‌
ای مستان خیزید که هنگام صبوحست
هر دم که درین حال زنی دام فتوحست

آراست همه صومعه مریم که دم صبح
صاحبت خبر گلشن و نزهتگه روحست


#سنایی

مردی که به راه عشق جان فرساید
باید که بدون یار خود نگراید

عاشق به ره عشق چنان می‌باید
کز دوزخ و از بهشت یادش ناید

#سنایی
- رباعی شمارهٔ ۱۸۰

اَلا ای لعبتِ ساقی ،

ز مِی پُر کن مرا جامی ،





که پیدا نیست کارم را ،

درین گیتی ، سرانجامی ،





#سنایی

کنون چون توبه بشکستم ،

به خلوت با تو بنشستم ،





ز مِی باید که در دستم ،

نهی هر ساعتی ، جامی ،





#سنایی

نباید خورد چندین غم ،

بباید زیستن خرّم ،





که از ما اندرین عالَم ،

نخواهد ماند جز نامی ،





#سنایی

تا دل من صید شد در دام عشق
باده شد جان من اندر جام عشق

آن بلا کز عاشقی من دیده‌ام
باز چون افتاده‌ام در دام عشق

در زمانم مست و بی‌سامان کند
جام شورانگیز درد آشام عشق

من خود از بیم بلای عاشقی
بر زبان می‌نگذرانم نام عشق

این عجب‌تر کز همه خلق جهان
نزد من باشد همه آرام عشق

جان و دین و دل همی خواهد ز من
این بدست از سوی جان پیغام عشق

جان و دین و دل فدا کردم بدو
تا مگر یک ره برآید کام عشق

#سنایی

هر زمان از عشق جانانم وفایی دیگر است
گرچه او را هر نفس بر من جفایی دیگر است

من بر او ساعت به ساعت فتنه زآنم کز جمال
هر زمان او را به من از نو عنایی دیگر است

#سنایی

جانا بجز از عشق تو دیگر هوَسم نیست

سوگند خورَم من ، که بجای تو کَسم نیست

امروز منم عاشق بی مونس و بی‌یار

فریاد همی خواهم و فریاد رسَم نیست

در عشق نمی‌دانم درمانِ دلِ خویش

خواهم که کنم صبر ولی دست رسَم نیست

خواهم که به شادی نفسی با تو برآرم

از تنگ دلی جانا ، جای نفسم نیست

#سنایی

جان و دین و دل ،

فدا کردم بِدو ،




تا مگر ،

یک‌رَه برآید کامِ عشق ،




#سنایی



#یک‌ره = یک‌بار