خیام خوانی بوشهری ها💚💙🩷

مولانا مثل حافظ بدون آن که وجود شر و نقص را انکار کند آن را مستند کمال صانع می داند و این جا برای تبیین این مدعا، نقاشی را مثال می آورد که دو گونه نقش می سازد؛
(نقش های صاف و نقشی بی صفا)


پیداست که هر دو گونه نقش، نشان استادی اوست و آن نقشی که چیز زشت را تصویر می کند نشان زشتی نقاش نیست نشان آنست که حتی به زشتی هم حیات و وجود می بخشد.

این که زشت را در کمال زشتی می کشد، برای آنست که تا کمال مهارت و قدرت خویش را نشان دهد و البته اگر این نقاش نتواند نقش زشت را تصویر کند، ناقص است و استاد کامل نیست.

این مقایسه قطع نظر از اشکالی که در تشبیه هست نشان می دهد که خداوند چرا هم کافر و منافق را می آفریند و هم مومن مخلص را. بدین گونه کافر و مومن هر دو بر کمال قدرت وی شاهدند و هر یک نیز به شیوه ی خویش در مقابل وی ساجدند.

نهایت آن که مومن که طالب رضاست، از روی قصد و طوعا در پیشگاه وی به سجده در می آید، کافر هم هر چند قصد دیگر دارد لامحاله کرها اظهار یزدان پرستی می کند و بدین گونه او نیز مثل مومن در تحقق دادن به کمال عالم و در تنفیذ حکم و مشیت الهی نقش خود را ایفا می کند.


عبدالحسین زرین کوب
نردبان شکسته، ص۳۵۰

کرد نقاشی دو گونه نقش ها
نقش های صاف و نقش بی صفا

نقش یوسف کرد و، حور خوش سرشت
نقش عفریتان و ابلیسان زشت

هر دوگونه نقش استادی اوست
زشتی او نیست، آن رادی اوست

زشت را در غایت زشتی کند
جمله زشتی ها به گردش بر تند

تا کمال دانشش پیدا شود
منکر استادیش رسوا شود

به یاد بانوی آواز ایران #هایده

اجرای بی نظیر #همایون_شجریان
و استاد #انوشیروان_روحانی
برای اولین بار

۲۲ دی ماه ۱۴۰۲
مونترال کانادا

هیچ انسانی بی دلیل وارد زندگی شما نمیشود

ساقی بده پیمانه ای
زان می که بی خویشم کند
بر حسن شورانگیز تو
عاشق تر از پیشم کند

رهی معیری
زندگی را چاشنی دیوانگی شاید…..

مسیح را دیدند به شتاب و مضطرب از راهی می‌گذشت. علتش را پرسیدند.
گفت: رهایم کنید که او اکنون می‌رسد.
پرسیدند چه کسی؟
گفت: آن نادان و ابله.
گفتند: با دمِ عیسوی مُرده، زنده کرده‌ای، نابینا شفا داده‌ای و بیمار لاعلاج را درمان نموده‌ای. او را نیز با نَفَسِ عیسایی از این جهل برهان.
مسیح گفت: آری همه را توانستم، اما از علاج این درمانده‌ام.

مولوی

آن کو ندید رنجی،
رنج کسان نداند..

#امیر_خسرو_دهلوی


تا رنج تحمل نکنی،
گنج نبینی

تا شب نرود،
صبح پدیدار نباشد...

#سعدی

در دست بانویی، به نخی گفت سوزنی
کای هرزه ‌گرد بی سر و بی پا چه می ‌کنی

ما میرویم تا که بدوزیم پاره ‌ای
هر جا که میرسیم، تو با ما چه می ‌کنی

خندید نخ که ما همه جا با تو همرهیم
بنگر به روز تجربه تنها چه می ‌کنی

پندار، من ضعیفم و ناچیز و ناتوان
بی اتحاد من، تو توانا چه می ‌کنی

#پروین_اعتصامی

" لطف و قهر الهی "

گوته، شاعر و نویسنده نامی آلمانی، چه بسیار که مست و مدهوشِ گفتارهای بی پرده الهی بوده است که خداوند گویی در سفینه ای به عظمت ابر از پرده غیب به در آمده و حماسه پادشاهی خود را بر ملک و ملکوت به گوش جهانیان می رساند که رعد و برق و باران و تگرگ از نشانه های حضور من و از تجلیات جمال و جلال من است گاهی به لطف و گاهی به قهر. همین تجلی جمال و جلال است که مولانا را به حمد و تسبیح وا می دارد:

چون رعد و برق می خندد ثنا و حمد می گویم
چو چرخِ صافِ پر نورم به گردِ ماه گردانم

برگرفته از کتاب "در صحبت قرآن"
به قلم حسین الهی قمشه ای

شریعت آن است که او را پرستی،
و طریقت آن است که او را طلبی،
و حقیقت آن است که او را بینی.

