ما عاشق و رند و مست و عالم سوزیم
با ما منشین اگر نه بدنام شوی..

#حافظ

خُرَّم آن روز کز این منزلِ ویران بروم
راحتِ جان طلبم و از پِیِ جانان بروم

#حافظ

مَحمِلِ جانان ببوس، آنگه به زاری عرضه دار

کز فِراقت سوختم ای مهربان فریادرس

#حافظ

قصر فردوس
به پاداش عمل می‌بخشند
ما که رندیم و گدا
دیر مغان ما را بس...
#حافظ

ندانم نوحۀ قُمری ،

به طرْفِ جویبار ، از چیست؟ ،






مگر ، او نیز همچون من ،

غمی دارد شبانروزی؟ ،






#حافظ

بیا تا گل برافشانیم و مِی در ساغر اندازیم
فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو دراندازیم

#حافظ

دل بی‌ تو به جان آمد وقت است که بازآیی

#حافظ

‌
‏اونجایی که حضرت #حافظ میگه:

"دانی که چرا سِرّ نهان با تو نگویم؟
طوطی صفتی... طاقتِ اسرار نداری!"

خیلیارو شسته گذاشته کنار!
حکایت بعضی از آدمای دورمونه...

‌
عموما حسادت، از بی‌هنری
یا به تعبير دهخدا، فقدان فضل نشأت می‌گیره؛
تا جایی که جناب #حافظ فرمودن:

"کمالِ سِرِّ محبت ببین، نه نقصِ گناه
که هرکه بی‌هنر اُفتَد، نظر به عیب کند..."

‌
‏اسکار بی‌جواب‌ترین سوال
میرسه به این بیت حضرت #حافظ:

"گر برکنم دل از تو و بردارم از تو مهر
آن مهر بر که افکنم؟ آن دل کجا بَرم؟ "