«چه آتش ها»
خواننده : #همایون_شجریان
شعر: #محمدعلی_بهمنی
آهنگساز: #علی_قمصری

دریا
#مهستی
ترانه سرا #محمدعلی_بهمنی
آهنگساز #صدرالدین_مهوان

تنها و دل گرفته و بیـزار و بی امید
از حال من مپـرس که بسیار خسته ام

#محمدعلی_بهمنی
#کادر_درمان
#کرونا

پنهان كه پشت صورتک پير سالی‌ام
آيينه نيز فهم نيارد چه حالی‌ام

گل كرده باز شيطنتم بعد سالها
بايد بيایی و بدهی گوشمالی‌ام

آنقدر پرسه ميزنم اين كوچه را كه تا
باور كنی كه گمشده‌ی اين حوالی‌ام

من كه به رستخيز زبان وا نمی‌كنم
فرياد می‌شوم كه: بدون تو خالی‌ام

حالا تو خيره‌ای به من و شرم جاری‌ام
می‌آورد به ياد تو شايد زلالی‌ام

در اين محله باز به دنبال چيستی؟
در اين محله؟ دربه‌در خوش‌خيالی‌ام

باز آمدم كه از تو بگيرم سراغ خويش
دارم كه لال می‌شوم از بی‌سوالی‌ام

با خويشِ خويش: رنگ پريده! چه گونه‌ای؟
با خويشِ خويش: عالی‌ام ای خويش عالی‌ام

زنجيره‌ای‌ست عشق و تفاوت نمی‌كند
پيرانه نيز، حلقه‌ای از اين توالی‌ام

آن قالی‌ام كه ارزشم افزوده می‌شود
وقتی كه در تهاجمی از پايمالی‌ام

خاكم كه موزه‌های جهان غبطه می‌خورند
بر شوكت هميشه‌ی روح سفالی‌ام


#محمدعلی_بهمنی

در این زمانهٔ بی های و هوی لال پرست
خوشا به حال کلاغان قیل و قال پرست

چگونه شرح دهم لحظه لحظهٔ خود را
برای این همه ناباور خیال پرست؟

به شب نشینی خرچنگ‌های مردابی
چگونه رقص کند ماهی زلال پرست؟

رسیده‌ها چه غریب و نچیده می‌افتد
به پای هرزه علف‌های باغ کال پرست

رسیده‌ام به کمالی که جز اناالحق نیست
کمال، دار برای من کمال پرست

هنوزم زنده‌ام و زنده بودنم خاری‌ست
به چشم تنگی نامردم زوال پرست


#محمدعلی_بهمنی

با پای دل قدم زدن آن هم کنار تو 
باشد که خستگی بشود شرمسار تو 

در دفتر همیشهٔ من ثبت می‌شود 
این لحظه‌ها عزیزترین یادگار تو 

از هر طرف نرفته به بن‌بست می‌رسیم
نفرین به روزگار من و روزگار تو

تا دست هیچ‌کس نرسد تا ابد به من 
می‌خواستم که گم بشوم در حصار تو 

احساس می‌کنم که جدایم نموده‌اند 
همچون شهاب سوخته‌ای از مدار تو 

آن کوپهٔ تهی منم آری که مانده‌ام 
خالی‌تر از همیشه و در انتظار تو 

این سوت آخر است و غریبانه می‌رود 
تنهاترین مسافر تو از دیار تو 

هرچند مثل آینه هر لحظه فاش‌تر
هشدار می‌دهد به خزانم بهار تو
 
اما در این زمانهٔ عسرت، مس مرا 
ترسم که اشتباه بسنجد عیار تو

#محمدعلی_بهمنی
از «گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود»

⫸ خواننده : #رامش

رودخونه ها ...
شعر: #محمدعلی_بهمنی
آهنگ: #صادق_نوجوکی
روایتی از داستان "ماھی سياه کوچولو"
اثر #صمد_بهرنگی

رودخونه ها

با پای دل قدم زدن آن هم کنار تو
باشد که خستگی بشود شرمسار تو
در دفتر همیشهٔ من ثبت می‌شود
این لحظه‌ها، عزیزترین یادگار تو
تا دست هیچ کس نرسد تا ابد به من
می‌خواستم که گم بشوم در حصار تو
احساس می‌کنم که جدایم نموده‌اند
همچون شهاب سوخته‌ای از مدار تو
آن کوپهٔ تهی منم آری که مانده‌ام
خالی‌تر از همیشه و در انتظار تو
این سوت آخر است و غریبانه می‌رود
تنهاترین مسافر تو از دیار تو
هر چند مثل آینه هر لحظه فاش‌تر
هشدار می‌دهد به خزانم بهار تو
اما در این زمانه‌ی عسرت مس مرا
ترسم که اشتباه بسنجد عیار تو
از هر طرف نرفته به بن بست می‌رسیم
نفرین به روزگار من و روزگار تو

#محمدعلی_بهمنی

گاهی چنان بدم که مبادا ببینی‌ام
حتــی اگـــر به خلوت رویــا ببینی‌ام
من صورتم به صورت شعرم شبیه نیست
بر ایــن گمـــان مباش کـه زیبا ببینی‌ام
شاعر شنیدنی‌ست ولی میل، میلِ توست
آمــاده‌ای کـه بشنـــوی‌ام، یاببینی‌ام
این واژه‌ها صراحتِ تنهایـی من‌اند
با این همه مخـواه که تنها ببینی‌ام
مبهوت می‌شوی اگر از روزن‌ات شبی
بی خویش در سماع غزل‌ها ببینی‌ام
یک قطره‌ام و گاه چنان موج می‌زنم
در خود، کــه ناگزیــری دریـــا ببینی‌ام
شب‌های شعرخوانی من بی‌فروغ نیست
امـــا تــو با چـــراغ بیـــا تـــــا ببینی‌ام

#محمدعلی_بهمنی