بر درگه دوست، هر که صادق برود
تا حشر ز خاطرش علائق برود

صد ساله نماز عابد صومعه‌دار
قربان سر نیاز عاشق برود

#شیخ_بهایی

ز جام عشق او مستم دگر پندم مده ناصح

نصیحت گوش کردن را دل هوشیار می باید

#شیخ_بهایی

ای درویش!
تا امکان است،
آزار به هیچ چیز و هیچ کس مَرِسان
که معصیت نیست،
      اِلا؛ آزار رسانیدن.

#شیخ_عزیزالدین_نسفی

مباش در پی آزار و هر چه خواهی کن
      که در شریعتِ ما
    غیر از این گناهی نیست


 #حضرت_حافظ

هر شرابی باعث مست شدن می‌شود و هر دریایی باعث غرق شدن

چه تفاوتی بین سرگشته‌ی در تاریکی که به دنبال نور خورشید می‌گردد با کسی که خورشید او را در نور خود غرق کرده است وجود دارد. 

#شیخ_اشراق
#شهاب_الدین_سهروردی

چون سوز محبت پدید آید
دامن فرا مکش،

که اگر سوخته دامنت خوانند
به از آن که تر دامن...

#شیخ احمد سمعانی

‍ ای درویش!

ملک با توست،
ملکوت با توست،
جبروت با توست
و خدای تعالى و تَقدس با توست
و از تو به تو نزدیکتر است...
اما تو آن چشم نداری
که جمال خدای ببینی
و آن گوش نداری
که سخن خدای بشنوی

کو دل که بداند نفسی اسرارش؟
کو گوش که بشنود دمی گفتارش؟
معشوقه جمال مینماید شب و روز
کو دیده که تا برخورد از دیدارش؟

کار سالکان آن است که خود را تمام کنند
و مراتب خود را ظاهر گردانند،
تا نور خدای ظاهر شود
و آن چشم و آن گوش پیدا آید،
تا جمال خدای را ببیند،
و سخن خدای بشنود...


#شیخ_عزیزالدین_نسفی

و گفت : دوست چون با دوست حاضر آید دوست را بیند ، خویشتن را نبیند .

#شیخ_ابوالحسن_خرقانی

حق فرمود:
بنده‌ی من، چون به راهی نشینی همراهت مَنم و چون به منزلِ شور آیی، میزبانت منم و چون سخن‌گویی،
شنونده‌ی سخن منم و چون اندیشه کنی، داننده‌ی اندیشه‌ات منم و چون به من دَرگُریزی،
دستگیرت منم و چون از من ترسی، ایمن کننده‌ات منم
و چون به من امید داری،
وفا کننده‌ات منم.
من با توام، تو نیز با من باش که به آبادانی با توام و به ویرانی با توام.
پس طریقِ یقین گیر تا راه بر تو کوتاه گردد.


#شیخ_ابوالحسن_خرقانی

هفت روزی مانده، وان گردد یقین
تو در این یک هفته، مشغول کدام
علم خواهی گشت، ای مرد تمام؟
فلسفه یا نحو یا طب یا نجوم
هندسه یا رمل یا اعداد شوم
علم نبود غیر علم عاشقی
مابقی تلبیس ابلیس شقی
علم فقه و علم تفسیر و حدیث
هست از تلبیس ابلیس خبیث
زان نگردد بر تو هرگز کشف راز
زان نگردد بر تو هرگز کشف راز
گر بود شاگر تو صد فخر راز
هر که نبود مبتلای ماهرو
اسم او از لوح انسانی بشو
سینهٔ خالی ز مهر گلرخان
کهنه انبانی بود پر استخوان
سینه، گر خالی ز معشوقی بود
سینه نبود، کهنه صندوقی بود

#شیخ_بهایی