سرو آزاد شد آن دم که ثمر هیچ نداد
بی ثمر شو که ثمرهاست در این بی ثمری

تا سر خود نسپردیم به خاک در دوست
خاطر آسوده نگشتیم از این دربه دری

جناب فروغی بسطامی

ای باد بی‌آرام ما با گل بگو پیغام ما
کای گل گریز اندر شکر چون گشتی از گلشن جدا
ای گل ز اصل شکری تو با شکر لایقتری
شکر خوش و گل هم خوش و از هر دو شیرینتر وفا
رخ بر رخ شکر بنه لذت بگیر و بو بده
در دولت شکر بجه از تلخی جور فنا
اکنون که گشتی گلشکر قوت دلی نور نظر
از گل برآ بر دل گذر آن از کجا این از کجا
با خار بودی همنشین چون عقل با جانی قرین
بر آسمان رو از زمین منزل به منزل تا لقا
در سر خلقان می‌روی در راه پنهان می‌روی
بستان به بستان می‌روی آن جا که خیزد نقش‌ها
ای گل تو مرغ نادری برعکس مرغان می‌پری
کامد پیامت زان سری پرها بنه بی‌پر بیا
ای گل تو این‌ها دیده‌ای زان بر جهان خندیده‌ای
زان جامه‌ها بدریده‌ای ای کربز لعلین قبا
گل‌های پار از آسمان نعره زنان در گلستان
کای هر که خواهد نردبان تا جان سپارد در بلا
هین از ترشح زین طبق بگذر تو بی‌ره چون عرق
از شیشه گلابگر چون روح از آن جام سما
ای مقبل و میمون شما با چهره گلگون شما
بودیم ما همچون شما ما روح گشتیم الصلا
از گلشکر مقصود ما لطف حقست و بود ما
ای بود ما آهن صفت وی لطف حق آهن ربا
آهن خرد آیینه گر بر وی نهد زخم شرر
ما را نمی‌خواهد مگر خواهم شما را بی‌شما
هان ای دل مشکین سخن پایان ندارد این سخن
با کس نیارم گفت من آن‌ها که می‌گویی مرا
ای شمس تبریزی بگو سر شهان شاه خو
بی حرف و صوت و رنگ و بو بی‌شمس کی تابد ضیا

دیوان شمس

دیر آمدی ای نگار سرمست
زودت ندهیم دامن از دست
بر آتش عشقت آب تدبیر
چندان که زدیم بازننشست

از روی تو سر نمی‌توان تافت
وز روی تو در نمی‌توان بست
از پیش تو راه رفتنم نیست
چون ماهی اوفتاده در شست

سودای لب شکردهانان
بس توبه صالحان که بشکست
ای سرو بلند بوستانی
در پیش درخت قامتت پست

بیچاره کسی که از تو ببرید
آسوده تنی که با تو پیوست
چشمت به کرشمه خون من ریخت
وز قتل خطا چه غم خورد مست

سعدی ز کمند خوبرویان
تا جان داری نمی‌توان جست
ور سر ننهی در آستانش
دیگر چه کنی دری دگر هست؟

