#песня #музыка
#пераклад
#Максім_Крывіч
«Зорка па імені Сонца» (Кіно)
пераклад Максіма Крывіча
Белы снег, шэры лёд
На парэпанай чымсці зямлі.
Коўдрай нейкай абрэзнай на ёй.
Горад у сцежнай пятлі.
А над горадам аблокі плывуць,
Нібы нейкі нябесны смог.
А над горадам жоўты дым.
Гораду дзве тысячы год.
Што ён жыў пад зорным святлом па імені Сонца.
І дзве тысячы год — вайна,
Вайна без адменных прычын.
Вайна — справа маладых,
Лякарства супраць маршчын.
Чырвоная-чырвоная кроў...
Праз гадзіну ўжо — проста зямля.
Дзесь праз дзве там кветкі ёсць і трава,
А праз тры яна зноўку жыва
І ўвагрэта праменямі зоркі па імені Сонца.
І так, ведаем, заўсёды было:
Нібы лёсам болей любім,
Хто жыве па законах сваіх
І каму паміраць маладым.
Ён не помніць слова "так" і слова "не".
Ён не помніць ні чыноў, ні імён,
І ён можа дацягнуцца да зор.
І нічога, што гэта сон.
І ўпасці, апаленым зоркай па імені Сонца.
#пераклад
#Максім_Крывіч
«Зорка па імені Сонца» (Кіно)
пераклад Максіма Крывіча
Белы снег, шэры лёд
На парэпанай чымсці зямлі.
Коўдрай нейкай абрэзнай на ёй.
Горад у сцежнай пятлі.
А над горадам аблокі плывуць,
Нібы нейкі нябесны смог.
А над горадам жоўты дым.
Гораду дзве тысячы год.
Што ён жыў пад зорным святлом па імені Сонца.
І дзве тысячы год — вайна,
Вайна без адменных прычын.
Вайна — справа маладых,
Лякарства супраць маршчын.
Чырвоная-чырвоная кроў...
Праз гадзіну ўжо — проста зямля.
Дзесь праз дзве там кветкі ёсць і трава,
А праз тры яна зноўку жыва
І ўвагрэта праменямі зоркі па імені Сонца.
І так, ведаем, заўсёды было:
Нібы лёсам болей любім,
Хто жыве па законах сваіх
І каму паміраць маладым.
Ён не помніць слова "так" і слова "не".
Ён не помніць ні чыноў, ні імён,
І ён можа дацягнуцца да зор.
І нічога, што гэта сон.
І ўпасці, апаленым зоркай па імені Сонца.
Forwarded from Новы свет 🌞
#песня
#пераклад
#Максім_Крывіч
«Мая абарона» (Грамадзянская Абарона),
пераклад Максіма Крывіча
Пластмасавы свет перамог.
Макет апынуўся мацней
Апошні астыў карабель,
Апошні стаміўся ліхтар.
А ў горле сапуць камякі ўспамінаў...
О-о, мая абарона!
Сонечны зайчык крыштальнага вока.
О-о, мая абарона!
Мячык жалобны бязглузднага свету,
Мячык жалобны дарэмнага свету!
Пластмасавы свет перамог!
Смяецца кардонны набат
Каму трэба лустачку летняга неба?
О-о, мая абарона!
Сонечны зайчык аслеплага свету!
О-о, мая абарона!
Мячык жалобны крыштальнага вока!
Зайчык жалобны бязглузднага вока!
Пластмасавы свет перамог.
Макет апынуўся мацней
Апошні астыў карабель,
Апошні стаміўся ліхтар.
А ў горле сапуць камякі ўспамінаў...
О-о, мая абарона!
Мячык жалобны аслеплага свету!
О-о, мая абарона!
Сонечны зайчык крыштальнага вока!
О-о, мая абарона!
О-о, мая абарона!
Мая абарона!
https://www.instagram.com/p/Cg9namhMKSh/?igshid=YmMyMTA2M2Y=
#пераклад
#Максім_Крывіч
«Мая абарона» (Грамадзянская Абарона),
пераклад Максіма Крывіча
Пластмасавы свет перамог.
Макет апынуўся мацней
Апошні астыў карабель,
Апошні стаміўся ліхтар.
А ў горле сапуць камякі ўспамінаў...
О-о, мая абарона!
Сонечны зайчык крыштальнага вока.
