شـــرط هواداری ما شیـــدائی و شوریدگیست

گر یار ما خواهی شدن شــوریده و شیدا بیا

کنجی است ما را فارغ از شور و شــر دنیای دون

اینجا چو فارغ گشتی از شور و شر دنیا بیا


شهـــــریار

تصنیف ناکجاآباد
شعر :شیون فومنی
آواز:حمیدنوربخش

میر احمد سید فخری نژاد، متخلص به شیون فومنی (۳ دی ۱۳۲۵، فومن – ۲۳ شهریور ۱۳۷۷، تهران) شاعری گیلانی بود.

در زمینِ بی زمانی ناکجا آبادی ام
شهروند روستای هرچه بادابادی ام
سوی بی سویی دوخلسه مانده تا ژرفای خواب
پشت خلوت هاست آری پرسه ی اجدادی ام
گندمی تو کشتزاران از تو سرشار طلاست
جز به بوی تو نگردد آسیاب بادی ام
حس نزدیکی آهو بوده ام با خون دشت
در میان حلقه ی آب و علف بنهادی ام
چشمهای مهربانی از نظر دورم نداشت
ای بغل آیینه تن آغوش ها بگشادی ام
چیست در رویای بادآوازِ شب هنگامِ عشق
آبشار زلف تو بر شانه ی شمشادی ام
سنگ بودم مُردگی می رفت تا خاکم کند
با دمِ گُلسنگی ات دنیای دیگر دادی ام
از پری زادانِ شعرآغاز روزِ خلقتی
با خیالت دیوبندِ قلعه ی آزادی ام
گوش دار اینک زمان از من نمک گیر صداست
در صدف های تهی از شورِ دریا زادی ام
بیستون مضمون شیرینی ندارد شوخ من
موشکافِ حیرت آمد تیشه ی فرهادی ام
تاب خوار جمعه ی جنجالی ام چون کوچه باغ
روح تعطیلی است در رفتار کودکشادی ام
پیش آتش بازی چشمت، زمستان قصه ایست
از تو می گویند پیرانِ شبِ آبادی ام ...
#شیون_فومنی

صدهزاران جانِ شیرین کرده تاراج و هنوز
تیغِ او شیرین نمی‌سازد زبانِ تلخ را

طالب آملی

گَه به دل جلوه کند پرتوِ او ، گاه به چشم
قسمت این شد که در آیینه و آبش بینم

طالب آملی

گفتی که پر مساز مکرر پیامِ خویش...
خاموش قاصدا، که دلم زین خبر شکست

طالب آملی

چندین سپاه حوصله را روسیاه ساخت
دودِ دلم که بر عَلَمِ آه پرچم است ..

طالب آملی

مناجات_خواجه_عبدالله_انصاری

خدايا اگر دعوي است سخن راست است،
اگر صدق است كار راست است، اگر دعوي است نه بيداد است.

حکایت

يکی از ملوک عجم حکايت کنند که دست تطاول به مال رعيت دراز کرده بود و جور و اذيت آغاز کرده، تا بجايی که خلق از مکايد فعلش به جهان برفتند و از کربت جورش راه غربت گرفتند. چون رعيت کم شد ارتفاع ولايت نقصان پذيرفت و خزانه تهی ماند و دشمنان زور آوردند.

هر كه فريادرس روز مصيبت خواهد
گو در ايام سلامت به جوانمردى كوش
بنده حلقه به گوش از ننوازى برود
لطف كن كه بيگانه شود حلقه به گوش

باری، به مجلس او در، کتاب شاهنامه همی خواندند در زوال مملکت ضحاک و عهد فريدون.وزير ملک را پرسيد: هيچ توان دانستن که فريدون که گنج و ملک و حشم نداشت چگونه بر او مملکت مقرر شد؟ گفت: آن چنان که شنيدی خلقی برو به تعصب گرد آمدند و تقويت کردند و پادشاهی يافت. گفت: ای ملک چو گرد آمدن خلقی موجب پادشاهيست تو مر خلق را پريشان برای چه می کنی مگر سر پادشاهی کردن نداری؟

همان به كه لشكر به جان پرورى
كه سلطان به لشكر كند سرورى

ملک گفت: موجب گردآمدن سپاه و رعيت چه باشد؟ گفت: پادشاه را کرم بايد تا برو گرد آيند و رحمت تا در پناه دولتش ايمن نشينند و تو را اين هر دو نيست.

