مجید حمیدا
Photo
درک و دریافت
ما آدم‌ها موجودات جالبی هستیم؛ از لحظات مهم زندگی‌مون بی اون که اون لحظه رو مزه‌مزه کنیم و طعمش رو بچشیم مدام عکس می‌گیریم تا بلکه به شکلی ثبت و ضبطش کرده باشیم و این روند رو این قدر ادامه می‌دیم تا حافظهٔ گوشی یا دوربینمون پر بشه و بعد به خاطر کمبود جا چارهٔ کارو در انتقال این لحظات (تأکید می‌کنم لحظات و نه عکس‌ها) به هارد یا کامپیوترمون می‌بینیم و سال‌های سال حتی نگاهشون هم نمی‌کنیم و تازه این یک روی سکه‌ست. روی دیگهٔ سکه اینه که مغز ما - طی تحقیقاتی که دانشمندان حوزهٔ اعصاب و روان با همکاری روان‌شناسان انجام دادن - تصاویر، لحظات و خاطراتی رو که از پشت صفحه‌های نمایش می‌بینه ده‌ها بار سریع‌تر و زودتر از تصاویری که بی‌واسطه می‌بینیم، فراموش می‌کنه و در عمل ما با نگاه کردن به لحظات از پشت صفحهٔ نمایش، هیچ خاطره‌ای رو درست ثبت و ضبط نمی‌کنیم.
حالا سؤال اینجاست که ما جزو کدوم دسته‌ایم؟ کسایی که دوربین به دست از هر لحظه‌ای عکس می‌گیرن یا کسایی که خاطرات رو به ذهنشون می‌سپرن؟ سؤال دوم هم اینه که اگر ما جزو دستهٔ اول هستیم با اطلاعاتی که به دست آوردیم چه می‌کنیم؟ آیا هنوز به ثبت خاطرات از پشت نمایشگر گوشی ادامه می‌دیم و هر وقت جا کم آوردیم خاطراتمون رو از این حافظه به اون حافظه منتقل می‌کنیم یا انتخاب می‌کنیم که بی‌واسطه لحظات رو ببینیم و مزه‌مزه کنیم.
پی‌نوشت: با این که این تصویر خیلی بازنشر شده، اما متأسفانه من اسم گیرندهٔ این عکس هنرمندانه و آگاهی‌بخش رو نتونستم پیدا کنم.
#عکس #تصویر #درک #دریافت #عکاسی #عکس_گرفتن #سلفی #دوربین #موبایل #تلفن_همراه #ذهن #حافظه #خاطره #فراموشی #حمیدا #مجید_حمیدا
ما آدم‌ها موجودات جالبی هستیم؛ از لحظات مهم زندگی‌مون بی اون که اون لحظه رو مزه‌مزه کنیم و طعمش رو بچشیم مدام عکس می‌گیریم تا بلکه به شکلی ثبت و ضبطش کرده باشیم و این روند رو این قدر ادامه می‌دیم تا حافظهٔ گوشی یا دوربینمون پر بشه و بعد به خاطر کمبود جا چارهٔ کارو در انتقال این لحظات (تأکید می‌کنم لحظات و نه عکس‌ها) به هارد یا کامپیوترمون می‌بینیم و سال‌های سال حتی نگاهشون هم نمی‌کنیم و تازه این یک روی سکه‌ست. روی دیگهٔ سکه اینه که مغز ما - طی تحقیقاتی که دانشمندان حوزهٔ اعصاب و روان با همکاری روان‌شناسان انجام دادن - تصاویر، لحظات و خاطراتی رو که از پشت صفحه‌های نمایش می‌بینه ده‌ها بار سریع‌تر و زودتر از تصاویری که بی‌واسطه می‌بینیم، فراموش می‌کنه و در عمل ما با نگاه کردن به لحظات از پشت صفحهٔ نمایش، هیچ خاطره‌ای رو درست ثبت و ضبط نمی‌کنیم.
حالا سؤال اینجاست که ما جزو کدوم دسته‌ایم؟ کسایی که دوربین به دست از هر لحظه‌ای عکس می‌گیرن یا کسایی که خاطرات رو به ذهنشون می‌سپرن؟ سؤال دوم هم اینه که اگر ما جزو دستهٔ اول هستیم با اطلاعاتی که به دست آوردیم چه می‌کنیم؟ آیا هنوز به ثبت خاطرات از پشت نمایشگر گوشی ادامه می‌دیم و هر وقت جا کم آوردیم خاطراتمون رو از این حافظه به اون حافظه منتقل می‌کنیم یا انتخاب می‌کنیم که بی‌واسطه لحظات رو ببینیم و مزه‌مزه کنیم.
پی‌نوشت: با این که این تصویر خیلی بازنشر شده، اما متأسفانه من اسم گیرندهٔ این عکس هنرمندانه و آگاهی‌بخش رو نتونستم پیدا کنم.
#عکس #تصویر #درک #دریافت #عکاسی #عکس_گرفتن #سلفی #دوربین #موبایل #تلفن_همراه #ذهن #حافظه #خاطره #فراموشی #حمیدا #مجید_حمیدا