مُصحَفِ دیوانگی دیدم ،

بخواندم آیتی ،



گشت منسوخ ،

از جنونم ، دانش و قَراییی ،





عشق ، یکتادزدِ شب‌رو بود ،

اندر سینه‌ها ،



عقل را ، خفته بگیرد ،

دزددش یکتاییی ،





پیش از این سودا ،

دل و جان عاقلِ رایِ خودند ،



بعد از آن غرقاب ،

کی باشد ترا خود راییی؟ ،





رُو ، تو در بیمارخانه‌ی عاشقی ،

تا ، بنگری ،



هر طرف ، دیوانه‌جانی ،

هر سویی ، شیداییی ،





خون ، ببین در نظمِ شعرم ،

شعر منگر ، بهرِ آنک ،



دیده و دلرا ،

به‌عشقش ، هست خون‌پالاییی ،





خون ، چو میجوشد ،

مَنَش ، از شعر ، رنگی میدهم ،



تا ، نه خون‌آلود گردد ،

جامه ، خون‌آلاییی ،





#مولانا


* مُصحَف = دفتر

ساقیا ما ز ثریا به زمین افتادیم
گوش خود بر دم شش تای طرب بنهادیم

دل رنجور به طنبور نوایی دارد
دل صدپاره خود را به نوایش دادیم

#مولانا

گر تو پنداری به حسن تو نگاری هست نیست
ور تو پنداری مرا بی‌تو قراری هست نیست

ور تو گویی چرخ می‌گردد به کار نیک و بد
چرخ را جز خدمت خاک تو کاری هست نیست

#مولانا

#روزبه‌نعمت‌الهی

من که مست از می جانم تتناهو یاهو

فارغ از کون و مکانم تتناهو یاهو
چشم مستش چو بدیدم دلم از دست برفت
عاشق چشم فلانم تتناهو یاهو

#مولانا

چه پُر است این گلستان ، ز دَمِ هزار دستان ،

که ز های و هویِ مستان ،،، تو ، می از قدح ، ندانی ،



برسان سلامِ جانم ، تو بِدان شهان ، ولیکن ،

تو ، کسی به‌هُش نیابی ،،، که سلام‌شان رسانی ،




#مولانا

در این دفتر ، بسی رمز است مرموز ،

چه باشد؟ ، گر تو ،،، زین ، رمزی بخوانی؟ ،



ازین خوشتر ،،، بهاری ، دیر یابی ،

فُرُو مگذار این را ، تا توانی ،



ز جامِ عشقِ شمس‌الدین ، شَوی مست ،

اگر از فرقهٔ زنده‌دلانی ،





#مولانا

آن کس که ترا شناخت جان را چه کند
فرزند و عیال و خانمان را چه کند

دیوانه کنی هر دو جهانش بخشی
دیوانهٔ تو هر دو جهان را چه کند

#مولانا

اندر مرضِ عشق

بجز عشق، دوا نیست


#مولانا

اِی دل
پاره پاره ام
دیدن
اوست
چاره ام

#مولانا

چو لطفش را بیفشارد هزاران نوبهار آرد
چه نقصان گر ز غیرت او زند برهم بهاری را

جمالش آفتاب آمد جهان او را نقاب آمد
ولیکن نقش کی بیند به جز نقش و نگاری را

#مولانا