و از عشق صادر شُدیم، و بر عشق سِرشته شُدیم، از برای عشق آمده ایم و مقصود و هدفمان عشق است، و از برای عشق پذیرفته و مقبول ـ حضرتِ حَقّ ـ گشتیم


#ابن عربی

روزی یک ساعت در روز را برای وضعیت شكرگزاری اختصاص بده
و دعایت را یک رابطه گفتاری نساز،
از دعایت یک رابطه احساسی درست كن
بجای حرف‌زدن با سَر، احساسش كن

برو و درخت را لمس كن، در آغوشش بگیر، درخت را ببوس، چشمانت را ببند و با درخت باش، گویی كه معشوقت هست، درخت را احساس كن
و به زودی به ادراک عمیقی خواهی رسید كه:
كنار گذاشتن خود یعنی چه

#اشو

فیه_ما_فیه

سخنانی که سرچشمه ی الهی داشته باشد پایان ندارد.

چون امیر می آید، مولانا سخن های عظیم می فرماید که سخن منقطع نیست،از آن که اهل سخن است.

دائماً سخن به وی می رسد و سخن به وی متصل است.

در زمستان اگر درخت ها برگ و بَر ندهند، تا نپنداری که در کار نیستند! ایشان دائماً بر کارند.

زمستان هنگام دخل است، تابستان هنگام خرج! خرج را همه بینند، دخل را نبینند.

چنان که شخصی مهمانی کند و خرج ها کند.
این را همه بینند و اما آن دخل را که اندک اندک جمع کرده بود برای مهمانی، نبینند و ندانند.

و اصل، دخل است که خرج از دخل می آید.

ما را با آن کس که اتصال باشد دم به دم با وی در سخنیم و یگانه و متصلیم.

در خموشی و در غیبت و در حضور.

در اینجا حضرت مولانا میفرماید： سخنان حکمت آموزی که از عارفان راستین سرازیر می شود از آن روست که به منبع معارف وصل شده اند.

و این اتصال نهانی را اغلب کسان ندانند.
چنان‌ که درختان در فصلِ زمستان به ظاهر خفته اند و بیکار، اما در خفا و به دور از چشم عموم ذخیره می کنند و ذخایر خود را در بهاران عرضه می دارند.

اصل، همدلی و اتصالِ درونی ست.
که اگر میان آدمیان برقرار شود حتی در سکوت نیز حاضر و ناطق اند.

حضرت مولانا

باوفاتر گشت یارم اندکی
خوش برآمد دی نگارم اندکی

دی بخندید آن بهار نیکوان
گشت خندان روزگارم اندکی

خوش برآمد آن گل صدبرگ من
سبزتر شد سبزه‌زارم اندکی

صبح‌دم آن صبح من زد یک نفس
زآن نفس من برقرارم اندکی

#مولوی

محبّت آن بُوَد که
بسیار خود اندک دانی
و اندک دوست بسیار دانی
و این معاملت حق است بر بنده؛
که نعمت دنیا
و آن‌چه در دنیا داده است به بنده،
اندک خواند ...


#کشف_المحجوب
#هجویری

" دشمنی داری چنین در سرّ خویش
  مانع عقل است و خصم جان و کیش

  یک نفس حمله کند چون سوسمار
  پس به سوراخی گریزد در فرار

  در دل او سوراخ ها دارد کنون
  سر زهر سوراخ می آرد برون "

مثنوی_مولانادفترسوم

📘آدمی در درون خود ابلیسی دارد که دشمن اوست و از خردمندی بازش می‌دارد. گاهی وسط معرکه می آید و آنچه می خواهد انجام می دهد و آنگاه پنهان می شود. او درون آدمی پنهان گاه های بسیار دارد که  پنهان می شود ومنتظر فرصت می ماند تا بیرون آید و دشمنی کند...

  

واعظ وعظ میگوید جهت بیان نشان مقصود و جهت نشان راه و راه‌رو، و شیخ ناکامل و شاعر شعری می‌گوید جهت بیان و نشان، پیش دانا رسواتر می‌شود!

چنانکه یکی سخن ماهی می‌گفت، یکی گفتش که خاموش! تو چه دانی که ماهی چیست؟! چیزی که ندانی چه شرح دهی؟
گفت: من ندانم که ماهی چیست؟!
گفت: آری اگر میدانی نشان ماهی بگو!
گفت که نشان ماهی آن است که همچنین دو شاخ دارد همچون اشتر!

گفت: خه! من خود می‌دانستم که تو ماهی را نمیدانی، الا اکنون که نشان دادی چیزی دیگرم معلوم شد؛ که تو گاو را از اشتر نمی‌دانی!


#شمس_تبريزى

#بانو_حمیرا

دلم تنگه کجایی

درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد
نهال دشمنی برکن که رنج بی‌شمار آرد

چو مهمان خراباتی به عزت باش با رندان
که درد سر کشی جانا گرت مستی خمار آرد

شب صحبت غنیمت دان که بعد از روزگار ما
بسی گردش کند گردون بسی لیل و نهار آرد

عماری دار لیلی را که مهد ماه در حکم است
خدا را در دل اندازش که بر مجنون گذار آرد

بهار عمر خواه ای دل وگرنه این چمن هر سال
چو نسرین صد گل آرد بار و چون بلبل هزار آرد

خدا را چون دل ریشم قراری بست با زلفت
بفرما لعل نوشین را که زودش باقرار آرد

در این باغ از خدا خواهد دگر پیرانه سر حافظ
نشیند بر لب جویی و سروی در کنار آرد


#حضرت_حافظ

در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد
حالتی رفت که محراب به فریاد آمد

از من اکنون طمع صبر و دل و هوش مدار
کان تحمل که تو دیدی همه بر باد آمد

باده صافی شد و مرغان چمن مست شدند
موسم عاشقی و کار به بنیاد آمد

بوی بهبود ز اوضاع جهان می‌شنوم
شادی آورد گل و باد صبا شاد آمد

ای عروس هنر از بخت شکایت منما
حجله حسن بیارای که داماد آمد

دلفریبان نباتی همه زیور بستند
دلبر ماست که با حسن خداداد آمد

زیر بارند درختان که تعلق دارند
ای خوشا سرو که از بار غم آزاد آمد

مطرب از گفته حافظ غزلی نغز بخوان
تا بگویم که ز عهد طربم یاد آمد


#حضرت_حافظ