‎شيخ شبلي

داستان رستم و سهراب
#آمدن_تهمینه_دختر_شاه_سمنگان_نزد_رستم

فردوسی « شاهنامه » سهراب »
بخش ۴
( #قسمت_سوم )


                

۲۷

ترااَم کنون ، گر بخواهی مرا ،

نبیند همی ، مرغ و ماهی مرا ،

#ترااَم کنون = اکنون مالِ تو هستم - اکنون برای تو هستم

۲۸

یکی آنکه بر تو ، چنین گشته‌ام ،

خِرَد را ، ز بهرِ هوا کُشته‌ام ،

* یکی آنکه بر تو چنین گشته‌ام = یک دلیل که برای تو اینگونه شدم .

۲۹

و دیگر که ، از تو ، مگر کردگار ،

نشانَد یکی کودکم در کنار ،

۳۰

مگر چون تو باشد ، به مردی و زور ،

سپهرش ، دهد بهره ، کیوان و هور ،

۳۱

سه دیگر که ، رَخشَت به جای آوَرَم ،

سمنگان ، همه زیرِ پای آوَرَم ،

۳۲

سخن‌هایِ آن ماه ، آمد به بُن ،

تهمتن ، سراسر شنید آن سُخُن ،

* آمد به بُن = تمام شد

۳۳

چو رستم ، بدانسان پری‌چهره دید ،

ز ، هر دانشی ، نزدِ او بهره دید ،

۳۴

دگر آنکه ،، از رخش داد آگهی ،

ندید ایچ فرجام ،، جز فرَّهی ،

۳۵

برِ خویش خواندش ، چو سروِ روان ،

بیامد خرامان ،، برِ پهلوان ،

۳۶

بفرمود : تا ، موبدی پُرهنر ،

بیاید ،، بخواهد وِرا از پدر ،

۳۷

بشد دانشومند ، نزدیکِ شاه ،

سخن گفتی از پهلوانِ سپاه ،


* دانشومند = دانشمند

۳۸

خبر چون به شاهِ سمنگان رسید ،

از آن شادمانی ، دلش بردَمید ،

۳۹

ز پیوندِ رستم ، دلش شاد گشت ،

بسانِ یکی سروِ آزاد ، گشت ،





بخش ۵ : چو نه ماه بگذشت بر دخت شاه

بخش ۳ : چو نزدیک شهر سمنگان رسید



ادامه دارد 👇👇👇

عطار « الهی نامه » « آغاز کتاب »
بسم الله الرحمن الرحیم
( #قسمت_ششم )




۸۱

چو در وقتِ بهار ، آئی پدیدار ،

حقیقت ، پرده برداری ، ز رخسار ،

۸۲

فروغِ رویَت ، اندازی سویِ خاک ،

عجایب نقشها ، سازی سویِ خاک ،

۸۳

بهار و نسترن پیدا نماید ،

ز رویَت ، جوشِ گُل ، غوغا نماید ،

۸۴

گُل ، از شوقِ تو ،، خندان در بهارست ،

از آنش ،،، رنگهایِ بی‌شمارست ،

۸۵

نهی بر فرقِ نرگس ،، تاجی از زر ،

فشانی بر سرِ او ،، زَابر ، گوهر ،


#زابر = از ابر

۸۶

بنفشه ،، خرقه‌پوشِ خانقاهت ،

فگنده سر به‌بَر ، از شوقِ راهت ،

۸۷

چو سوسن ، شُکر گفت ، از هر زبانت ،

ازآن ، افراخت سر ، سویِ جهانت ،

۸۸

ز عشقت ، لاله هر دَم ، خونِ دل خورد ،

ازاین ماندست ،، دل ، پُر خون و ،،، رُخ ، زرد ،

۸۹

همه ، از شوقِ تو ، حیران برآیند ،

به سویِ خاکِ تو ، ریزان درآیند ،

۹۰

هر آن وصفی که گویم ،، بیش از آنی ،

یقین دانم که ، بی‌شک ،،، جانِ جانی ،

۹۱

توئی چیزی دگر ، اینجا ندانم ،

بجز ذاتِ ترا ،، یکتا ندانم ،

۹۲

همه ، جانا توئی ،،، چه نیست ، چه هست ،

ندیدم جز تو ،، در کَونَین ، پیوست ،

۹۳

ز تو بیدارم و ،، از خویش ، غافل ،

مرا ، یا رب ،، توانی کرد واصل ،

۹۴

منم از دردِ عشقت ،، زار و مجروح ،

توئی جانا ،، حقیقت ، قوّةِ روح ،

۹۵

منم حیران و سرگردانِ ذاتت ،

فرومانده به دریای صفاتت ،

۹۶

منم ، دُرّ وصالت را ، طلب‌گار ،

درین دریا ، بماندستم گرفتار ،



#عطار

خداوندا باران رحمتت را از ما دریغ مکن ....
آلودگی های جسم و روح ما را بشوی
سرزمین ما را از غبار پاک کن ...
تنها تو قادر و توانایی....🌹🙏

از طنزهای تلخ روزگار ماست.