О-о, мая абарона!
Мячык жалобны бязглузднага свету,
Мячык жалобны дарэмнага свету!
Пластмасавы свет перамог!
Смяецца кардонны набат
Каму трэба лустачку летняга неба?
О-о, мая абарона!
Сонечны зайчык аслеплага свету!
О-о, мая абарона!
Мячык жалобны крыштальнага вока!
Зайчык жалобны бязглузднага вока!
Пластмасавы свет перамог.
Макет апынуўся мацней
Апошні астыў карабель,
Апошні стаміўся ліхтар.
А ў горле сапуць камякі ўспамінаў...
О-о, мая абарона!
Мячык жалобны аслеплага свету!
О-о, мая абарона!
Сонечны зайчык крыштальнага вока!
О-о, мая абарона!
О-о, мая абарона!
Мая абарона!
https://www.instagram.com/p/Cg9namhMKSh/?igshid=YmMyMTA2M2Y=
• 🌸 Idol (belarusian version) | Oshi no Ko | Дзіцё айдала • #пераклад #песня #айдал
Як адной усмешкай распаляе медыя?
Тая таямніца свету невядомая.
Кожныя заганы перавагай павярнуліся;
Ідэальны вобраз — ідэальная хлусня:
Бездакорны айдал яна!
"Што на сняданак еш? А з кніг што абярэш?
А дзе б ты захацела прагуляціся і з кім?"
"Мне есці некалі. Давайце не аб тым".
І колькі б не пыталі, праўды я не адкажу.
Бесклапот-на-я, усё ж чароў-на-я.
І таямніца та, што ты спляла, нас вабіла не раз!
Ці маеш? — Не-не-не,
Ці знаеш? — Не-не-не
У людзях любіш што? Каханы хто?
Просім, дай адказ!
Я не ведаю, як гэта: палюбіць.
Можа быць, адчуваць я не здольная любоў?
Пераблытаная з праўдаю хлусня,
Але ве-да-ю, як толькі выйду я
і вам спяю,
Вы мне адкажаце "люблю"!
Так, ты ідэал — вачэй не адарваць!
Так, ты абсалютна беззаганны айдал!
Ты, як зорка пасярод планет:
Зараніцай асвятліш гэты свет!
Тваёй усмешкі міг чаруе думкі іх —
І зноў натоўп цябе клянецца у сваёй любві.
Ліловы бляск вачэй і пара словаў,
Тонкая мана — гэта нашая Ай!
Так, так,
яна з тых
надзоркавых прынцэс.
Ля яе мы толькі фон
і дадатковы змест.
Зорнай пані
на Бі-плане
падыграці —
ўвесь наш сэнс.
Мы павінны быць удзячны ёй за поспех,
але
НЕ.
ГЭТА ПАДМАН.
КОЛЬКІ ЯШЧЭ
ПРЫНІЖАЦЦА НАМ?!
УЗЛЁТАМ СВАІМ
ТЫ АБАВЯЗАНА
НАМ
Я ГРЭБАВАЦЬ
НАМІ
НЕ ДАМ.
ТЫ
НЕ
ІДЭАЛ!
Я БУДУ ТАБОЙ ПАГАРДЖАЦЬ.
Я БУДУ САБОЙ ПАГАРДЖАЦЬ.
НЕ ВАРТАЯ ДОЛІ СВАЁЙ!
ХТО НЕ ТРЫВАЕ,
НЕ МУСІЦЬ
ЗАЗЗЯЦЬ!...
...Яны ўсе зачараваныя табой,
Бо ты самы моцны, непахісны айдал!
У цябе не бачыцца заган —
Толькі Зараніцы бляск прамянёў.
Табе маўчаць патрэбна аб нялёгкай долі
І размове не даваць нязручнай волю —
Ты кумірам мусіш быць, а не сабою,
Бо такая — сапраўдная Ай!
Я сваёй усмешкай зноў заваюю медыя,
У ёй таямніцу сваю захаваю я.
"Я вас люблю!" — вобраз, ідэальная хлусня —
Вось такая формула любові мая!
Пот іскрыцца у праменях, бы аквамарын,
Позірк з-пад павекаў, бы агранены рубін,
У сваёй бязгрэшнасці з Марыяй параўнальная!
Бездакорна формула любові мая!
Мне шкада, што не магла вас палюбіць...
