تا هوش هست در سرِ من، گریه می‌کنم
کو یک‌دو جام باده، که بی‌هوشی آورد

بر یادِ ما پیاله بنوشید همدمان
اما نه آن‌قدَر که فراموشی آورد!

#سلیم_تهرانی

دهد به خلوتِ دل وعده‌ی وصالْ مرا
هزار حیف کسی نیست تا گواه شود!

#سلیم_تهرانی

قدم برون نگذارم ز آستانه‌ی خویش
چو آینه همه عمرم چراغِ خانه‌ی خویش
به کار خویش کنم ناله، گو کسی مشنو
کمان کشیده‌ام، اما خودم نشانه‌ی خویش
چو مرغ باش در آیین عافیت‌طلبی
که وقت شام چو شد، می‌رود به خانه‌ی خویش
چه‌گونه سرزند از دل نوای آزادی
مرا که حلقه‌ی دام است آشیانه‌ی خویش
به دست خویش کن اصلاح خود، که مغروران
به موی خود نگذارند غیر شانه‌ی خویش
چه فرق از وطن و غربت، این‌چنین که من‌ام
چو عکس آینه، دائم غریبِ خانه‌ی خویش
به زیر چرخ، ترقی سلیم ممکن نیست
در آسیا نتوان سبز کرد دانه‌ی خویش

(#سلیم_تهرانی. دیوان. «غزل‌ها». با مقدمه و تصحیح #محمد_قهرمان. تهران: نگاه. ١٣٨٩. چاپ ١. صفحه‌ی ٢۴٧.)

دامانِ روزگار فراخ است، مِی بنوش
شاید گشایشی رسدَت، تنگدل مباش!

هرگز مباش در پیِ لغزیدنِ کسی
تا خاکِ راهِ خلق توان بود، گِل مباش!

#سلیم_تهرانی

گویند عافیت‌نام در این چمن گلی هست
یارب چه بوی دارد، آیا چه رنگ باشد

افلاک در سماع‌اند از کینه‌جوییِ خلق
بر اهل فتنه عید است روزی که جنگ باشد

#سلیم_تهرانی

شهر از جلوه‌اش خراب ولی
کوچه ی انتظار آبادان

از نسیمم زیان رسد که شده ست
خانه‌ام از غبار آبادان

#سلیم_تهرانی

همچو پروانه ز فکرِ انتقام آسوده‌ایم
ما که کارِ شمع را با آفتاب انداختیم...

نیست غیر از نرم‌گفتاری، درشتی را علاج
کوه را زآهسته‌گویی از جواب انداختیم!

#سلیم_تهرانی

از ورطه‌ای که مقصدِ ما جز خطر نبود
نشکسته رفت کشتی ما بر کنار، حیف

بی‌کار نیستیم، ولی در جهان "سلیم"
کاری نمی‌کنیم که آید به کار، حیف

#سلیم_تهرانی

در کویِ بی‌وفایان دانی سرشکِ من چیست؟
چون پیشِ اهلِ کوفه، تسبیح ِکربلایی...

#سلیم_تهرانی

حرف، چون در وقتِ خود باشد به جایی می‌رسد
از تو دارم شِکوه‌ها، اما قیامت می‌کنم...

#سلیم_تهرانی