بی اختیار یاد این نوشته سیمین بهبهانی افتادم که:《وای که ردپای دزد آبادی ما چقدر شبیه چکمه های کدخداست》؟؟!!!

یکی می گفت :
دزد چکمه های کدخدا را دزدیده ؛
دیگری میگفت:
چکمه های دزد شبیه چکمه کدخدا بوده و هر کسی بطریقی واقعیت را توجیه میکرد.
دیوانه ای فریاد برآورد که :
مردم ! دزد خود کدخداست!!! اما اهل آبادی پوزخندی زدندو گفتند؛
کدخدا !! به دل نگیر او دیوانه و مجنون است.
ولی فقط کدخدا فهمید که تنها عاقل آبادی اوست.
از فردای آن روز دیگر کسی آن مجنون را ندید و وقتی احوالش را جویا می شدند، کدخدا میگفت دزد او را کشته است!!!

کدخدا واقعیت را میگفت ولی درک مردم از واقعیت فرسنگها فاصله داشت شاید هم از سرنوشت مجنون می ترسیدند!

چون در آن آبادی؛
دانستن بهایش سنگین بود!!!
ولی نادانی، انعام داشت!!!...

حکایت بسیار زیبا و آموزنده

در جنگل الاغی با گرگی بر سر رنگ علف بحث و جدلی رخ میدهد الاغ میگوید علف سفید است و گرگ هم میگوید خیر علف سبز است و بحث آنان به زد و خورد می انجامد تا عاقبت روباه از راه می‌رسد و آن دو را پیش سلطان جنگل شیر میبرد و ماجرا را برای او تعریف میکند شیر بلافاصله دستور میدهد گرگ را زندان کنید و الاغ را آزاد ....

پس از ساعتی که الاغ از آنجا میرود گرگ را می‌آورند نزد شیر .
گرگ میگوید ای سلطان با توجه به اینکه میدانی علف سبز است چرا مرا به زندان افکندی شیر خندید و گفت

بله من هم میدانم علف سبز است تو را از این جهت به زندان انداختم که فراموش نکنی هیچگاه با الاغ جماعت بحث نکنی

🌹🌹🌹🌹🌹🌹

مثنوی یک قصه‌ای دارد حکایت یک گاو است که از صبح تا شب، توی یک جزیره سبزِ خوش آب و علف مشغول چراست. خوب می‌چرد، خوب می‌خورد، چاق و فربه می‌شود، بعد شب تا صبح از نگرانی اینکه فردا چه بخورد، هرچه به تن‌اش گوشت شده بود، آب می‌شود !
حکایت آن گاو، حکایت دل نگرانی‌های بیخود ما آدم‌هاست. حکایت‌‌ همان ترس‌هایی، که هیچ‌وقت اتفاق نمی‌افتد، فقط لحظه‌هایمان را هدر می‌دهد. یک روز چشم باز می‌کنی، به خودت می‌آیی، می‌بینی عمری در ترس گذشته و تو لذتی از روز‌هایت نبردی .
معتاد شده‌ایم، عادت کرده‌ایم هر روز یک دل‌مشغولی پیدا کنیم. یک روز غصه گذشته ر‌هایمان نمی‌کند، یک روز دلواپسی فردا ...
مدتی‌ست فکرم مشغول این تک بیتِ «باید پارو نزد وا داد» شده است. خوب است گاهی، دلمان را به دریا بزنیم، توکل کنیم و امیدوار باشیم موج بعدی که می‌آید ما را به جاهای خوب خوب می‌رساند ...
باور کنید‌‌ همان فکرش هم خوب است، شما را به جاهای خوب خوب می‌رساند !

#مثنوی_معنوی_شریف

دفتر پنجم ابیات ۲۸۵۵ الی ...

داستان جزیره سبز و گاو خوش دهان

یک جزیره ی سبز هست اندر جهان
اندرو گاوی ست تنها خوش دهان

حکایت از این قرار است که جزیره ای سرسبز وجود دارد و در آن گاوی پُرخور زندگی میکند.

گاو از صبح تا شب همه ی علفهای جزیره را خورده و چاق و فربه میشود.

اما همینکه شب فرا می رسد
فکر و خیال او را بر میدارد که فردا چه بخورم؟

دوباره صبح می دمد و آن گاو با حرص و ولع تمام تا به شب همه ی علفها را میخورد.

مجدداً شب آن نگرانی ها و خیالات یاوه به جانش می افتند.

خلاصه ی کلام سالیان سال است که آن گاو چنین حالی دارد و هرگز نشده که لحظه ای خیالش برآساید.

نفس، آن گاوست و آن دشت، این جهان
کو همی لاغر شود از خوفِ نان

در این حکایت مقصود از این گاو نفس اماره است و آن جزیره دنیا.
نفس از ترسِ فقدان نان لاغر میشود.

نفس حریص آدمی دائماً با خود میگوید فردا چکنم، هیچ فکر نمی کند که دیروز چگونه گذشت......

براستی آیا انسان برای خوردن و خوابیدن به دنیا آمده است.