توکل پیشه را روزی به دستِ خویش میباشد
مکد انگشتِ خود کودک چو نبوَد شیر پستان را

#غنی_کشمیری

یار با آیینه میگوید ز رویِ التفات
ساده رویان دوست میدارند رویِ ساده را

#غنی_کشمیری

عبادتی به جهان به ز خاکساری نیست
به از وضویِ عزیزان بوَد تیمم ما

#غنی_کشمیری

ما را ز آفتابِ قیامت "غنی" چه باک
دوزخ تر است از عرقِ انفعالِ ما

#غنی_کشمیری

مگر زد خنده یِ دندان نما بر وِی سگِ لیلی
که از شادی نگنجد استخوان در پوست مجنون را

#غنی_کشمیری

گر محبت در میان باشد، تکلّف گو مباش
شیرِ مادر در حلاوت بی نیاز از شکّر است

#غنی_کشمیری

گر میسّر نشد اسباب نشاطم غم نیست
پیشِ من چینِ جبین از لبِ خندان کم نیست

#غنی_کشمیری

عاشق به فنا سیر ز معشوق نگردد
ماهی طلبِ آب کند گرچه غذا شد

#غنی_کشمیری

تا کار تو بیداری شبهای دراز است
چشمت در فیضی است که بر روی تو باز است

افتادن و برخاستن باده پرستان
در مذهب رندان خرابات نماز است

می نیست چو در کاسه مرا رعشه در اعضاست
دستم بنظر پنجهٔ طنبورنواز است

چون بال گشایم که درین صیدگه دهر
از دام همه روی زمین سینهٔ باز است

گر پردهٔ ناموس کسی از ناخن مطرب
در بزم طرب پاره نشد پردهٔ ساز است

#غنی_کشمیری

می‌برد ره به کمال آدم خاکی ز سفر

می‌شود کاسه‌ی گل، ساخته از گردیدن

#غنی_کشمیری