بی‌تو حرام است به خلوت نشست
حیف بود در به چنین روی بست

دامن دولت چو به دست اوفتاد
گر بهلی باز نیاید به دست

هر که بیفتاد به تیرت نخاست
وان که درآمد به کمندت نجست

ما به تو یکباره مقید شدیم
مرغ به دام آمد و ماهی به شست

وین رمقی نیز که هست از وجود
پیش وجودت نتوان گفت هست

هرگز اگر راه به معنی برد
سجدهٔ صورت نکند بت‌پرست

مستی خمرش نکند آرزو
هر که چو سعدی شود از عشق مست


#حضرت_سعدی

نقش نامت کرده دل محراب تسبیح وجود

تا سحر تسبیح گویان روی در محراب داشت


#حضرت_سعدی

آن‌ها
که خوانده‌ام، همه از یاد من برفت
الا حدیث دوست، که تکرار می‌کنم


#حضرت_سعدی

مگر نسیم سحر بوی یار من دارد
که راحت دل امیدوار من دارد

نشانِ راه سلامت زِمن مپرس که عشق
زمام خاطر بی‌اختیار من دارد!


#حضرت_سعدی

درآن نفس که بمیرم
در آرزوی تو باشم
بدان امید دهم جان
که خاک کوی توباشم

به وقت صبح قیامت
که سر ز خاک برآرم
به گفت وگوی توخیزم
به جست وجوی توباشم


#حضرت_سعدی

قیامتست سفر کردن از دیار حبیب
مرا همیشه قضا را قیامتست نصیب

به ناز خفته چه داند که دردمند فراق
به شب چه می‌گذراند علی‌الخصوص غریب ؟

#حضرت_سعدی

عهد کردیم که بی دوست به صحرا نرویم
بی تماشاگه رویش به تماشا نرویم

بوستان خانه عیش است و چمن کوی نشاط
تا مهیا نبود عیش مهنا نرویم

دیگران با همه کس دست در آغوش کنند
ما که بر سفره خاصیم به یغما نرویم


#حضرت_سعدی

کاش کان دلبر عیار که من کشته اویم
بار دیگر بگذشتی که کُنَد زنده به بویم

هر کجا صاحب حسنیست ثنا گفتم و وصفش
تو چنان صاحب حسنی که ندانم که چه گویم


#حضرت_سعدی