اي  عشقِ هستي  سوز  من، از من چرا رنجیده ای؟
وی  در خزان   نوروز  من ، از  من چرا  رنجیده ای؟

عمریست   در   کار   توام  ،  از  جان  خریدار  توام
خاری  به   گلزار   توام  ،  از  من  چرا   رنجیده ای؟

ای    سرمه ی    بینایی ام   ،  وی  دفتر   دانایی ام
هم  عقل و  هم  شیداییم ،  از من چرا رنجیده ای؟

ای  یار   بی نام  و  نشان ،  وی   قبله گاه  عاشقان
بر عاشقانی  همچو  جان، از  من  چرا  رنجیده ای؟

تو    آفتاب   روشنی  ،   من   سایه ی    انوار    تو
من  بی تو  عین  ظلمتم ،  از من چرا  رنجیده ای؟
ایدوست با ما پیش از این، بودت وفایی بیش از این
حالی  که در ره  مانده ام ، از من چرا  رنجیده ای؟

«آتش»  همه  شب تا  سحر ، مینالد  از  سوز جگر
باشد که  باز  آیی ز   در ،  از  من چرا  رنجیده ای؟

#مهديه_الهی_قمشه_ای(آتش)