ای محبوسان جهان، چاره ای نمی کنید؟!
آخر بنگرید در این صورت‌های خوب و در این عجایب‌ها ، آخر این نقش‌ها را حقیقت‌ها باشد، این صورت‌ها و خیال‌ها که بر این دیوار زندان عالم فانی است.
با چند هزارکس در عالم دوست بودی و خویش پنداشتی و رازها گفتی، اینک نقش از ایشان رفت.
برو به گورستان، سنگ‌های لحد برگیر، کلوخ‌هایشان می‌بین محو شده.
بیا تا کوتاه کنیم و این زندان را سوراخ کنیم، و به آنجا رویم که حقیقت آن نقش‌هاست که ما بر او عاشقیم.


#مجالس_سبعه
مولانای_جان

کسی را که در اندرون اندکی روشنایی نبود
پند بیرونش سود ندارد.
و هر که را در اندرون اندکی روشنایی بود
روشنایی کلام عارفان از گوش او در آید
تا اندر وی پیوندد نور سوی نور دَوَد.
اگر خواهی که در زیر خاک نروی‌
در نور گریز که نور زیر خاک نرود.

#مجالس_سبعه

«گر ترا بخت یار خواهد بود
عشق را با تو کار خواهد بود
عمر بی عاشقی مدان بحساب
کان برون از شمار خواهد بود»

#مولانای_جان
#مجالس_سبعه

«گنجینهٔ اسرار الهی ماییم
بحر درر نامتناهی ماییم

بنشسته به تخت پادشاهی ماییم
بگرفته زماه تا به ماهی ماییم»

#مولانای_جان
#مجالس_سبعه

روزی باد، به حکم توسنی، از راه سرعت حرکت، در انبان آرد پیرزنی درآمد و آن آرد پیرزن را بریخت.
پیرزن از تهور باد به تظلم به حضرت سلیمان آمدکه ای ولیعهد امر حق و ای فیصل اعاجیب مقامات و مهمات خلق، زن درویشم بادکه به حکم توست در میدان «وسخرناله الریح» میشد، فعل «ویرسل الریاح» به رسم ذات نامحسوس خود در انبان آرد من آمد و آردم بریخت.
تاوان آرد من از باد بستان، یا باد را ادبکن، تا بار دیگر گرد دست رست بیوه زنان نگردد.
سلیمان گفت: هم باد را ادب کنم و هم ترا ضمان و غرامت بکشم.
بروید از کسب زنبیل بافی من، تاوان آرد پیرزن بدهید و باد را به زندان حبس کنید تا بدانید که بادی را که نه مکلف است و نه مخاطب، از بهر حق پیرزنی حبس می‌کنند.
عدل «لمن الملک الیوم» ظالمانی راکه دل پیر و جوان را به ظلم کباب کنند، فرو نخواهدگذاشتن «ولاتحسبن الله غافلاً عما یعمل الظالمون».


#مولانای_جان
#مجالس_سبعه

این همه درین جهان خویشتن پدید می‌آرند، یکی می‌گوید: شافعی‌ام، یکی می‌گوید: حنفی‌ام، یکی می‌گوید: حنبلی‌ام، و یکی می‌گوید: اشعری‌ام، یکی می‌گوید: امیرم، یکی می‌گوید: وزیرم. کسی می‌باید که گوید: شما کسی‌اید. من باری هیچ کس نیم. وز هیچ‌جا می‌نیایم و هیچ ندانم.
ایشان همه بزرگان و سادات‌اند، یکی شیخ امام است، یکی شمس‌الاسلام، یکی خلیفه‌ی زمین است، این همه هست، پس خدای کو؟
"هنالک الولایة لله الحق" آن‌جا باشد که هیچ کس نباشد.



#مجالس_عارفان
#ابوسعید_ابوالخیر

این همه درین جهان خویشتن پدید می‌آرند، یکی می‌گوید: شافعی‌ام، یکی می‌گوید: حنفی‌ام، یکی می‌گوید: حنبلی‌ام، و یکی می‌گوید: اشعری‌ام، یکی می‌گوید: امیرم، یکی می‌گوید: وزیرم. کسی می‌باید که گوید: شما کسی‌اید. من باری هیچ کس نیم. وز هیچ‌جا می‌نیایم و هیچ ندانم.
ایشان همه بزرگان و سادات‌اند، یکی شیخ امام است، یکی شمس‌الاسلام، یکی خلیفه‌ی زمین است، این همه هست، پس خدای کو؟
"هنالک الولایة لله الحق" آن‌جا باشد که هیچ کس نباشد.



