در نظربازیِ ما ، بی‌خبران حیرانند ،

من چُنینم که نمودم ، دگر ایشان دانند ،
#من_چنینم_که_نمودم_دگر_ایشان_دانند ،




عاقلان ، نقطهٔ پرگارِ وجودند ، ولی ،

عشق داند ، که در این دایره ، سرگردانند ،




جلوه‌گاهِ رخِ او ، دیدهٔ من تنها ، نیست ،

ماه و خورشید ، همین آینه می‌گردانند ،




عهدِ ما ، با لبِ شیرین‌دهنان ، بست خدا ،

ما همه بنده و ،،، این قوم ، خداوندانند ،




مُفلِسانیم و ، هوایِ مِی و مُطرب ، داریم ،

آه ، اگر خرقهٔ پشمین ، به گِرو نَسْتانند ،




وصلِ خورشید ، به شب‌پَرِّهٔ اَعْمی ، نرسد ،

که در آن آینه ، صاحب‌نظران ، حیرانند ،




لافِ عشق و ، گِلِه از یار؟ ،،، زَهی لافِ دروغ ،

عشقبازانِ چُنین ، مستحقِ هجرانند ،




مگرم چشمِ سیاهِ تو ، بیاموزد کار ،

ورنه ، مستوری و مستی ، همه کس نَتْوانند ،




گر ، به نُزهَتگَهِ ارواح ، بَرَد بویِ تو ، باد ،

عقل و جان ، گوهرِ هستی ، به نثار افشانند ،




زاهد ، ار رندیِ حافظ نکند فهم ،،، چه شد؟ ،

دیو ، بُگْریزَد از آن قوم ،،، که قرآن خوانند ،
#دیو_بگریزد_از_آن_قوم_که_قرآن_خوانند ،




گر شوند آگه از اندیشهٔ ما ، مُغبَچِگان ،

بعد از این ، خرقهٔ صوفی ، به گِرو نَسْتانند ،





#حافظ