در تربت من
قد می‌کشد پشیمانی
سنگینیِ چرا در سر.


#یدالله_رویایی (۱۳۱۱ - ۱۴۰۱) شاعر بزرگ معاصر ایران، در شامگاه ۲۳ شهریور ۱۴۰۱ در پاریس درگذشت.فقدان این شاعر تاثیرگذار را به همه‌ی دوستدارانش تسلیت می‌گوییم.

رویایی، شاید معاصرترین شاعر ایران بود. بی‌گمان  آینده بیشتر به عظمت او  پی‌خواهد برد. همچنانکه گسست شعر دهه‌ی هفتاد ایران به گونه‌‌ای وامدار اوست.

یادش گرامی باد 🥀

شعر و صدا : #یدالله_رویایی
شعرخوانی

از تو سخن از به آرامی
از تو سخن از به تو گفتن
از تو سخن از به آزادی

وقتی سخن از تو می گویم
از عاشق
از عارفانه
می گویم
از دوست دارم
از خواهم داشت
از فکر عبور در به تنهایی
من با گذر از دل تو می کردم.
من با سفر سیاه چشم تو زیباست
خواهم زیست.
من به تمنای تو
خواهم ماند
من با سخن از تو
خواهم خواند
ما خاطره از شبانه می گیریم
ما خاطره از گریختن در یاد
از لذت ارمغان در پنهان،
ما خاطره ایم از به نجواها...

من دوست دارم از تو بگویم را
ای جلوه ای از به آرامی
من دوست دارم از تو شنیدن را
تو لذت نادر شنیدن باش.
تو از شباهت، از به زیبایی
بر دیده ی تشنه ام تو دیدن باش!

#یدالله_رویایی

‏رؤیا، کاش سفیدی کاغذ همه چیز را می‌گفت. این فشار دادنِ قلم خیلی مشکل است. مشکل است که قلب این پرنده‌ی خونین در سینه بگرید ـ بلرزد ـ دست بتواند چیزی بنویسد ـ‌ کاش نگاه هم می‌نوشت. رؤیا می‌‌خواهم این نامه را به طور کلی‌ سفید برایت بفرستم ـ می‌خواستم بخوانی و بعد جواب بفرستی...

نامه‌ی ۳۰ آبان ۱۳۳۸ #هوشنگ_بادیه‌نشین به #یدالله_رویایی؛ آبادان

ـ وقتی که صبح ، فاصله‌ی دست و پلک بود ـ
صحرا پر از سپیده‌دم می‌شد
با حرف‌های مشروط
با مکث‌های لحظه به لحظه
با دست‌های من،
                   که شکل‌های مشکوک را
                   پرچین و توطئه را
                   از روی صبح برمی‌چید.


#یدالله_رویایی
یدالله رؤیایی مشهور به رؤیا (۱۷ اردیبهشت ۱۳۱۱ – ۲۳شهریور ۱۴۰۱) شاعر ایرانی بود که در دهه‌های آخر زندگی خود در پاریس زندگی می‌کرد. او در۲۳ شهریور ۱۴۰۱ در پاریس درگذشت.

همیشه آن‌که می‌رود
کمی از ما را
با خویش می‌برد....

کمی از خود را، زائر!
با من بگذار....

#یدالله_رویایی