Можа быць, бо сама я не зведала любоў?
Але веру, стане праўдаю хлусня,
Калі ролю
з душой
спалучу
я.
Ў гэта веру я!
Калісьці што хачу змагу я атрымаць! —
Бо усё ж я прагны, ненасытны айдал!
Вас усіх хачу я палюбіць
Бессаромна, цалкам
і назаўжды!
Я працягну гульню! Ізноў я падману —
І тысячы разоў яшчэ, напэўна, схлушу,
У спадзяванні, што я нарэшце здольна
Буду пра пачуцці вам шчыра сказаць.
Ах, скончана гульня! Нарэшце я магу
Не хлусіць вам, што я вас люблю!
• • •
Як адной усмешкай распаляе медыя?
Тая таямніца свету невядомая.
Кожныя заганы перавагай павярнуліся;
Ідэальны вобраз — ідэальная хлусня:
Бездакорны айдал яна!
"Што на сняданак еш? А з кніг што абярэш?
А дзе б ты захацела прагуляціся і з кім?"
"Мне есці некалі. Давайце не аб тым".
І колькі б не пыталі, праўды я не адкажу.
Бесклапот-на-я, усё ж чароў-на-я.
І таямніца та, што ты спляла, нас вабіла не раз!
Ці маеш? — Не-не-не,
Ці знаеш? — Не-не-не
У людзях любіш што? Каханы хто?
Просім, дай адказ!
Я не ведаю, як гэта: палюбіць.
Можа быць, адчуваць я не здольная любоў?
Пераблытаная з праўдаю хлусня,
Але ве-да-ю, як толькі выйду я
і вам спяю,
Вы мне адкажаце "люблю"!
Так, ты ідэал — вачэй не адарваць!
Так, ты абсалютна беззаганны айдал!
Ты, як зорка пасярод планет:
Зараніцай асвятліш гэты свет!
Тваёй усмешкі міг чаруе думкі іх —
І зноў натоўп цябе клянецца у сваёй любві.
Ліловы бляск вачэй і пара словаў,
Тонкая мана — гэта нашая Ай!
Так, так,
яна з тых
надзоркавых прынцэс.
Ля яе мы толькі фон
і дадатковы змест.
Зорнай пані
на Бі-плане
падыграці —
ўвесь наш сэнс.
Мы павінны быць удзячны ёй за поспех,
але
НЕ.
ГЭТА ПАДМАН.
КОЛЬКІ ЯШЧЭ
ПРЫНІЖАЦЦА НАМ?!
УЗЛЁТАМ СВАІМ
ТЫ АБАВЯЗАНА
НАМ
Я ГРЭБАВАЦЬ
НАМІ
НЕ ДАМ.
ТЫ
НЕ
ІДЭАЛ!
Я БУДУ ТАБОЙ ПАГАРДЖАЦЬ.
Я БУДУ САБОЙ ПАГАРДЖАЦЬ.
НЕ ВАРТАЯ ДОЛІ СВАЁЙ!
ХТО НЕ ТРЫВАЕ,
НЕ МУСІЦЬ
ЗАЗЗЯЦЬ!...
...Яны ўсе зачараваныя табой,
Бо ты самы моцны, непахісны айдал!
У цябе не бачыцца заган —
Толькі Зараніцы бляск прамянёў.
Табе маўчаць патрэбна аб нялёгкай долі
І размове не даваць нязручнай волю —
Ты кумірам мусіш быць, а не сабою,
Бо такая — сапраўдная Ай!
Я сваёй усмешкай зноў заваюю медыя,
У ёй таямніцу сваю захаваю я.
"Я вас люблю!" — вобраз, ідэальная хлусня —
Вось такая формула любові мая!
Пот іскрыцца у праменях, бы аквамарын,
Позірк з-пад павекаў, бы агранены рубін,
У сваёй бязгрэшнасці з Марыяй параўнальная!
Бездакорна формула любові мая!
Мне шкада, што не магла вас палюбіць...
Можа быць, бо сама я не зведала любоў?
Але веру, стане праўдаю хлусня,
Калі ролю
з душой
спалучу
я.
Ў гэта веру я!
Калісьці што хачу змагу я атрымаць! —
Бо усё ж я прагны, ненасытны айдал!
Вас усіх хачу я палюбіць
Бессаромна, цалкам
і назаўжды!