#حضرت_سعدی

تا نشویید بمی دفتر دانایی را
نتوان پای زدن عالم رسوایی را

آنکه سر باخت بصحرای هوس میداند
که چه سود است بسر، این سر سودایی را

سرنوشت ازلی بود که داغ غم عشق
جای دادند بدل، لاله‌ی صحرایی را

برواز گوشه نشینان خرابات را بپرس
لذت خلوت و خاموشی و تنهایی را

دعوی عشق و شکیبا، ز کجاتا بکجا
عشق درهم شکند پشت شکیبایی را

نیست جاییکه نه آنجاست، ولیکن جویید
در دل خویشتن آن دلبر هر جایی را

بروای عاقل و از دیده‌ی مجنون بنگر
تا ببینی همه سو، جلوه‌ی لیلایی را

یافتم عاقبت این نکته کزو یافته‌اند
دلفریبان همه سرمایه‌ی زیبایی را

وحدت از خاک در میکده‌ی وحدت ساخت
سرمه‌ی روشنی دیده‌ی بینایی را

#وحدت کرمانشاهی

در گذر گاه زمان

خیمه شب بازی دهر

با همه تلخی و شیرینی خود میگذرد

عشقها می میرند

رنگها رنگ دگر می گیرند

و فقط خاطره هاست

که چه شیرین و چه تلخ

دست ناخورده بجا می ماند

   #مهدی_اخوان_ثالث

چون بشد شبلی ازین جای خراب
بعد از آن دیدش جوانمردی به خواب

گفت حق با تو چه کرد ای نیک بخت
گفت چون شد در حسابم کار سخت

چون مرا بس خویشتن دشمن بدید
ضعف و نومیدی و عجز من بدید

رحمتش آمد بدان بیچارگیم
پس ببخشود از کرم یک بارگیم

خالقا بیچارهٔ راهم ترا
همچو موری لنگ در چاهم ترا

من نمی‌دانم که من اهل چه‌ام
یا کجاام یا کدامم یا که‌ام

بی‌تنی بی‌دولتی بی‌حاصلی
بی‌نوایی بی‌قراری بی‌دلی

عمر در خون جگر بگداخته
بهره‌ای از عمر ناپرداخته

هر چه کرده جمله تاوان آمده
جان به لب عمرم به پایان آمده

دل ز دستم رفته و دین گم شده
صورتم نامانده معنی گم شده

من نه کافر نه مسلمان مانده‌
در میان هر دو حیران مانده‌

نه مسلمانم نه کافر، چون کنم
مانده سرگردان و مضطر، چون کنم

در دری تنگم گرفتارآمده
روی در دیوار پندار آمده

بر من بیچاره این در برگشای
وین ز راه افتاده را راهی نمای

بنده را گر نیست زاد راه هیچ
می‌نیاساید ز اشک و آه هیچ

هم توانی سوخت از آهش گناه
هم ز اشکش شست دیوان سیاه

هر که دریاهای اشکش حاصل است
گو بیا کو درخور این منزل است

وانک او را دیدهٔ خون بار نیست
گو برو کو را بر ما کار نیست

منطق الطیر

از بهر تو صد بار ملامت بکشم
گر بشکنم این عهد غرامت بکشم

گر عمر وفا کند جفاهای ترا
در دل دارم که تا قیامت بکشم

از بهر تو گر جان بدهم خوش میرم
وز بندهٔ بندهٔ توام خوش میرم

#مولانا



قرار نیست من طوری زندگي کنم که دنیا دوست داره
خب طبعاً قرار هم نیست دنیا همونجوری بچرخه که من دوست دارم

این به اون در...

    «جیدى سالینجر»

برای آنچه باور دارید، ایستادگی کنید
حتی اگر به معنای، تنها ایستادن باشد

با خودت مهربون باش
دنیا به اندازه کافی ظالم هست ....
گاه برای رها شدن از زخم‌های زندگی
باید بخشید و گذشت...
وقتی همه چیز را به خدا بسپاری
در نهایت خدا را در همه چیز خواهی یافت...

تلاطم چون حبابم داشت در گرداب سرگردان
دل از خود یک نفس برداشتم آرام حاصل شد

آقاعلی اصفهانی

آقاعلی اصفهانی، شاعر و ادیب قرن یازدهم هجری، در کمال دردمندی و نامرادی بوده و به صحبت اهل کمال بسیار رسیده بود. از مخصوصان و مصاحبان میرزا جلال شهرستانی بود. پس از فوت او به نجف آباد رفته و باغ و منزلی فراهم ساخته و ساکن شد و به قناعت و درویشی روزگار سپری نمود.

ای کرده محو ماه رخت آفتاب را
در خون نشانده رنگ لبت لعل ناب را

در پرده سوخت شعله حسن تو عالمی
در حیرتم که از چه نسوزد نقاب را

حاجب! به اهل مصطبه ظن خطا، خطاست
کاین قوم عارفند طریق ثواب را

حاجب اصفهانی

شرح حال من و زلف تو که در گلشن گفت؟
که چو حال من و چون زلف تو سنبل آشفت
دوش کردی چو به آهم تو تبسم،گفتم
مژده ای دل که به باد سحری غنچه شکفت
باختم جان به تو ای ابروی جانان و هنوز
می ندانم که تو را طاق بخوانم یا جفت؟
بهر من گفت کسی قصه ی فرهاد و مرا
نرود تا ابد از یاد ز بس شیرین گفت
چیست خاک در میخانه که هر اهل نظر
بر وی از اشک روان آب زد و از مژه رُفت؟
سخن پیر خرابات به جان میارزد
لیک حرف من و زاهد همه میباشد مفت
چشم بيمارِ بتان دید صغير و از غم
گشت بیمار بدان حال که در بستر خفت


