This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
#اصلاحیه
باران که شدی مپرس این خانه ی کیست
سقف حرم و مسجد و میخانه یکیست
باران که شدی پیاله ها رو نشمار
جام و قدح و کاسه و پیمانه یکیست
باران، تو که از پیش خدا می آیی
توضیح بده عاقل و دیوانه یکیست!
با سوره ی دل اگر خدا را خواندی
حمد و فلق و نعره ی مستانه یکیست
این بی خردان خویش خدا می دانند
اینجا سند و قصه و افسانه یکیست
از قدرت حق، هرچه گرفتند به کار
در خلقت حق، رستم و موریانه یکیست
گر درک کنی خودت خدا می بینی
درکش نکنی، کعبه و بتخانه یکیست!
#مولانا❌❌❌❌
جعلی
سراینده مهدی مختار زاده
باران که شدی مپرس این خانه ی کیست
سقف حرم و مسجد و میخانه یکیست
باران که شدی پیاله ها رو نشمار
جام و قدح و کاسه و پیمانه یکیست
باران، تو که از پیش خدا می آیی
توضیح بده عاقل و دیوانه یکیست!
با سوره ی دل اگر خدا را خواندی
حمد و فلق و نعره ی مستانه یکیست
این بی خردان خویش خدا می دانند
اینجا سند و قصه و افسانه یکیست
از قدرت حق، هرچه گرفتند به کار
در خلقت حق، رستم و موریانه یکیست
گر درک کنی خودت خدا می بینی
درکش نکنی، کعبه و بتخانه یکیست!
#مولانا❌❌❌❌
جعلی
سراینده مهدی مختار زاده
#اصلاحیه
رهرو آن نیست که گه تند و گه آهسته رود
رهرو آن است که آهسته و پیوسته رود
#کاتبی_ترشیزی_نیشابوری
این بیت که با اندک تغییر در مصرع نخست[گه تند و گهی خسته رود] به صورت ضربالمثل نیز درآمده؛ از #سعدی نیست
مطلعِ غزلیست از #کاتبی_ترشیزی/نیشابوری شاعر شهیر قرن نهم هجری
در بسیاری از سایتها به اشتباه به نام #سعدی پخش شده
این بیت را دههی شصتیها باید در کتاب هنر دورهی راهنمایی به خاطر داشته باشند، بخش مربوط به خوشنویسی
منبع بیت: دیوان کاتبی نیشابوری/ترشیزی (غزلیات)، بنیاد پژوهشهای اسلامی آستان قدس رضوی، غزل شمارهٔ ۲۱۳، صفحهٔ ۱۱۸
رهرو آن نیست که گه تند و گه آهسته رود
رهرو آن است که آهسته و پیوسته رود
#کاتبی_ترشیزی_نیشابوری
این بیت که با اندک تغییر در مصرع نخست[گه تند و گهی خسته رود] به صورت ضربالمثل نیز درآمده؛ از #سعدی نیست
مطلعِ غزلیست از #کاتبی_ترشیزی/نیشابوری شاعر شهیر قرن نهم هجری
در بسیاری از سایتها به اشتباه به نام #سعدی پخش شده
این بیت را دههی شصتیها باید در کتاب هنر دورهی راهنمایی به خاطر داشته باشند، بخش مربوط به خوشنویسی
منبع بیت: دیوان کاتبی نیشابوری/ترشیزی (غزلیات)، بنیاد پژوهشهای اسلامی آستان قدس رضوی، غزل شمارهٔ ۲۱۳، صفحهٔ ۱۱۸