دل‌مُرده از آنم که مسیحانفسی نیست
فریادم از آنست که فریادرسی نیست

از خانقه ای‌شیخ! درِ کس نگشاید؛
معلوم شد امروز که در خانه کسی نیست

ای مرغِ گرفتار که دوری ز گلستان،
واماندگی‌ات جز به‌شکستِ قفسی نیست

بگذر چو نسیم از سرِ این باغ که در وی
هر جا که گلی سر زده بی خار و خسی نیست

گر طالبِ یاری قدمی پیش نِه ای‌شیخ!
کز صومعه تا دِیرِ مغان راه بسی نیست

در سیلِ غم از جای شدن کارِ خسان است
«اهلی» چو حریفانْ سبُکی بوالهوسی نیست.

#اهلی_شیرازی

دردا که درین شهر دلی شاد نماندست
یک بنده ز بند ستم آزاد نماندست

هر جا که رَوم ناله و فریاد و فغان است
در شهر بجز ناله و فریاد نماندست

خون از مژهٔ مردمِ دلخسته روان‌است
حاجت به سرِ نشترِ فصّاد نماندست

غیر از هنرِ ظلم که در حدّ‌ِ کمال است
در هیچ هنر هیچ کس استاد نماندست

از ظلمْ حکایت چه کنم، قصّه دراز است
القصّه مگویید که شدّاد نماندست

داد از که زنم؟ چون همه بیدادگرانند
ما را هم ازین جور، سرِ داد نماندست

از خانه‌خرابی همه هم‌خانهٔ جغدیم
فریاد که یک خانهٔ آباد نماندست

ویرانه شد این مُلک و امارت نپذیرد
کز سیلِ فنا خانه ز بنیاد نماندست

از مادرِ گیتی بجز از فتنه نزاید
بهبود نمی‌بینم و بهزاد نماندست

«اهلی» مطَلب نعمت دنیا که درین عهد
فیضی بجز از لطفِ خداداد نماندست.

#اهلی_شیرازی، به اهتمام و تصحیح: حامد ربانی، انتشارات سنایی ۱۳۴۴، صص ۴۳۳ و ۴۳۴ با تلخیص

.

هر ذره ای ز صنع تو خورشید عالم است
صنع تو را چه حاجت شرح و بیان ما؟

#اهلی_شیرازی

تا گوشه‌ی چشمی به من آن سیمتن انداخت
خوبان جهان را همه از چشم من انداخت

#اهلی_شیرازی

یا رب بکرم نگاهدارنده تویی

نقش همه را رقم نگارنده تویی

هر چند که من تخم اهل میکارم

کارنده منم ولی برآرنده تویی

#اهلی_شیرازی

یا رب مهل اندر گنه اندوختنم

بنما ره علم و حکمت آموختنم

از برق کرم چراغم افروخته کن

هر چند چو شمع لایق سوختنم

#اهلی_شیرازی

به شکر حق که کند شکر حق ستایی را
کسی چه شکر کند نعمت خدایی را

کمال حکمت او میکند بنات نبات
در امهات زمین نطفه سمایی را

کسی که بر در او دولت گدایی یافت
کجا بشاهی عالم دهد گدایی را
#اهلی_شیرازی
#یا_شکور

چو شمع، بی‌تو همه آهِ سوزناک شدم
گداختم ز غمت، سوختم، هلاک شدم

تو سرونازی و من آن گیا که در قدمت
ز خاک رَستم و هم در رهِ تو خاک شدم

ز بس که سینه به ناخن همی‌کَنم از غم
ز چاک خِرقه نگه کن که سینه‌چاک شدم

از آن شده‌ست دلم جلوه‌گاهِ صورت تو
که همچو آینه از گَردِ تیره پاک شدم

به جز هلاک -چو «اهلی»- دوا ندارم هیچ
ز بس که از غم عشق تو دردناک شدم

#اهلی_شیرازی