صغیر اصفهانی

کارت ای یار به من غیر ستمکاری نیست
مگرت با من آزرده سر یاری نیست
نی خطا گفتم از این جور و جفا دست مدار
که جفای تو به جز عین وفاداری نیست
چه غم ار خوار جهانی شدم اندر طلبت
بهر همچون تو گلی خارشدن خواری نیست
بسته ی دام تو از هر دو جهان آزاد است
اوفتادن به کمند تو گرفتاری نیست
هرچه خواهی ز عجایب ز فلک بتوان ديد
نیست نقشی که در این پرده ی زنگاری نیست
هر گنه میکنی آزار دل خلق مكن
که بتر هیچ گناهی ز دل آزاری نیست
به یکی تیر مژه،صید دو صد دل کردی
تا نگویند خدنگ مژه ات کاری نیست
ای خوشا مستی و مدهوشی و آسوده دلی
که به جز غصه و غم حاصل هشیاری نیست
دوش میگفت کسی زردی رخسار صغیر
چاره اش هیچ به جز باده ی گلزاری نیست


صغیر اصفهانی

غیر از تو میان تو و او فـاصله ای نیست
این مرحله طی کن که دگر مرحله ای نیست
زان ره که روند اهـل فنا هرچه ببینی
نقش کف پا و اثر قافله ای نیست
شکر و گله از هجر نشان میدهد آری
در وصل دگر حالت شکر و گله ای نیست
کی قسمت هر جان هوسناک شود وصل
این لقمه بلی درخور هر حوصله ای نیست
واعظ ! ره خود گیر که در مذهب عشاق
جز مسئله ی عشق،دگر مسئله ای نیست
مـا سلسله دیوانه وشانیم که ما را
جز سلسله ی زلف بتان سلسله ای نیست
تا منقبت شیر حق آیین صغیر است
در دفتر نظمش ورق باطله ای نیست


صغیر اصفهانی

روشنتر از خاموشی چراغی ندیدم و سخنی به از بی سخنی نشنیدم.
ساکن سرای سکوت شدم و صدره ی صابری در پوشیدم.
مرغی گشتم، چشم او، از یگانگی پر او، از همیشگی در هوای بی چگونگی می پریدم.
کاسه ای بیاشامیدم که هرگز تا ابد از تشنگی او سیراب نشدم.


#بایزید_بسطامی

عاشقان را گر چه در باطن جهانی دیگر است
عشق آن دلدار مارا ذوق و جانی دیگر است
مولانا

عارفان را چشمه کوثر نسازد دل خنک
تشنه دیدار را سیراب کردن مشکل است

شرم را نتوان ز پاس حسن غافل ساختن
دولت بیدار را در خواب کردن مشکل است



((جناب صائب تبریزی))

خداوندی که چون نامش بخوانی
نیابی در جوابش لَن تَرانی


جناب نظامی گنجوی

لاله‌زاری می‌شود عالم، اگر بیرون دهیم
داغ‌هایی کز تو پنهان در جگر داریم ما


[[جناب صائب تبریزی]]

هرچه گویم عشق را شرح و بیان
چون به عشق آیم خجل باشم از آن

گرچه تفسیر زبان روشنگرست
لیک عشق بی‌زبان روشنترست

#[حضرت_مولانا

به مبارکی و شادی چو نگار من درآید
بنشین نظاره می‌کن تو عجایب خدا را


حضرت مولانای بلخی

هلاکِ حُسن خدادادِ او شوم که سراپا
چو شعرِ حافظِ شیراز انتخاب ندارد 


جناب صائب تبریزی

هرکه با او آشنا شد خود ز خود بیگانه کرد
یافت هركس گنج در خود خویش را ویرانه کرد
جلوه لیلای لیلی کرد مجنون را اسیر
خلق پندارند حسن لیلیش دیوانه کرد
نازم آن کامل نظر ساقی که اندر بزم عام
هر کسی را می به استعداد در پیمانه کرد
دلبر ما در بهای وصل خواهد نیستی
اللَّه اللَّه ما گدایان را نظر شاهانه کرد
ریخت از هر تار مویش صد هزاران دل به خاک
بهر آرایش چو زلف خم به خم را شانه کرد
سالها میخوارگان خوردند و می بُد برقرار
باده نوشی آمد و یکجا تهی خمخانه کرد
گر بقای وصل آن شمع امل خواهی صغیر
بایدت علم فنا تحصیل از پروانه کرد

صغیر اصفهانی