه نمی کردند، هر چه می خواستند با شمشیر به دست می آوردند.
با خود می گفتم: چه می شد که آدم می توانست به همین ترتیب، سوار بر اسب، همچون آن دلاوران، وارد بهشت شود!
قهرمان و‌ قدیس با هم اند؛
انسانِ کامل چنین است.




#نیکوس_کازانتزاکیس



@MasomehAbedini🦋

به آهستگی و در پیوستگیِ کامل با اقتداری هماهنگ گام‌هایش را برمی‌داشت، و آهسته‌تر بر زمین می‌گذاشت گویی که با هجمه ی احساسی زنده از سپاسِ بی‌پایان پاهایش بر بوسه‌گاهِ زمین بوسه می‌زنند و ذراتِ آن را می‌نواختند چراکه خاک را بسیار مورد اَرج و تکریم می‌نهاد.
عاشقِ زمین و زمان بود بی‌آنکه دلیلی برای این عشقش یافته باشد.
به آهستگی کارهایش را به سرانجام می‌رساند.
آهسته و کند حرکت می‌نمود تا به هنگام بتواند تند و تیز باشد بی‌آنکه شتاب‌زده عمل نموده باشد.
برای رسیدن به هیچ‌چیزی ‌و هیچ کجایی عجله‌ای احساس نمی‌کرد. چرا که جایی غیر از این‌جا را در دسترسِ خودش نمی‌یافت.

او فقط بود؛ به شیوه‌ی راستینِ طبیعتِ خویشتن.
زیراکه اکنون با گذرِ زمان به پختگیِ این ادراک نایل گردیده‌است که نرسیدن ها ماحصلِ با عجله رفتن‌هاست و شتاب‌زده عمل کردن ها، نه تنها او را از مسیر و مقصودش دورتر می‌سازند، بلکه کژی و ناراستی راهِ او را ، همچنین ناهمواری‌های مسیرش را نیز صدچندان بیشتر می‌سازند.


#معصومه_عابدينی🦋
@MasomehAbedini