سر زد به فلک ناله­ ی مستانه­ ام امشب
بیگانه ز خویشم من دیوانه­ ام امشب

ساغر که بجز خنده ندارد شده گریان
مینا صفت از گریه ی مستانه­ ام امشب

ای ماه که وصل تو بود گنج مرادم
آباد نکردی ز چه ویرانه­ ام امشب ؟

چون لاله جدا از رخت ای ساقی سرمست
از خونِ جگر ، پر شده پیمانه ­ام امشب

گر شهره ­ی شهرم، عجبی نیست که امروز
افسون تو گشتم من و افسانه ­ام امشب

با آتش عشق تو زبس خوی گرفتم
در خنده زجان بازی پروانه ­ام امشب

ای کاش سحر زودتر آید که چنان شمع
در تاب و تب از دوری جانانه ­ام امشب

«گلشن» فلکم دشمن جان است که از مهر
روشن نشد از ماه رخش خانه ­ام امشب

#گلشن_کردستانی

به کام اهل هنر روزگار باید و نیست
امید صبح در این شام تار باید و نیست

نهان به دامن نومیدی‌ام چو تاریکی
که آفتاب امید آشکار باید و نیست

به ساغری ز می ناب بیخودم گردان
که بر ثبات جهان اعتبار باید و نیست

چگونه زخمۀ حسرت به ساز دل نزنم
که عمر شادی ما پایدار باید و نیست

همیشه حاصل روز و شبم پشیمانی‌ست
فغان که تجربه آموزگار باید و نیست

مباد آن که به این شوره‌زار دل بندم
که باغ عمر مرا برگ و بار باید و نیست

به کام دشمنم ای غم بسوز جان که دگر
به طبع دوست وفا سازگار باید و نیست

دگر نمی‌دمد از باغ طبع گلشن گل
دل خزان‌زده‌ام را بهار باید و نیست.

#گلشن کردستانی