از سیمین بهبهانی جرأت را، 
 از احمد شاملو و شعرش به کار گرفتن ابعاد لایتناهی، 
از عباس کیارستمی ریتم در نقاشی را ،
 از محمود دولت آبادی فضاسازی و خلاصه گویی، 
از فریدون مشیری دوستی و رفاقت به معنای اخص کلمه، 
از فروغ فرخزاد شفافیتِ شکننده‌ی واژه ها، 
از سهراب سپهری فروتنی و خلاصه زیستن،
 از شفیعی کدکنی روانکاوی مردمان، از احمد محمود سادگی و صفا، 
از اخوان ثالث نیاز به زیبایی و زیبا زیستن را،
 و از پدرم عشق به ایران زمین را سرمشق و هدف زندگیم قرار دادم.

#ایران_درودی
 ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌   

☆☆☆

راز درون پرده ز رندان مست پرس
کاین حال نیست زاهد عالی مقام را

#حافظ

* #بانوی نور وعشق #ایران_درّودی

نخستین‌بار كه عشق به سراغم آمد ادعای مالكیت جهان را كردم و همه‌چیز و همه‌كس را متعلق به خود دانستم، امروز كه تهی از خودخواهی‌ها و تصاحب‌ها، نگاهی عاشقانه به زندگی دارم، از هرچه هست، تنها مالک تنهایی خویشم و فروتنانه غیاب حضورم را اعلام میكنم. آری این است نظام عشق: "هیچكس نبودن".

✍🏽 #ایران_درودی
📕 در فاصله ی دو نقطه

امروز حس میکنم چیزی به زندگی بدهکار نیستم؛ چرا که بهترین و سخت‌ترین لحظات را لحظه به لحظه و به تمامی زندگی کرده‌ام.

زندگی درد را به من شناساند عشق را به من آموخت، شور و شیدایی خلاقیت را به من داد. و به من باوراند که سهم انسان از خوشبختی به اندازهٔ عشقی است که ایثار می‌کند.

📕 در فاصله‌ دونقطه
#ایران_درودی
‌

#زادروز_ایران_درودی... درّودی
(متولد ۱۱ شهریور ۱۳۱۵، دررود، نیشابور)
نقاش، نویسنده و کارگردان ایرانی

#شاملو و #ایران_درودی

احمد شاملو در سال ۱۳۵۱ با مخاطب قرار دادن خانم درودی این شعر زیبا را سروده است:

به #ایران_درودی

"پیش از تو
صورتگران
بسیار
از آمیزه‌ی برگ‌ها
آهوان برآوردند؛
یا در خطوطِ کوهپایه‌یی
رمه‌یی
که شبان‌اش در کج و کوجِ ابر و ستیغِ کوه
نهان است؛
یا به سیری و سادگی
در جنگلِ پُرنگارِ مه‌آلود
گوزنی را گرسنه
که ماغ می‌کشد.
تو خطوطِ شباهت را تصویر کن:
آه و آهن و آهکِ زنده
دود و دروغ و درد را. ــ
که خاموشی
تقوای ما نیست.

سکوتِ آب
می‌تواند خشکی باشد و فریادِ عطش؛
سکوتِ گندم
می‌تواند گرسنگی باشد و غریوِ پیروزمندِ قحط؛
همچنان که سکوتِ آفتاب
ظلمات است ــ
اما سکوتِ آدمی فقدانِ جهان و خداست:
غریو را
تصویر کن!

عصرِ مرا
در منحنی‌ تازیانه به نیش‌خطِ رنج؛
همسایه‌ی مرا
بیگانه با امید و خدا؛
و حرمتِ ما را
که به دینار و درم برکشیده‌اند و فروخته.

تمامی‌ِ الفاظِ جهان را در اختیار داشتیم و
آن نگفتیم
که به کار آید
چرا که تنها یک سخن
یک سخن در میانه نبود:
ـ آزادی!

ما نگفتیم
تو تصویرش کن!"

۱۴ اسفندِ ۱۳۵۱