شیخ بایزید گفت :
به چشم یقین در حق نگریستم .
بعد از آنکه مرا از همه موجودات به درجه استغنا رسانید و به نور خود منور گردانید و عجایب اسرار بر من آشکارا کرد و عظمت هویت خویش بر من پدید آورد .
من از حق بر خود نگریستم و در اسرار و صفات خویش تامل کردم .
نور من در جنب نور حق ظلمت بود .
عظمت من در جنب عظمت حق عین حقارت گشت .
عزت من در جنب عزت حق پندار شد .
آنجا همه صفا بود و اینجا همه کدورت ...
باز چون نگاه کردم بود خود به نور او دیدم . عزت خود از عظمت و عزت او دانستم .
هرچه کردم به قدرت او توانستم ....

#تذکرة_الاولیا

و گفت:
اگر دوزخ را به من بخشند
هرگز هیچ عاشق را نسوزم
از بهر آنکه عشق
خود، او را صد بار
سوخته است...


📕 #تذکرة_الاولیا
#عطار

نقل است
که زمستانی بود و عبدالله در بازار نیشابور می‌رفت.
غلامی دید با پیرهن تنها که از سرما می‌لرزید.

گفت؛ چرا با خواجه نگویی که از برای تو جبه‌ای سازد…
گفت؛ چه گویم؟
او خود می‌داند و می‌بیند…

عبدالله را وقت خوش شد.
نعره‌ای بزد و بیهوش بیفتاد.
پس گفت؛

طریقت از این غلام آموزید….

#تذکرة_الاولیا

‏دور دور مرو که مهجور گردی؛
و نزدیکِ نزدیک میا
که رنجور گردی!

#تذکرة_الاولیا