(لزوم اتحاد با یار و مقام فنا)

آن یکی آمد در یاری بزد
گفت یارش کیستی ای معتمد

گفت :"من" گفتش: برو هنگام نیست
بر چنین خوانی مقام خام نیست

خام را جز آتش هجر و فراق
کی پزد کی وا رهاند از نفاق؟ 

رفت آن مسکین و سالی در سفر
در فراق دوست سوزید از شرر

پخته گشت آن سوخته پس باز گشت
باز گرد خانهٔ همباز گشت

حلقه زد بر در به صد ترس و ادب
تا بنجهد بی‌ادب لفظی ز لب

بانگ زد یارش که بر در کیست آن
گفت بر در هم توی ای دلستان

گفت اکنون چون منی ای من در آ
نیست گنجایی دو "من" را در سرا

#حضرت_مولانا
#مثنوی_معنوی
#اشو

مستور و مست هر دو چو از یک قبیله‌اند
ما دل به عشوه که دهیم اختیار چیست

راز درون پرده چه داند فلک خموش
ای مدعی نزاع تو با پرده دار چیست

سهو و خطای بنده گرش اعتبار نیست
معنی عفو و رحمت آمرزگار چیست..



حافظ

گفت خِرَد ترک کن عشقِ بتان، چون کنم؟
کرد به لطف آن صنم جان جهانی اسیر
در غم هجران او صبر و دل من کجا
چون بشکیبد مرا دیده از آن بی نظیر

جهان ملک خاتون

آن نغمه که چون گام نهد بر گذر هوش
جان رقص کنان بر سر آن رهگذر آید

آن نغمهٔ شیرین که پرد روح به سویش
مانند مگس کاو به سلام شکر آید

وحشی بافقی

از صبا پرس که ما را همه شب تا دم صبح
بوی زلف تو همان مونس جان است که بود

طالب لعل و گهر نيست وگرنه خورشيد
همچنان در عمل معدن و کان است که بود

حافظ

از بس مواظب بودم
تا کسی را نشکنم
به خودم که نگاه میکنم تکه تکه ام...

ایلهان_برک


در دل تنگم خموشی می‌کند انبار حرف
محرمی کو تا بگویم اندک از بسیار حرف

حرف‌های پختهٔ سنجیده دارم در درون
گر به نطق آیم توانم گفت صد طومار حرف

محرمی خواهم که دریابد به حدس صایبش
از لب خاموش من بی‌منت اظهار حرف

فیض_کاشانی

من از زنانی حرف میزنم
که نامشان معادل معجزه است ...
من از فروغ ها
از سیمین ها،
از پروین اعتصامی ها
از آهو خانم ها حرف میزنم
از تمام آنهایی که خریدار "ترس" نبودند
از آنهایی که چو کوه ایستادند
و نشان دادند زن بودن، بالاتر از معجزه است.

دزد پیری را به دام انداختن.....


شعر پروین اعتصامی

با صدای همای

زادن و کشتن و پنهان کردن
دهر را رسم و ره دیرین است

خرّم آن کس که در این محنت‌گاه
خاطری را سبب تسکین است

پروین اعتصامی

شناخت ورای همه است

باختست و شناخت است. بعضی را داد و عطا هست، اما شناخت نیست، و بعضی را شناخت هست، اما باخت نیست. اما چون این هر دو باشد، عظیم موافق کسی باشد. این چنین کس بی نظیر باشد. نظیر این مثلا مردی راه میرود اما نمی داند که این راهست یا بیراهی، میرودعلی العمیا، بوک آواز خروسی یا نشان آبادانی ای پدید آید. کو این، و کو آن که راه می داند ومیرود و محتاج نشان و علامت نیست؟ کار او دارد. پس، شناخت ورای همه است.

#فیه_ما_فیه
#مولانا


باختست و شناخت یعنی در ازای از دست دادن ، معرفتی حاصل میشود.

غزل شمارهٔ ۴۷ سعدی

خوانش : بهرام نامدار علی‌آبادی

گر آتش دل نیست پس این دود چراست
ور عود نسوخت بوی این عود چراست

این بودن من عاشق و نابود چراست
پروانه ز سوز شمع خشنود چراست

رباعی_مولانا


لذت و رنج چنان به هم وابسته‌اند که
اگر کسی قصد حداکثر بهره‌مندی
از لذت را داشته باشد، ناگزیر است
بیشترین مقدار ممکن از رنج را بچشد!

آلن_دوباتن

سالار عقیلی
کوی عشق
#New

رو سر بنه به بالین تنها مرا رها کن
ترک من خراب شبگرد مبتلا کن
ماییم و موج سودا شب تا به روز تنها
خواهی بیا ببخشا خواهی برو جفا کن
خیره کشی است ما را دارد دلی چو‌ خارا
بکُشد کسش نگوید تدبیرخون بها کن
بر شاه ِخوب رویان واجب وفا نباشد
ای زرد روی عاشق تو صبر کن وفا کن
دردی است غیر مردن کآن را دوا نباشد
پس من چگونه گویم کاین درد را دوا کن
در خواب دوش پیری در کوی عشق دیدم
با دست اشارتم کرد که عزم سوی ما کن

مولانا

بیرون
رنگِ خوشِ سپیده‌دمان
ماننده‌یِ یکی نتِ گم‌گشته
می‌گشت پرسه‌پرسه‌زنان روی
سوراخ‌های نی
دنبالِ خانه‌اش،،
در قفلِ در کلیدی چرخید،
رقصید،
بر لبانش لبخندی
چون رقصِ آب بر سقف
از انعکاسِ تابشِ خورشید..

احمد شاملو

برقص که با چرخش‌ات،
عشق را به زمین می‌رسانی

و با گام‌های موزونت،
دنیای خاکستری را سبز می‌کنی.

عیب شیرین‌دهنان نیست که خون می‌ریزند


جرم صاحب‌نظران‌ست که دل می‌‌بندند!



#سعدی

ز چه ترسیم که خورشید کمین لشکر اوست
که ز نورست مر او را سپر و تیغ و سنان

این همه رفت، بماناد شعاع رویت
که هر آنک رخ تو دید ندارد سر جان

یک زبانه‌ست از آن آتش خود در جانم
که از آن پنج زبانه‌ست مرا پیچ زبان

#مولانای_جان

مثل او نقش نگردد به نظر در دیده
هیچ دیده بندیدست مثال سلطان

لیک از جستن او نیست نظر را صبری
از ملک تا بسمک از پی او در دوران


#مولانای_جان

جز آستان توام در جهان پناهی نیست
سر مرا بجز این در حواله گاهی نیست

عدو چو تیغ کشد من سپر بیندازم
که تیغ ما بجز از ناله‌ای و آهی نیست

چرا ز کوی خرابات روی برتابم
کز این به هم به جهان هیچ رسم و راهی نیست


حافظ

خوب خوبی را کند جذب این بدان
طیبات طیبین بر وی بخوان

در جهان هر چیز چیزی جذب کرد
گرم گرمی را کشید و سرد سرد

قِسم باطل ، باطلان را می کشند
باقیان از باقیان هم سر خوشند

ناریان مر ناریان را جاذبند
نوریان مر نوریان را طالبند



مولانا