صدایی نیست که نپیچد
و پیامی نیست که نرسد
هستی مهربان تر از آن است که پنداشته ایم
من گوش به زنگِ وزش ها نشسته ام.
و نگاه می کنم
زندگی را جور دیگر نمی خواهم
چنان سرشار است که دیوانه ام می کند
دست به پیرایشِ جهان نزنیم
گاه از خود می پرسم:
پس چه هنگام کاسه ها
از این آب های روشن پر می شوند؟
راستی چه هنگام؟
کارِ من تماشاست
و تماشا گواراست
من به میهمانیِ جهان آمده ام
و جهان به میهمانیِ من
اگر من نبودم، هستی چیزی کم داشت
اگر این شاخه بیدِ خانهء ما
هم اکنون نمی جنبید،
جهان در چشم بِراهی می سوخت.
همه چیز چنان است که می باید.

#سهراب_سپهرى

به هوش بودم از اول
که دل به کس نسپارم
شمایل تو بدیدم
نه صبر ماند و نه هوشم

مرا به هیچ بدادی
و من هنوز بر آنم
که از وجود تو
مویی به عالمی نفروشم

#سعدی

پشت کاجستان ، برف
برف، یک دسته کلاغ
جاده یعنی غربت
باد، آواز، مسافر و کمی
میل به خواب
می نویسم؛ و دو دیوار
و چندین گنجشک
یک نفر دلتنگ است...‌‌
‌
#سهراب_سپهرى ‌

و جناب سعدی چه زیبا میگه:

هر که سودای تو دارد چه غم
از هر دو جهانش
نگران تو چه اندیشه
و بیم از دگرانش

#سعدی

باباطاهر هم خیلی صمیمی و زیبا با خدا درد دل میکنه:

خداوندا بفریاد دلم رس
کَس بی کس تویی مو مانده بیکس
همه گویند طاهر کس نداره
خدا یار مو چه حاجت کس

#باباطاهر