🕊🕊🕊

هر ڪسے را نتوان گفت ڪہ صاحب نظر است
عشقبازے دگر و نفس پرستے دگر است

نہ هر آن چشم ڪہ بینند سیاہ است و سپید
یا سپیدے ز سیاهے بشناسد بصر است

هر ڪہ در آتش عشقش نبود طاقت سوز
گو بہ نزدیڪ مرو ڪآفت پروانہ پر است

گر من از دوست بنالم نفسم صادق نیست
خبر از دوست ندارد ڪہ ز خود با خبر است

آدمے صورت اگر دفع ڪند شهوت نفس
آدمے خوے شود ور نہ همان جانور است

شربت از دست دلارام چہ شیرین و چہ تلخ
بدہ اے دوست ڪہ مستسقے از آن تشنه‌تر است

من خود از عشق لبت فهم سخن می‌نڪنم
هرچ از آن تلخترم گر تو بگویے شڪر است

ور بہ تیغم بزنے با تو مرا خصمے نیست
خصم آنم ڪہ میان من و تیغت سپر است

من از این بند نخواهم بہ در آمد همہ عمر
بند پایے ڪہ بہ دست تو بود تاج سر است

دست سعدے بہ جفا نگسلد از دامن دوست
ترڪ لؤلؤ نتوان گفت ڪہ دریا خطر است




#سعدی

یار با ما بی‌وفایی می‌کند
بی‌گناه از من جدایی می‌کند

شمع جانم را بکشت آن بی‌وفا
جای دیگر روشنایی می‌کند

می‌کند با خویش خود بیگانگی
با غریبان آشنایی می‌کند

جوفروشست آن نگار سنگ دل
با من او گندم نمایی می‌کند

یار من اوباش و قلاشست و رند
بر من او خود پارسایی می‌کند

ای مسلمانان به فریادم رسید
کان فلانی بی‌وفایی می‌کند

کشتی عمرم شکستست از غمش
از من مسکین جدایی می‌کند

آن چه با من می‌کند اندر زمان
آفت دور سمایی می‌کند

سعدی شیرین سخن در راه عشق
از لبش بوسی گدایی می‌کند

#سعدی
- غزل ۲۴۴

اگر مراد تو ای دوست بی مرادی ماست
مراد خویش دگرباره من نخواهم خواست

اگر قبول کنی ور برانی از بر خویش
خلاف رای تو کردن خلاف مذهب ماست

میان عیب و هنر پیش دوستان کریم
تفاوتی نکند چون نظر به عین رضاست

عنایتی که تو را بود اگر مبدل شد
خلل پذیر نباشد ارادتی که مراست

مرا به هر چه کنی دل نخواهی آزردن
که هر چه دوست پسندد به جای دوست رواست

اگر عداوت و جنگ است در میان عرب
میان لیلی و مجنون محبت است و صفاست

هزار دشمنی افتد به قول بدگویان
میان عاشق و معشوق دوستی برجاست

غلام قامت آن لعبت قباپوشم
که در محبت رویش هزار جامه قباست

نمی‌توانم بی او نشست یک ساعت
چرا که از سر جان بر نمی‌توانم خاست

جمال در نظر و شوق همچنان باقی
گدا اگر همه عالم بدو دهند گداست

مرا به عشق تو اندیشه از ملامت نیست
وگر کنند ملامت نه بر من تنهاست

هر آدمی که چنین شخص دلستان بیند
ضرورت است که گوید به سرو ماند راست

به روی خوبان گفتی نظر خطا باشد
خطا نباشد دیگر مگو چنین که خطاست

خوش است با غم هجران دوست سعدی را
که گر چه رنج به جان می‌رسد امید دواست

بلا و زحمت امروز بر دل درویش
از آن خوش است که امید رحمت فرداست

#سعدی
- غزل ۴۳

از تـو با مـصلحتِ خـویش نمی‌پَردازم
همچو پروانه که می‌سوزمُ و در پروازم

گر توانی که بـجویی دلم، امروز بِجوی
ور نَـه بـسیـار بـجوییُ و نـیابـی بـازم

#سعدی

دمى با دوست در خلوت،
بِهْ از صد سال در عِشرت !

من آزادى نمی‌خواهم!
كه با يوسف به زندانم …

#سعدی

بازرگانی را هزار دینار خسارت افتاد. پسر را گفت: نباید که این سخن با کسی در میان نهی. گفت: ای پدر! فرمان تو راست، نگویم، ولکن خواهم مرا بر فایدهٔ این مطلع گردانی که مصلحت در نهان داشتن چیست؟ گفت: تا مصیبت دو نشود: یکی نقصان مایه و دیگر شماتت همسایه.

مگوی اندُه خویش با دشمنان
که لاحول گویند شادی‌کُنان

 
#سعدی
#گلستان
#غلامحسین_یوسفی

چشمِ گریانِ مرا ، حال بگفتم به طبیب ،


گفت : یک بار ببوس آن دهنِ خندان را ،






گفتم : آیا که در این درد بخواهم مُردن؟ ،


که ،،، محال است ، که حاصل کنم این درمان را ،





#سعدی

ای سیم‌تنِ سیاه‌گیسو ،

کز فکر ،،، سرم سپید کردی ،

با دردِ تواَم خوش است ، اَزیراک ،

هم ، دردی و ،،، هم ، دَوایِ دردی ،

گفتی که صبور باش ،،، هیهات ،

دلْ ، موضعِ صبر بود و ،،، بُردی ،

بنشینم و ،،، صبر ، پیش گیرم ،
دنبالهٔ کارِ خویش گیرم ،





#سعدی



اَزیراک = زیرا که

که می‌گوید به بالای تو مانَد سروِ بُستانی؟ ،

بیاوَر در چمن سروی ،،، که بِتوانَد چنین رفتن ،



مرادِ خسرو از شیرین ، کناری بود و آغوشی ،

محبّت ،،، کارِِ فرهاد است و ، کوهِ بیستون ، سُفتن ،



نصیحت گفتن آسان است ، سرگردانِ عاشق را ،

ولیکن با که می‌گویی؟ ، که نتوانَد پذیرفتن ،





#سعدی

چو فرهاد ،

از جهان بیرون به تلخی می‌رَوَد ، سعدی ،





ولیکن ، شورِ شیرینش ،

بمانَد تا جهان باشد ،






#سعدی