معرفی عارفان

خواجه وای حسن !!!

در آن وقت که خواجه حسن مودب رحمه الله علیه به ارادت شیخ پیدا آمد در نیشابور و به خدمت شیخ بایستاد ، هرچه داشت از مال دنیا در راه شیخ صرف کرد شیخ او را به خدمت درویشان فرمود و بدان مهم بایستاد و آن خدمت می کرد و شیخ به تدریج و رفق او را ریاضت می فرمود و آن چه شرط این راه بود او را بر آن تحریض می کرد و هنوز از ان خواجگی در باطن خواجه حسن چیزی باقی بود . یک روز شیخ او را آواز داد و گفت : یا حسن ! کواره بر باید گرفت و به سر چهار سوی کرمانیان باید شد و هر شکنبه و جگربند که یابی بباید خرید و در آن کواره نهاد و در پشت گرفت و به خانقاه آورد . حسن کواره در پشت گرفت و برفت و آن حرکت عظیم بر وی سخت آمد و هر جگر بند و شکنبه که دید بخرید و بر کواره نهاد و بر پشت گرفت و آن خونها و نجاستها بر جامه و پشت او می دوید و او هر نفسی می مُرد از شرم و خجالت مردمان که او را در آن مدت نزدیک با جامه های فاخر دیده بودند و چندان نعمت دنیا و غلامان و تجمل . و امروز بدین صفت می دیدند و او را از سر خواجگی برخاستن به غایت سخت بود . و همه خلق را همچنین بُوَد و خود مقصود شیخ از این فرمان آن بود تا بقیت خواجگی دنیا و حب جاه که اندرون حسن مانده بود از وی فرو بَرَد . چون حسن آن کواره در پشت بدین صفت از چهار سوی کرمانیان به خانقاه آورد به کوی عدنی کوبان ( و این یک نیمه از راست بازار شهر نیشابور بود ) از در خانقاه در امد و پیش شیخ بایستاد.
شیخ گفت : این را همچنین به دروازۀ حیره باید برد و پاکیزه بشست بدان آب روان و باز آورد و آن دیگر نیمه ، از چپ بازار شهر بود .
حسن همچنان به دروازۀ حیره شد و آن شکنبه ها بشست و باز آورد . چون به خانقاه رسید از آن خواجگی و جاه با وی هیچ چیز نمانده بود . ازاد و خوشدل درآمد. شیخ گفت این را به مطبخی باید داد تا امشب اصحابنا را شکنبه وایی بپزد . حسن آن کواره به مطبخی داد و اسباب آن بیاورد تا مطبخی بدان مشغول گشت .
شیخ دیده بود که حسن را در آن ریاضت رنجی عظیم رسیده بود . حسن را آواز داد و گفت : اکنون غسلی بباید کرد و نمازی که معهود بُوَد و جامۀ پاک پوشید و بر سر چهار سوی کرمانیان باید شد و از آنجا تا به حیره بباید شد . و از همه اهل بازار می پرسید که هیچ مردی را دیدید با کوارۀ شکنبه بر پشت ؟ حسن بر حکم اشارت شیخ برفت و از آنجا که شکنبه خریده بود تا انجا که بشسته بود و باز آورده از یک یک دکان دار می پرسید و از هر که او را دیده بود یک کس نگفت که من چنین کسی را دیده ام یا آن کس تو بودی .
چون حسن پیش شیخ آمد شیخ گفت : ای حسن ! آن تویی که خود را می بینی و الا هیچ کس را پروای دیدن تو نیست . آن نفس توست که ترا در چشم تو می آراید، او را قهر می باید کرد و بمالید مالیدنی که تا بنشکنیش دست از او نداری و چنان به حقش مشغول کنی که او را پروای خود نماند . حسن را چون این حالت مشاهده افتاد از بند خواجگی و حب جاه بکلی بیرون آمد و آزاد شد . و مطبخی آن شکنبه ها را پخت و آن شب سفره بنهادند و آن خوردنی بر سفره نهادند و شیخ و جمع متصوفه بر سفره بنشستند .
شیخ گفت : ای اصحابنا ! بخورید که امشب خواجه وای حسن می خورید !!!!!!
اسرارالتوحید

41 viewsسیده فریبا, 07:50