امنی است مرا از تو
    امنم تویی ای مه رو 
         
یا امن دهم زین سو
                   یا راه خطر گیرم


#مولانا

دامِ دگر نهاده‌ام ، تا که مگر بگیرمش ،

آنکه بِجَست از کفم ، بارِ دگر بگیرمش ،



آنکه به دل اسیرمش ، در دل و جان پذیرمش ،

گر چه گذشت عمرِ من ، باز ، ز سر بگیرمش ،



راه بَرَم به سویِ او ، شب به چراغِ رویِ او ،

چون بِرِسَم به کویِ او ، حلقهٔ در ، بگیرمش ،






#مولانا

آنکه بی‌باده کند جانِ مرا مست ، کجاست؟ ،

وآنکه بیرون کند از جان و دلم دست ، کجاست؟ ،





جانِ جان است و ، اگر جای ندارد ، چه عجب؟ ،

اینکه جا می‌طلبد ، در تنِ ما هست ، کجاست؟ ،






#مولانا

آن ملیحان ، که طبیبانِ دلند ،

سویِ رنجوران ، به‌پرسش مایلند ،





ور ، حذر از ننگ و از نامی کنند ،

چاره‌ای سازند و ، پیغامی کنند ،




ورنه ، در دل‌شان بُوَد آن مفتکر ،

نیست معشوقی ، ز عاشق بی‌خبر ،





#مولانا

خیره چرا گشته‌ای خواجه مگر عاشقی
کاسه بزن کوزه خور خواجه اگر عاشقی

کاش بدانستیی بر چه در ایستاده‌ای
کاش بدانستیی بر چه قمر عاشقی

چشمه آن آفتاب خواب نبیند فلک
چشمت از او روشنست تیزنظر عاشقی

شیر فلک زین خطر خون شده استش جگر
راست بگویم مرنج سخته جگر عاشقی

ای گل تر راست گو بر چه دریدی قبا
ای مه لاغرشده بر چه سحر عاشقی

ای دل دریاصفت موج تو ز اندیشه‌هاست
هر دم کف می‌کنی بر چه گهر عاشقی

آنک از او گشت دنگ غم نخورد از خدنگ
ور تو سپر بفکنی سسته سپر عاشقی

جمله اجزای خاک هست چو ما عشقناک
لیک تو ای روح پاک نادره‌تر عاشقی

ای خرد ار بحریی دم مزن و دم بخور
چون هنرت خامشیست بر چه هنر عاشقی



#مولانا

#مولانا

رفت عمرم در سر سودای دل
وز غم دل نیستم پروای دل

مختاباد

حقم نداد غمی ,جز که قافیه طلبی
ز بهر شعر و از آن هم خلاص داد مرا

بگیر و پاره کن این شعر را چو شعر کهن
که فارغست معانی ز حرف و باد و هوا


#مولانا