یهو می‌پیچی تو وجودم و حالم از این رو به اون رو می‌شه.

خیلی دلم می‌خواد بگم تا اینجاش گذشت، بقیه‌ش هم می‌گذره، ولی تا اینجاش نگذشته، حناق شده تو گلوم، از این به بعدشم نمی‌گذره، درد و مرض می‌شه تو وجودم.

دلم برات تنگ شده ولی فقط بلدم گوشی رو پرت کنم کنار و بهت فکر کنم.

لطفا به آدم‌ها حق بدین در برابر رفتارتون عوض بشن، نمی‌شه که تا ابد شما هر جور دلتون خواست رفتار کنید ولی حس و رفتار اون آدم مثل روز اول باقی بمونه.

من رفتم چون تو ازم نخواستی بمونم و گرنه من که با یه خواهش تو همه‌ی وسیله‌هامو می‌ذاشتم سر جاش و می‌موندم سر خونه زندگیم.

هیچ دل‌سردی بدتر از این نیست که تمام تلاش‌ت برای دل‌شادکردن کسی که برات ارزشمنده، به هیچ تبدیل شده باشه. اون لحظه واقعا دلت می‌خواد بمیری.

اینکه هیچ وقت برای کسی کافی نیستم اذیتم می‌کنه.

دیدی؟ دیدی تو هم دلت برای کسی قنج رفت جان من؟ همان تویی که عاشق من بود، که می‌گفت دیگر نه عاشق می‌شود و نه هیچ چیز دیگری. عاشق آدمی با فاصله‌ی فرسنگ‌ها دورتر از من، شاید هم نقطه‌ی مقابل من. همانقدر که می‌خواستی آرام و خانم، کم حرف و دلبر، خجالتی و پر از ناز، ساده و سرسنگین، درست همانی که می‌خواستی، کامل و بی‌نقص در برابر معیارهایت. لابد وقتی نگاهش می‌کنی به این فکر می‌کنی که بهتر از این نمی‌شود، جان می‌دهی برای آغوشش، برای بوسیدن معشوقت، برای او که حالا غیر او کسی را نمی‌بینی، کسی را نمی‌خواهی، همان که همه چیزت شده، همانی که می‌خواهی همیشه بماند و طاقت نبودنش، نماندنش و نداشتنش را نداری. دیدی عاشق شدی جان من؟ دیدی دلت لرزید برای غیر از منی؟ دیدی حالت خوب شد با کسی که بوی یاس نمی‌دهد؟ گفته بودم، گفته بودم عاشق می‌شوی و حالت خوب خواهد شد بدون من.

سخته؟ خیلی. ولی چاره‌ای جز قبول کردن، کنار اومدن و ادامه دادن ندارم.

توهمی که ازت توی ذهنم داشتم با حقیقتی که واقعا هستی، متلاشی شد.

زندگی رو بردی، اگه تو اوج دلخوری حواسش بهت هست.

واقعی‌ترین جمله‌ی دنیا همونه که می‌گه:«آدم‌ها عوض می‌شن».

هی می‌گیم می‌گذره چون این رو آدمایی که گذروندن بهمون گفتن، اما اونایی که نگذشته براشون و از زندگی‌شون گذشتن هیچوقت نتونستن بهمون بگن که گاهی نمی‌گذره که نمی‌گذره.

حداقل الان دیگه مطمئنم تو هیچوقت اون آدمی که فکرش رو می‌کردم نبودی و هزاران مثال نقض برای تصوری که ازت داشتم وجود داره.

بی‌پناه‌ترینم.

چون به گفتن در نمی‌آید، چه سود از شرحِ این دیوانگی‌ها، بی قراری‌ها.

من دلم نمی‌خواد کسی خودش تقاص کارهای اشتباهش رو بده، دلم می‌خواد عزیزانش جلوی چشم‌هاش تاوان بدن و نتونه کاری کنه تا کامل درد رو با استخوان‌هاش حس کنه.

از من هیچی برات نمی‌مونه جز عذاب‌ وجدانی که هیچ جوره نمی‌تونی انکارش کنی‌.

چه تعبیر درستی؛
بقول نزار قبانی:«دوستم داشته باش و بگو!
نمی‌خواهم بی صدا دوستم داشته باشی،
من آری به عشق را،در گوری از سکوت نمی‌خواهم.»

از لحاظ روحی به شدت احتیاج دارم یه مهمونی، تولد، پارتی، دورهمی دعوت بشم.