نكند جور پيشه سلطانى
كه نيايد ز گرگ چوپانى
پادشاهى كه طرح ظلم افكند
پاى ديوار ملك خويش بكند

ملک را پند وزير ناصح، موافق طبع مخالف نيامد. روی ازين سخن درهم کشيد و به زندانش فرستاد.بسی برنيامد که بنی غم سلطان بمنازعت خاستند و ملک پدر خواستند. قومی که از دست تطاول او بجان آمده بودند و پريشان شده، بر ايشان گرد آمدند و تقويت کردند تا ملک از تصرف اين بدر رفت و بر آنان مقرر شد.

پادشاهى كو روا دارد ستم بر زير دست
دوستدارش روز سختى دشمن زورآور است
با رعيت صلح كن وز جنگ ايمن نشين
زانكه شاهنشاه عادل را رعيت لشكر است

گلستان_سعدی

درویش را احتراز می باید کردن و لقمه ی هرکسی را نباید خوردن، که درویش لطیف است، در او اثر می کند چیزها و بر او ظاهر می شود.

همچنانکه در جامه ی پاک سپید، اندکی سیاهی ظاهر می شود.
اما بر جامه ی سیاه که چندین سال از چرک سیاه شده و رنگ سپیدی از او گردیده، اگر هزار گونه چرک و چربی بچکد، بر خلق و بر او ظاهر نگردد.

پس چون چنین است، درویش را لقمه ی ظالمان و حرام خواران و جسمانیان نباید خوردن. که در درویش، لقمه ی آن کس اثر کند، و اندیشه های فاسد آن از تأثیر آن لقمه ی بیگانه ظاهر شود...

فیه ما فیه

طایفه ی رندان به خلاف درویشی به در آمدند و سخنان ناسزا گفتند و بزدند و برنجانیدند.
شکایت از بی طاقتی پیش پیر طریقت برد که: چنین حالی رفت.گفت: ای فرزند، خرقه ی درویشان جامه ی رضاست، هر که در این کسوت تحمل بی مرادی نکند مدعی است و خرقه بر او حرام.
دریای فراوان نشود تیره به یک سنگ/عارف که برنجد تنک آب است هنوز

گر گزندت رسد تحمل کن
که به عفو از گناه پاک شوی

ای برادر، چو خاک خواهی شد
خاک شو، پیش از آنکه خاک شوی

کی بیشتر ازمن برات میمیره

خاطره ها

افشین آذری

مفتون خویشم کردی از

حالی که آن شب داشتی


بار دگر آن حال را

کردی اگر پیدا بیا

#شهریار

ما نهالیم، بروییم، اگر در خاکیم

شاه با ماست
چه باکست اگر رخ زردیم؟!

#مولانای_جان

اسامی حق تعالی از حصر بیرون است. تو در جیبِ خود نگر تا خود از او چه نصیب داری، و می دان که ابدالآباد از آن خواهی خوردن.

#عین_القضات

می‌گوید بدن انسان سه قسمت است: سر، سینه و شکم. برای هریک از این سه قسمت قوۀ قرینه‌ای در روح وجود دارد. عقل متعلق به سر است، اراده متعلق به سینه و اشتها متعلق به شکم. هرکدام از این قوای روحی دارای یک مثال، یا "فضیلت" هم می‌باشد. عقل سودای دانایی در سر می‌پرورد، اراده سودای شهامت و اشتها را باید جلو گرفت تا اعتدال حاصل شود. هرگاه این سه قسمت بدن باهم عمل کنند، نتیجه انسانی هماهنگ یا «صاحب فضیلت» است.



#دنیای_سوفی
#یوستین_گردر

عمارت و باغ شاپوری در شیراز

بانو مهستی

ره میخانه

ره میخانه و مسجد کدام است
که هر دو بر من مسکین حرام است
نه در مسجد گذارندم که رند است
نه در میخانه کین خمار خام است
میان مسجد و میخانه راهی است
بجوئید ای عزیزان کین کدام است
به میخانه امامی مست خفته است
نمی‌دانم که آن بت را چه نام است
مرا کعبه خرابات است امروز
حریفم قاضی و ساقی امام است
برو عطار کو خود می‌شناسد
که سرور کیست سرگردان کدام است
دیوان اشعار عطار غزل شماره 76