Я працягну гульню! Ізноў я падману —
І тысячы разоў яшчэ, напэўна, схлушу,
У спадзяванні, што я нарэшце здольна
Буду пра пачуцці вам шчыра сказаць.
Ах, скончана гульня! Нарэшце я магу
Не хлусіць вам, што я вас люблю!
• • •
#верш #песня
#Максім_Крывіч
🌌 Зорны шлях
Амаль тры тыдні я сяджу ля акна,
Шукаю ў цемры хоць якога святла...
Што зор, што месяца, што нат ліхтароў
Не дастае, каб абудзіць маю кроў.
Шукаю сонца я у чорнай начы,
І мне, на жаль, нікому не памагчы.
Усё жаданні, мроі, мары мае
Зусім няўдала замянялі цябе.
🌃 У нябёсах зорны шлях, як аскепкі мрой...
Пад струны гітары я зноў засынаю...
Я прайдуся па дварах у апошніх снах...
Пад бэзам і вязам, дзе мы з табой разам,
Дзе мы яшчэ разам з табой.
Амаль тры тыдні я не бачу святла,
На сэрцы смутак, слёзы, холад і тла.
У цемрашальствы, мітусні гарадской
Было нам цяжка заставацца сабой.
Усё пакінулі, спалілі масты:
Такога выйсця не прадбачылі мы.
І з таго часу нашу кроў не сагрэць,
Адно пакінулі: у вершах гарэць.
🌃 У нябёсах зорны шлях, як аскепкі мрой...
Пад струны гітары я зноў засынаю...
Я прайдуся па дварах у апошніх снах...
Пад бэзам і вязам, дзе мы з табой разам,
Дзе мы яшчэ разам з табой.
І міне месяц, а за ім шмат гадоў,
З табою пэўна мы сустрэнемся зноў,
І, не зважаючы на месца і час,
Былое нешта адгукнецца у нас.
У вочы глянуўшы адно аднаго,
У іх убачым мы былое святло...
Але на сэрцы толькі сціснуты боль:
Імгненне, два — мы разыдземся з табой.
🌃 У нябёсах зорны шлях, як аскепкі мрой...
Пад струны гітары я зноў засынаю...
Я прайдуся па дварах у апошніх снах...
Пад бэзам і вязам, дзе мы з табой разам,
Дзе мы яшчэ разам з табой.
• • •
#Максім_Крывіч
🌌 Зорны шлях
Амаль тры тыдні я сяджу ля акна,
Шукаю ў цемры хоць якога святла...
Што зор, што месяца, што нат ліхтароў
Не дастае, каб абудзіць маю кроў.
Шукаю сонца я у чорнай начы,
І мне, на жаль, нікому не памагчы.
Усё жаданні, мроі, мары мае
Зусім няўдала замянялі цябе.
🌃 У нябёсах зорны шлях, як аскепкі мрой...
Пад струны гітары я зноў засынаю...
Я прайдуся па дварах у апошніх снах...
Пад бэзам і вязам, дзе мы з табой разам,
Дзе мы яшчэ разам з табой.
Амаль тры тыдні я не бачу святла,
На сэрцы смутак, слёзы, холад і тла.
У цемрашальствы, мітусні гарадской
Было нам цяжка заставацца сабой.
Усё пакінулі, спалілі масты:
Такога выйсця не прадбачылі мы.
І з таго часу нашу кроў не сагрэць,
Адно пакінулі: у вершах гарэць.
🌃 У нябёсах зорны шлях, як аскепкі мрой...
Пад струны гітары я зноў засынаю...
Я прайдуся па дварах у апошніх снах...
Пад бэзам і вязам, дзе мы з табой разам,
Дзе мы яшчэ разам з табой.
І міне месяц, а за ім шмат гадоў,
З табою пэўна мы сустрэнемся зноў,
І, не зважаючы на месца і час,
Былое нешта адгукнецца у нас.
У вочы глянуўшы адно аднаго,
У іх убачым мы былое святло...
Але на сэрцы толькі сціснуты боль:
Імгненне, два — мы разыдземся з табой.
🌃 У нябёсах зорны шлях, як аскепкі мрой...
Пад струны гітары я зноў засынаю...
Я прайдуся па дварах у апошніх снах...
Пад бэзам і вязам, дзе мы з табой разам,
Дзе мы яшчэ разам з табой.
• • •