گویند به هم مردم عالم گلهٔ خویش
پیش که روم من که ز عالم گله دارم

#صائب_تبریزی

در بزم ما به باده و جام احتیاج نیست

ما را بس است مستی ذکر مدام دوست ...


#صائب_تبریزی

هر کسی را هست صائب قبله گاهی در جهان

برگزیدم از دو عالم من جناب عشق را


#صائب_تبریزی

چون معنی بیتیم یکی، از ره معنا


در صورت اگر ما و تو را فاصله‌ای هست


#صائب_تبریزی

قدم برون منه از آستانِ خانهٔ دل
که نقدِ هر دو جهانست خزانه دل

ز کاسه سر خود فیل مست می‌گردد
ز خود شراب برآرد زمینِ خانه دل

سفر به بال و پَرِ موج می‌کند دریا
ز آه و ناله خویش است تازیانه دل

ز نقطه راه به منزل بَرند، بینایان
وگرنه نیست خط‌وخال، دام‌ودانه دل

فلک که نقطهٔ پرگار اوست جِرم زمین
جزیره‌ای‌ست ز دریایِ بیکرانه دل

فریب کارگشایانِ روزگار مخور
بِبر ز آه چراغی به آستانه دل

دو عالمند طلبکارِ این گهر، صائب
فتد به‌دستِ که تا گوهر یگانه دل؟

#صائب_تبریزی

تن چیست که با خاک برابر نتوان کرد؟
از کوتهی ماست که دیوار بلندست

#صائب_تبریزی

نیستم بلبل که بر گلشن ، نظر باشد مرا .
باغهای دلگشا ، در زیر پر باشد مرا !

سرمهٔ خاموشی من ، از سواد شهرهاست .
چون جرس گلبانگ عشرت ، در سفر باشد مرا .

باده نتواند برون بردن ، مرا از فکر یار .
دست دایم چون سبو ، در زیر سر باشد مرا .

در محیط رحمت حق ، چون حباب شوخ‌چشم !
بادبان کشتی ، از دامان تر باشد مرا .

منزل آسایش من ، محو در خود گشتن است .
گردبادی می‌تواند ، راهبر باشد مرا .

از گرانسنگی ، نمی‌جنبم ، ز جای خویشتن .
تیغ اگر چون کوه ، بر بالای سر باشد مرا .

می‌گذارم دست خود را ، چون "صدف" بر روی هم .
قطرهٔ آبی اگر ، همچون گهر باشد مرا .

#صائب_تبریزی

گریه ابر بهار از دل پر درد من است
چهره زرد خزان از نفس سرد من است

پسته پوچ محال است که خندان گردد
سینه چاک گواه دل پر درد من است

#صائب_تبریزی

فغان که کوهکن
ساده دل نمی داند

که راه در دل خوبان
به زور نتوان یافت …


#صائب_تبریزی

        تا توانی در جهان یک رنگ باش
قالی از صد رنگ بودن زیر پا افتاده است..!

             #صائب_تبریزی