#مجالس_عارفان
#ابوسعید_ابوالخیر

‏بر دیوار نقش درخت کنند، اما چون بیفشانی میوه فرونیاید. اما آن نقش بی‌فایده نیست، از بهرِآنکه اگر کسی در زندانی زاییده شد و روی خوبان ندید، بازپرسد و فهم کند که بیرون این زندان عالمیست و چنین صورتهای زیباست و درختان میوه دارند؛
#آتشی درنهاد او افتد
که چنین چیزها در عالم هست و
ما زنده درگور مانده.!

#مجالس سبعه

آورده اند که ...
طاووس عارفان، #بایزید_بسطامی، یک شب در خلوت خانه ی مکاشفات، کمند شوق را بر کنگره ی کبریای او در انداخت و آتش عشق را در نهاد خود برافروخت و زبان را از عجز و درماندگی بگشاد و گفت:

«بار خدایا، تا کی در آتش هجران تو سوزم؟ کی مرا شربت وصال دهی؟»

به سِرَش ندا آمد که بایزید،
هنوز تویی ِ تو همراه توست.
اگر خواهی که به ما رسی،
خود را بر در بگذار و در آی.
 
 
#کلیات_سعدی
#مجالس_پنجگانه

مُلک توحیدمان تو داده‌ای
بی‌سابقۀ خدمت و بی‌لاحقۀ طاعت،
تاج زرّین "پوَلَقَدْ کَرَمْنَا"* بر فرق ما نهاده‌ای،
به ناشکری ما و به تقصیری ما
به تاراج قهر از سر ما برمگیر.

#مجالس_سبعه_مولانا مجلس پنجم

بخشی از آیۀ ۷۰ سورۀ اسراء: ما فرزندان آدم را گرامی داشتیم.

در طلب، پوينده چون باد باش.
زهر بيماريش چون شكر نوش كن.
دل را بگوي تا عافيت را بدرود كند.
تن را بگوي تا سلامت را تبرا دهد كه هر كه خانه‌اي بر لب دريا كند، موج بسيار بيند و هر كه دعوي محبت كند، زهر بلا و محنت بسيار چشد.

تا در نزني به هر چه داري آتش

هرگز نشود حقيقت وقت تو خوش


#مولاناجلال‌الدين_بلخی
#مجالس_سبعه

آورده اند که قصابی گوشت به نسیه دادی و کودکی نویسنده داشتی بر دکان. فرمودی که «بنویس که "فلان چندین برد، پیش فلان چندین است. "»
روزی، مرغِ مردارخوار از هوا در پرید و یک پاره گوشت بربود.
گفت: «ای کودک، بنویس "چارکی گوشت، پیش مردارخوار داریم. "» روزی دیگر، مردار خوار به رسم عادت قصد گوشت کرد. قصاب حیله اندیشیده بود، مرغ درماند. سرش ببرید و بر قَناره در آویخت از بهرِ عبرتِ مردارخواران.
کودک گفت: «استاد، آنچه تو راست پیش مرغ نوشتم، آنچه مرغ را پیش توست، چند نویسم؟»
استاد جامه بدرید که «کارِ گوشت سهل بُوَد. اگر از بهر سر، سر خواهند، من چه کنم؟»
لاَ تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ. یعنی «اگر چنین است، در این غرقاب افتادیت، نومید مشوید.»

#مجالس_سبعه
#مولانا

حکایات مجالس سبعه
تدبیر رابعه عَدَویه

از رابعه می‌آرند رضی الله عنها که روزی خدمتکار او دو درم آورد و به دست او داد. یک درم به دست راست گرفت و یک درم به دست چپ و وقت نان خوردن بود.
گفتند: بخور.
گفت: لقمه در دهانم نهید که دستم مشغول است.
گفتند: این سهل است، آن دو درم را به یک دست بگیر.
گفت: معاذالله، آن درم جادوست و این درم جادوست، من این دو جادو را به هم دیگر جمع نکنم که ایشان هر دو چون همنشین شوند فتنه‌یی بیَندیشند، ایشان هم چون وصال یابند، تدبیر فراق ما کنند.



#مجالس_سبعه_مولانا